Ἀγάλλεται καὶ πανηγυρίζει ἡ Ὀρθοδοξία καὶ σύμπας ὁ Ἑλληνισμός. Ξημερώνει ἡ 25η Μαρτίου. Ἡμέρα ποὺ σηματοδοτεῖ τὴν Ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ὁ Ἕλληνας ἀποκτᾷ τὴν Λευτεριά του. Τὸν εὐαγγελισμὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τὴν ἔναρξη τοῦ ἀγῶνα τοῦ 21 γιὰ τὴν Ἐλευθερία πανηγυρίζει ὁ ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς.
Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ μὲ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς μεταφέρει στὴν Παναγία μας τὸ χαρμόσυνο μήνυμα: θὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Στὴν ἄσημη πόλη τῆς Ναζαρὲτ στὴν 15χρονη, τότε, Μαρία ἔρχεται ἡ στιγμὴ τῆς ἐκπλήρωσης τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος. Τὴ στιγμὴ τῆς ἐξόδου τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν παράδεισο ὁ Πλαστουργός μας ἔδινε ἕνα μήνυμα λυτρώσεως τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου (πρωτευαγγέλιο). Ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν ἀρχαίκακο διάβολο μὲ τὴν μορφὴ τοῦ ὄφεως εἶπε «Καὶ ἔχθραν θύσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς, αὐτὸς σοῦ τηρήσει τὴν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν»(Γέν. Γ΄, 15).
Ὁ μονογενής μου Υἱὸς θὰ συντρίψει τὸ κράτος τῆς διαβολικῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ σκότους. Θὰ γεννηθεῖ ἀπὸ παρθένο. Θὰ νικήσει τὸ φῶς, ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀλήθεια. Τὴν ὑπόσχεση αὐτὴ ἐκπληρώνει ὁ Θεός μας. Ὁ Πλάστης μας πάντα ἐκπληρώνει τίς ὑποσχέσεις του. Ψεύτης ὁ Θεός, μὴ γένοιτο!! Ὁ Ἀρχάγγελος μεταφέρει στὴν ταπεινὴ δούλη τοῦ Θεοῦ τὴ χαρμόσυνη εἴδηση ὅτι θὰ γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο. Ἡ Πάναγνος παρθένος Μαρία ἀποδέχεται μὲ περισσὴ ταπεινοφροσύνη τὴν εἴδηση λέγουσα «Ἰδοὺ ἡ Δούλη Κυρίου, γένοιτό μοί κατὰ τὸ ρῆμα σου». Ἁπλᾶ καὶ ταπεινά. Χωρὶς ἐγωισμοὺς καὶ ἐπάρσεις. Τὸ προαιώνιο θέλημα καὶ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τίθεται σὲ ἐφαρμογή. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστᾶ καὶ διὰ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παναγίας μας γεννιέται ὡς ἄνθρωπος στὸ σπήλαιο τῶν ἀλόγων καὶ ἀρχίζει τὸ «ἔργο τῆς Θείας οἰκονομίας ». Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος τέλειος, χωρὶς ἁμαρτία, υἱὸς τῆς ἀειπαρθένου Παναγίας. Ὁποία τιμὴ γιὰ τὸ γυναικεῖο φῦλο. Ταυτόχρονα, εἶναι καὶ Θεός, τέλειος καὶ ἀληθινός.
Μὲ τὸ «Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σου» τοῦ Ἀρχαγγέλου ἔρχεται ἡ εὐχάριστη εἴδηση στὸ ἀνθρώπινο γένος, ὁ καλούμενος εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου. Χαιρετισμὸς ποὺ ἐξέπληξε τὴν μικρὴ Μαρία, ἡ ὁποία δίστασε μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀρχαγγέλου, φοβούμενη μήπως εἶναι κάποια διαβολικὴ ἐνέργεια αὐτὸ ποὺ βλέπει, κάποιος πειρασμὸς ποὺ τὴν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅμως, τὰ λόγια ποὺ ἀκολούθησαν τὴν καθησύχασαν, παρὰ τὸ ἀπρόσμενο ἄγγελμα καὶ τὴν εὔλογη ἀπορία ποὺ τῆς προκάλεσαν: «καὶ πῶς ἔσται μοὶ τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Ὁ Ἀρχάγγελος, ποὺ δὲν μποροῦσε κι ἐκεῖνος νὰ ἐξηγήσει τὸ μυστήριο, μόνο τῆς ἀπαντᾷ ὅτι θὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ ὑπὲρ νοῦν ἄγγελμα μέ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοί». Ὅπου βούλεται Θεός, νικᾷται φύσεως τάξις.
Ἡ ἐπιλογὴ τῆς Παναγιᾶς δὲν ἦταν τυχαία. Τέκνο γονέων ὑπερηλίκων ποὺ γεννήθηκε κατόπιν πολλῶν προσευχῶν καὶ τὸ ὁποῖο τὸ εἶχαν τάξει οἱ ὑπέργηροι γονεῖς του νὰ τὸ ἀφιερώσουν στὸ Θεό. Ἦταν ἡ πλέον ἁγνή, ἡ πλέον ταπεινὴ καὶ ἄδολη κόρη. Δὲν ὑπῆρξε καὶ οὔτε θὰ ὑπάρξει τέτοια γυναῖκα στὸν κόσμο. Αὐτὴ ἐπέλεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὸν μονογενῆ Υἱό Του, γιὰ νὰ σώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ τὸν σταυρικό του θάνατο καὶ τὴν τριήμερη Ἀνάστασή Του..
Τὴν ἡμέρα αὐτή, τὴν 25η Μαρτίου, ἐπέλεξαν καὶ οἱ πρόγονοί μας τὸ 1821 γιὰ νὰ στείλουν καὶ αὐτοὶ ἕνα εὐχάριστο μήνυμα στοὺς σκλαβωμένους λαοὺς τῆς οἰκουμένης. Εἶπαν τὸ ¨χαῖρε, ὦ χαῖρε Λευτεριά¨. Τετρακόσια χρόνια ὁλόκληρα ὑποδουλωμένοι καὶ σκλαβωμένοι στὸν τοῦρκο δυνάστη. Τετρακόσια χρόνια ὁ ἑλληνισμὸς νὰ ἔχει στὸ σβέρκο του τὸν Ὀθωμανό. Νὰ ὑποφέρει τὰ πάνδεινα. Εἶναι δοῦλος, εἶναι σκλάβος καὶ δὲν διαφεντεύει τὸν τόπο του μήτε τὴν τιμὴ τῆς οἰκογενείας του οὔτε καὶ τὴ ζωή του. Δὲν μπορεῖ νὰ μάθει στοιχειώδη γράμματα, τὴ γλῶσσα του αὐτὴ ποὺ δημιούργησε πολιτισμὸ τεράστιο καὶ ἀπέδωσε ἔννοιες ὑψηλὲς ὅπως δημοκρατία καὶ ἐλευθερία ἢ ἔστησε Παρθενῶνες καὶ κατέκτησε τὸν κόσμο μὲ τὸν ἐκπολιτιστὴ Μακεδόνα Μέγα Ἀλέξανδρο. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ λατρεύσει τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό. Δέχεται πιέσεις νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἀρνεῖται νὰ ὑποκύψει. Ἔτσι ἔχουμε ἕνα μεγάλο ἀριθμό, ἕνα σύννεφο ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων Ἁγίων. Τοὺς Νεομάρτυρας ὅπως τοὺς ὀνόμασε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.
Καταφεύγει στὸ κρυφὸ σχολειὸ γιὰ νὰ μάθει λίγα γράμματα. Νὰ μὴ λησμονήσει τὴν Ἱστορία του, τὴ Σαλαμῖνα, τίς Θερμοπύλες, τον Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ πολλὰ ἄλλα. Ἐκεῖ στὸ τρεμάμενο φῶς τοῦ καντηλιοῦ, κατὰ τὸν ποιητή, μαθαίνει τί εἶχε, τί ἔχει, τί ἔπρεπε νὰ ἔχει καὶ παραμένει Ἕλληνας. Ὀλίγα κολλυβογράμματα σπουδάζει ἀπὸ τὴν ὀκτώηχο καὶ τὸ ψαλτήρι. Γαλουχεῖται καὶ στὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, λίγοι βέβαια ἀρνητὲς τοῦ κρυφοῦ σχολείου, οἱ θαυμαστὲς τῆς θεωρίας ὅτι οἱ πόντιοι καὶ οἱ Μικρασιᾶτες δὲν σφαγιάστηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἁπλᾶ ἐξ αἰτίας τοῦ συνωστισμοῦ πέθαναν ἀπὸ ἀσφυξία. Αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὴν ὕπαρξη τοῦ κρυφοῦ σχολείου. Εἶναι ἐλάχιστοι, γιὰ νὰ μᾶς κάνουν καὶ ἐμᾶς ἀρνητὲς τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας.
Πολλὰ τὰ βάσανα καὶ σκληρὴ ἡ ζωὴ τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων. Μέσα τους σιγοκαίει ὁ πόθος τῆς Ἐλευθερίας. Ἡ ἐλπίδα τῆς ἀπελευθέρωσης. Τὸ διεθνὲς περιβάλλον σφόδρα ἐχθρικό, ὁ Μέτερνιχ μὲ τὴν Ἱερὰ Συμμαχία μεγάλο ἐμπόδιο. Ὁ Ἕλληνας γαλουχημένος μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι «πάλι δικά μας θάναι» δὲν κάθεται μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα, ὀργανώνεται καὶ ἐπαναστατεῖ. Ἔχουμε τοπικὲς ἐξεγέρσεις ποὺ πνίγονται στὸ αἷμα, ἀλλὰ τροφοδοτοῦν μὲ πίστη τὴν ἐλπίδα γιὰ λευτεριά. Πάμπολλες εἶναι οἱ ἀπόπειρες αὐτές. Τὰ αἵματα καὶ τὰ σώματα τῶν θυσιασθέντων γίνονται λίπασμα γιὰ νὰ θρέψουν τὸν πόθο γιὰ λευτεριά.
Οἱ ἀρματολοὶ καὶ οἱ κλέφτρες, τὰ δημοτικὰ τραγούδια καὶ ὁ θούριος τοῦ Ρήγα Φεραίου ¨ὡς πότε παλληκάρια θὰ ζοῦμε στὰ στενὰ μονάχοι σὰν λιοντάρια στὶς πέτρες στὰ βουνά. Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή¨ δίνουν κουράγιο καὶ δύναμη στὸ σκλαβωμένο ἑλληνικὸ γένος. Ἡ Φιλικὴ ἑταιρεία βοηθάει τὴν προετοιμασία γιὰ τὴ μεγάλη στιγμή. Ὀργανώνει, συντονίζει, κατευθύνει. Ἐργάζεται μεθοδικὰ καὶ μυστικά. Ὁ τύραννος καραδοκεῖ. Δὲν θέλει νὰ χάσει τὴν Ἑλλάδα, τὴν θέλει σκλάβα καὶ ὑπόδουλη, ὅπως καὶ ἄλλους λαούς. Θέλει τὴν κραταιά, ὅπως πίστευε, ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία ἀκέραια νὰ διαφυλάξει. Ὁ σκλαβωμένος Ἕλληνας ποθεῖ τὴν Λευτεριά του καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νά του τὴ στερήσει. Εἶναι ἀποφασισμένος νὰ χύσει τὸ αἷμα του καὶ νὰ προσφέρει, ἀκόμη, καὶ τὴ ζωή του γιὰ τὴν πατρίδα, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλευθερία.
Ἡ ἡμέρα ἡ ποθητή, ἡ ἁγία καὶ εὐλογημένη ἔφθασε. Εἶναι ἡ 25η Μαρτίου 1821. Στὰ Καλάβρυτα ὁ ἐπίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς ὑψώνει τὴ σημαία τῆς ἐπανάστασης καὶ τὸ πανηγύρι τῆς παλιγγενεσίας ἀρχίζει. Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν Ἁγία καὶ γιὰ τῆς Ἑλλάδος τὴν ἐλευθερία γίνεται ὁ ἀγῶνας. Ἄρχισε ὁ γενικὸς ξεσηκωμὸς μὲ τὴν πίστη στὸν Χριστὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Τὸ «χαῖρε Κεχαριτωμένη» συμπλέει μὲ τὸ «χαῖρε, ὦ χαῖρε λευτεριά».
Ὁ μεγάλος ἀγωνιστὴς καὶ ἥρωας τοῦ 21 ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ βροντοφωνάζει «Ὁ θεὸς ὑπέγραψε τὴν λευτεριὰ τῆς Ἑλλάδας καὶ δὲν παίρνει τὴν ὑπογραφὴ Του πίσω» . Μὴ γένοιτο. Ἰσχυρίζονται κάποιοι ὅτι ὁ ξεσηκωμὸς τῶν Ἑλλήνων ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴ λεγόμενη γαλλικὴ ἐπανάσταση. Ἀλήθεια, οἱ φίλοι μας οἱ γάλλοι ποιόν κατακτητὴ καὶ ἀλλοεθνῆ καὶ ἀλλόθρησκο δυνάστη θέλανε νὰ διώξουν καὶ οἱ ἐπαναστατοῦντες δήλωσαν ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ «τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία»; Δὲν βρῆκα πουθενὰ κάτι τέτοιο. Ἁπλᾶ ἡ γαλλικὴ ἐπανάσταση χρονικὰ προηγήθηκε.
Στὸν ἀγῶνα αὐτὸ ὅλοι ἔδωσαν δυνατὸ καὶ βροντερὸ παρών. Νέοι, γέροι, πλούσιοι, πτωχοί, γραμματιζούμενοι καὶ ἀγράμματοι, γυναῖκες καὶ ἄνδρες. Ὅλοι τὴ λευτεριά των ἤθελαν. Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, νησιῶτες καὶ στεριανοὶ συναγωνίζονταν ποῖος θὰ προσφέρει τὰ πιὸ πολλά. Τὸν καλύτερο ἑαυτό του, τὸ εἶναι του, τὸ αἷμα του καὶ τὴ ζωή του. Πολλοὶ κληρικοί, ἁπλοῖ ἱερεῖς, μητροπολῖτες καὶ πατριάρχες ποτίζουν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς ἐλευθερίας. Ὑπάρχουν ἥρωες κληρικοὶ ὡς ὁ Παπαφλέσσας, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ Ἠσαΐας Σαλώνων, ὁ πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε’, ὅπως καὶ λαϊκοί, πχ, Πλαπούτας, Κανάρης, Μακρυγιάννης γιὰ νὰ ἀναφέρουμε ἐλάχιστους. Δὲν εἶναι δυνατὸ στὰ πλαίσια ἑνὸς ἄρθρου νὰ ἀναφερθοῦνε ὅλα τὰ ὀνόματα. Ἡ λαϊκὴ μοῦσα μὲ τὰ δημοτικὰ τραγούδια, ἡ παράδοση καὶ ἡ Ἱστορία ἔχει καταγράψει πάμπολλα, ὅλα πιστεύω ὄχι. Ὅλοι τους ἐπώνυμοι ἢ ἀνώνυμοι συμβάλανε νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ πατρίδα μας. Βοηθήσανε καὶ πολλοὶ ξένοι τὴν προσπάθεια αὐτή, παρακινούμενοι ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὸν πολιτισμό της καὶ τὴν τεράστια προσφορά της στὸ παγκόσμιο πνεῦμα.
Μεθυσμένοι μέσα στὸν νικηφόρο ἀγῶνα τῶν πρώτων χρόνων, ξεχάσανε μᾶλλον ὅτι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ τόπου δὲν πραγματοποιήθηκε καὶ ἀρχίσανε οἱ καπεταναῖοι νὰ φιλονικοῦν καὶ νὰ ἀντιμάχονται μεταξύ τους, νὰ πολεμᾷ ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Τὸ αἰώνιο σαράκι τῆς φυλῆς. Ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ φιλοπρωτία. Ὁ δυνάστης βρῆκε εὐκαιρία καὶ ἀνακατέλαβε πολλὰ φρούρια. Σελίδα μελανή, προφανῶς καὶ πολὺ διδακτική. Μποροῦμε νὰ προσφέρουμε, παντοῦ, χωρὶς νὰ φαινόμαστε ὅτι εἴμαστε πρῶτοι. Ἡ οὐσία μετράει καὶ ὄχι ὁ τύπος, τὸ φαίνεσθαι.
Ὁ Θεός, πράγματι, ἔβαλε τὴν ὑπογραφή του, κατὰ τὴν ρήση Κολοκοτρώνη καὶ ἡ πατρίδα μας ἐλευθερώθηκε. Ὄχι ὁλόκληρη. Χρειάστηκαν καὶ ἄλλοι ἀγῶνες καὶ ἄλλοι πόλεμοι καὶ ἥρωες γιὰ νὰ δημιουργηθοῦν τὰ σημερινὰ σύνορα τῆς πατρίδας μας.
Θὰ ἤθελα νὰ κλείσω μὲ τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ «μεθῦστε μὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ’21» καὶ θὰ πρόσθετα ὁ ἐλάχιστος «καὶ μὲ τὸ ἀθάνατο κρασὶ τῆς Ὀρθοδοξίας».
«Χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά Σου».
«Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιᾶς καὶ φυλακή».
