Θανάσιμο ἁμάρτημα νά ἐπιβάλονται νόμοι στερητικοί τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Τά πολιτεύματα, ἀπό τήν πρό Χριστοῦ ἐποχή, καί τά κράτη, σήμερα, βασίζονται στό μῖσος καί στόν φθόνο πρός τόν ἄνθρωπο, καί νομοθετοῦν νόμους διαβολικούς.

Σφάλλεται ἐπίσης ὅποιος ὑποστηρίζει ὅτι ὑπάρχει δικαίωμα τῆς συζύγου νὰ ἐξουσιάζει τὸν σύζυγο, ἤ τοῦ συζύγου νά ἐξουσιάζει τήν σύζυγο, ἤ τοῦ πατέρα νὰ ἐξουσιάζει τὰ παιδιά.

Ὁ Θεός, πού μόνον Αὐτός ἐξουσιάζει τόν ἄνθρωπο καί τό ζευγάρι, ἔδωσε στόν ἄνθρωπο ἐλευθερία.

Ἐξομολογούμενοι νά κατηγοροῦμε μόνον τόν ἑαυτόν μας.

Νά ἔχουμε τόν ἑαυτό μας στά αἰτήματά μας τελευταῖο.

Μέ θέρμη ἐξομολογούμενοι, ἀποκτοῦμε καθαρή ἐξομολόγηση.

Νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς συγχωρήσει.

Πνευματικῶς τακτοποιούμαστε, ἄν ἡ ψυχή μας ἀνακαινισθεῖ.   5 Ἰουνίου 2024

 Πῶς γίνεται ἡ Ἐξομολόγηση.

 

Νά δοῦμε ποῖος εἶναι ὁ ἑαυτός μας. Νά ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας ἄν ἔχουμε πρός τούς ἄλλους ἐχθρικότητα, ἤ φθόνο.

 

Πρέπει πρῶτα νὰ δοῦμε πῶς εἶναι ὁ ἑαυτός μας, μόνον ὁ ἑαυτός μας, δηλαδὴ τί ἔχουμε κάνει, τί ἔχουμε πράξει. Πρέπει νὰ δοῦμε ἂν ἔχουμε μέσα μας φθόνο. Γιατί πολλοὶ λένε ὅτι  ἔχουν μέσα τους μία ἐχθρικότητα καὶ θέλουν νὰ ἐκδικηθοῦν, θέμε δηλαδὴ νὰ κάνουμε κακὸ στὸν ἄλλον. Τὸ κακὸ στὸν ἄλλον, ποὺ θέλουμε νὰ κάνουμε, δηλαδὴ στὸν συνάνθρωπό μας, εἶναι μία μεγάλη θανάσιμη ἁμαρτία.

 

Μεγάλη εἶναι ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ στίς ἁμαρτίες πού γίνονται σήμερα. Ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ καὶ ἐρχόμαστε στὴ μετάνοια ἀλλάζοντας τρόπο ζωῆς.

 

Ἡ ἐξομολόγηση ἔρχεται ἐν μέσῳ Θείας Μετανοίας. Δηλαδὴ ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸν καὶ θέλουμε νὰ εἴμαστε κοντὰ σὲ Αὐτόν·  ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸν καὶ θέλουμε νὰ ἔχουμε πορεία πρὸς μεριὰ Χριστοῦ· ἀγαπᾶμε τὸν Χριστὸ καὶ ἀλλάζουμε τρόπο ζωῆς καὶ ἐρχόμαστε στὴ μετάνοια. Δηλαδὴ πρέπει νὰ κάνουμε μία βασική ἀλλαγὴ σελίδας, στή ζωή μας ἀπάνω, ἀλλαγὴ σελίδας πολὺ βασικὴ. Πάνω σὲ αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα μέσα στὸν κόσμο, τά ὁποῖα εἶναι ὀλέθρια λάθη καὶ μεγάλες ἁμαρτίες, πάνω σὲ αὐτὰ ὅλα ποὺ γίνονται, ὑπάρχει μία μεγάλη ἀνοχή.

 

Δὲν ὑπάρχει δικαίωμα συζύγου νὰ ἐξουσιάζει τὸν σύζυγο, δὲν ὑπάρχει δικαίωμα πατέρα νὰ ἐξουσιάζει τὰ παιδιά.

 

Δηλαδὴ, ἀκοῦς πολλοὺς ἀνθρώπους καὶ λένε. “Ἐγώ εἶμαι παντρεμένος καὶ ἔχω δικαίωμα᾿᾿. Καὶ πῶς τὸ ἐννοοῦν τὸ δικαίωμα, ὅτι ἔχουν δικαίωμα πάνω στὸν σύζυγο ἢ στὴν σύζυγο, ἔχω δικαίωμα πάνω στὰ παιδιὰ. Καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ πνευματικοὶ σήμερα ποὺ λένε ῾῾Ναί, ὑπάρχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα᾿᾿· πολὺ μεγάλο λάθος. Δὲν ὑπάρχει δικαίωμα συζύγου νὰ ἐξουσιάζει τὸν σύζυγο, δὲν ὑπάρχει δικαίωμα πατέρα νὰ ἐξουσιάζει τὰ παιδιά. Τὴν ἐξουσία καὶ τὴν κατεύθυνση ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ ζευγάρι, τὴν ἔχει μόνον ὁ Θεός, ὁ Πλάστης καὶ  ὁ Δημιουργός.

Γι᾿ αὐτὸ ὑπάρχει καὶ ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Δέκα Ἐντολές, τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο, γι᾿ αὐτὸ ὑπάρχει καὶ ὁ Κανόνας Ἐξομολογήσεως, ὁ Κανόνας αὐτὸς ὁ ὁποῖος σήμερα καταπατεῖται σὲ πάρα πολλὲς μεριὲς· καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι  προχωρᾶμε μέσα σὲ αὐτὴ τὴ ζωή.

(Δηλαδή ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν παροῦσα ζωή δέν εὐοδώνεται, ἐφόσον ἀθετεῖται ἡ τάξη πού ὁ Θεός ἔχει ὁρίσει, ὅπως αὐτή διατυπώνεται διά τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Δέκα Ἐντολῶν, ἐν γένει, τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Κανόνος τῆς Ἐξομολογήσεως, δηλαδή ὅπως ἡ Ἐκκλησία ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν σκοπό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ἐφαρμόζοντας στήν πράξη τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου.)

 

Τά κράτη ἔχουν νόμους πού βασίζονται στό μίσος πρός τόν ἄνθρωπο.

 

Τὸ ἐρώτημα ποὺ ἔχει γίνει ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους, τί γίνεται μέσα σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ πῶς προχωρᾶμε δηλαδὴ σήμερα, ἐν ἔτει 2024. Ἅμα δοῦμε τὰ συστήματα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὰ πολιτικὰ συστήματα: Ἔχουν πρότυπο τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο; Ἔχουν πρότυπο τὶς Δέκα Ἐντολές; Πού ἐκεῖ θὰ ἔπρεπε νὰ βασίζονται ὅλα τὰ κράτη.

Ποῦ βασίζονται; Τὸ βλέπετε καθαρά, ἀδερφοί μου ἐν Χριστῷ, ὅτι βασίζονται σὲ ἕνα πράγμα, στὸν φθόνο καὶ στὸ μίσος πρὸς  τὸν ἄνθρωπο.

 

Οἱ πολιτικοί πού διοικοῦν ἕνα κράτος δέν ἀγαποῦν τό ἔθνος τους, διότι ζοῦν χάριν τῆς κυριαρχίας ἐπί τοῦ χρήματος.

 

Ποιὸ κράτος ἔχει ἀγαπήσει τὸ ἔθνος του; Καὶ ὅταν λέμε ἀγαπᾶμε τὸ ἔθνος , (ἐννοοῦμε) ὅτι ὁ πολιτικὸς σέβεται τὸ κράτος ποὺ  διοικεῖ. Καὶ βλέπουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ποὺ ἔχει κτιστεῖ ὁ κόσμος , ἀπό τότε ποὺ ἔχει φτιαχτεῖ -στὴν πρὸ Χριστοῦ περίοδο- κακουχίες, βασιλεῖς, σκλαβιές, πόλεμοι, θάνατοι, γιὰ ἕνα πρᾶγμα: Ἡ κυριαρχία τοῦ χρήματος.

 

Νά, γιατί εἶναι ἔτσι τὸ κράτος καί νά, γιατί εἶναι ἔτσι οἱ νόμοι. Διότι, ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια ἐφαρμόζονται νόμοι διαβολικοί, ἐνῶ ἡ μετάνοια ὅλων εἶναι ἐλλιπής.

 

Βλέπουμε  καὶ μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ τὰ ἴδια πράγματα, ἀκριβῶς τὰ ἴδια (τό μῖσος, τούς πολέμους, τίς σκλαβιές, τίς κακουχίες, τούς θανάτους γιά τήν κυριαρχία τοῦ χρήματος). Δηλαδὴ, ὅλοι μας ἔχουμε ἐλλιπῆ μετάνοια σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ζωῆς, σὲ ὅλο τὸ πέρασμα τῆς ζωῆς, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, καὶ προτοῦ γεννηθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ μιλᾶμε ὅτι (γιά) ὅλη αὐτὴ ἡ κατάσταση ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο σήμερα, διερωτῶνται πολλοί:

Μὰ, ἔτσι εἶναι τὸ κράτος; Ἔτσι εἶναι οἱ νόμοι; Γιά ποιούς, ὅμως νόμους διερωτῶνται γιατί εἶναι ἔτσι, ἀφοῦ οἱ νόμοι εἶναι ἐκτὸς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ εἶναι νόμοι ἔξω ἀπό τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ· καὶ οἱ νόμοι αὐτοὶ εἶναι νόμοι διαβολικοί.

 

Ὁ κόσμος καθώς δέν διαφοροποιεῖται ἀπό τήν διαβολική ἐξουσία τοῦ κράτους του, καταντᾶ νά ὑπηρετεῖ καί αὐτός τόν διάβολο.

 

Φτιάχνονται κράτη γιά νά ὑπηρετοῦν τόν διάβολο. Δηλαδὴ ἔχουν φτιαχτεῖ κράτη ποὺ ὑπηρετοῦν τὸν διάβολο, καὶ μέσα σὲ αὐτὸ, ὑπηρετεῖ καὶ ὁ κόσμος τὸν διάβολο. Δὲν ὑπηρετοῦμε, δηλαδὴ, πράγματα ἐν Χριστῷ.

 

Εἶναι θανάσιμη ἡ ἁμαρτία τῆς ἐξουσίας νά ἐξουσιάζει τόν ἄνθρωπο, ἐπιβάλλοντάς του νόμους περιοριστικούς τῆς ἐλευθερίας του.

 

Βλέπουμε ὅμως καὶ μία μεγάλη ἀνοχὴ ἀπὸ τὸν Θεό: Μὲ τόσα ἁμαρτήματα καὶ μὲ τόσα μεγάλα σφάλματα, μᾶς ἀποδέχεται. Καὶ μοῦ λένε πολλοὶ: ῾῾Μὰ, πῶς λέει (ὅτι) κάνω μεγάλο σφάλμα;

Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ ἐλεύθερος, ὄχι μὲ ὅρους καὶ περιορισμοὺς (τούς ὁποίους) βάζει  ὁ ἄνθρωπος στὸν ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος δὲν ἔβαλε περιορισμὸ στὸν ἄνθρωπο. Εἶναι δυνατὸν ἕνας ἐργοδότης, ἕνας πρωθυπουργὸς, ἕνας βασιλέας, νὰ βάζει περιορισμοὺς πού δὲν εἶναι ἐπιτρεπτοὶ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ἐν ζωῇ; Ἀπό τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλα αὐτὰ καταπατοῦνται,  οἱ ἁμαρτίες ποὺ γίνονται σήμερα εἶναι πολὺ θανάσιμες.

 

Δέν πρέπει στὴν ἐξομολόγηση νά κατηγοροῦμε τοὺς ἄλλους, διότι ἀφήνουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπ᾿ ἔξω.

Καὶ πῶς ἐξομολογούμαστε, καὶ λέμε, πᾶμε στὴν ἐξομολόγηση; Ὁ πνευματικὸς κάθεται νὰ μᾶς ἀκούσει, καὶ τί λέμε; Αὐτός μοῦ ἔκανε αὐτό, ἡ γυναίκα μου μοῦ φώναζε, ἡ γυναίκα μου μοῦ ἔκανε, ἡ γυναίκα μου (μέ) νευρίασε, ἡ γυναίκα μοῦ ἔκανε αὐτό, ὁ ἄντρας μοῦ ἔκανε αὐτό, ὁ φίλος μοῦ ἔκανε αὐτό, ὁ γείτονας μοῦ ἔκανε αὐτό, ὁ τάδε ἄνθρωπος, ἐνῶ  μὲ νευρίασε καὶ ἤθελε νὰ μοῦ ἐπιτεθεῖ, ἔκανα καὶ ἐγὼ τὸ ἴδιο. Λοιπόν, κατηγορᾶμε τοὺς ἄλλους στὴν ἐξομολόγηση, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό μας τὸν ἀφήνουμε ἀπ᾿ ἔξω.

 

Κατηγορώντας ἄλλους, φεύγουμε μὲ πιὸ πολλὲς ἁμαρτίες ἀπὸ τὸ πετραχήλι. Πνευματικῶς τακτοποιούμαστε, ἄν ἡ ψυχή μας ἀνακαινισθεῖ.

 

Στὴν ἐξομολόγηση πρέπει νὰ λέμε (γιά) τὸν ἑαυτό μας, τὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἑαυτοῦ μας. Οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἐξομολογοῦνται καὶ λένε γιὰ τοὺς ἄλλους, κάνουν ἕνα μεγάλο καλό. Ἐξομολογοῦνται γιά χάριν αὐτῶν ποὺ τοὺς πειράζουν. Κάνουν ἐξομολόγηση γιὰ τοὺς ἀδερφούς μας ποὺ κατηγοροῦνε· αὐτοὶ ἀλαφρώνονται καὶ καθαρίζονται οἱ ψυχὲς τους ἐν μέσῳ τῆς δικιᾶς μας ἐξομολογήσεως καὶ ἐμεῖς φεύγουμε μὲ πιὸ πολλὲς ἁμαρτίες ἀπὸ τὸ πετραχήλι. Ἐμεῖς φεύγουμε μὲ τὶς δικιές μας ἁμαρτίες ,σὺν καὶ ποὺ κατηγορήσαμε τοὺς ἀδελφούς μας, σὺν καὶ ποὺ κατηγορήσαμε τὸν ἄλλον, μοῦ ἔκανε αὐτό, μοῦ ἔκανε ἐκεῖνο. Δηλαδὴ, (φεύγουμε ἀπό τήν ἐξομολόγηση) μὲ πιὸ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε τακτοποιημένοι πνευματικά. Πολὺ μεγάλο λάθος. Δὲν γίνεται ἔτσι ἡ τακτοποίηση ἡ πνευματική. Πνευματικὴ τακτοποίηση γίνεται, νὰ ἀνακαινισθεῖ ἡ ψυχή μας.

 

Ὁ κατηγορῶν ἄλλους, ἀποδεικνύει ὅτι πειράζεται ἀπό τό δαιμόνιο τοῦ μίσους, τῆς καταλαλιᾶς καί τῆς κατηγορίας.

 

Δηλαδή, ἄν μᾶς πείραξε ἕνας, μᾶς πείραξε ὁ ἄλλος, μᾶς πείραξε ὁ ἄλλος, καὶ ἐξομολογούμαστε ἔτσι, τί σημαίνει; Ὅτι μᾶς πειράζει τὸ δαιμόνιο τοῦ μίσους, δηλαδή μᾶς ἐνοχλεῖ τὸ δαιμόνιο τοῦ μίσους, μᾶς ἐνοχλεῖ τὸ δαιμόνιο τῆς καταλαλιᾶς, μᾶς ἐνοχλεῖ τὸ δαιμόνιο τῆς κατηγορίας. Τρία δαιμόνια κατ᾿εὐθεῖαν μᾶς ἐνοχλοῦν. Τόσο πολὺ μεγάλο καὶ πολὺ  σοβαρὸ εἶναι ὅλο αὐτὸ ποὺ λέμε. Καὶ τὸ ἀγνοοῦμε ὅλοι μας, γιατί νομίζουμε ὅτι εἶναι ἡ ζωὴ μέσα στὸν κόσμο, μέσα σὲ ὅλο αὐτὸ ποὺ ζοῦμε.

(Δηλαδή, στή συνείδηση πολλῶν θεωρεῖται φυσιολογικό, ἔτσι ὅπως εἶναι ἡ ζωή, ἔτσι ὅπως εἶναι ὁ κόσμος, νά νοιώθουμε ἐχθρότητα ἀπέναντι σέ ἄλλους, καί νά δικαιώνουμε τόν ἑαυτό μας, γιά τόν τρόπο πού ἀμύνεται ἀπέναντι σέ ὅσους θεωροῦμε ὅτι μᾶς πείραξαν, ἀγνοώντας ὅτι, ὅσοι νοιώθουμε ἐχθρότητα καί κατηγοροῦμε τούς ἄλλους, ἐπηρεαζόμαστε ἀπό δαιμόνια).

 

 

Ἰδιαίτερα εὐαρεστεῖ τόν Θεόν αὐτός πού δείχνοντας ἐπιείκεια στήν ἐφαρμογή ἑνός ἀπάνθρωπου νόμου, θά ἐλαφρύνει ἕνα συνάνθρωπό του. Καί πῶς θά ζητήσῃς ἔλεος, ἄν δέν ἤσουν ἐλεήμων;

 

Ἄνθρωποι ποὺ εἶναι σὲ καίριες θέσεις, ἅμα λέμε δικαστὲς, ἀξιωματικοὶ, ποὺ εἶναι σὲ κάποιες θέσεις, σὲ σώματα ἀσφαλείας, αὐτὸ ποὺ μποροῦν νὰ ἀποφύγουν καὶ νὰ κάνουν ἕνα καλό, εἶναι μία μεγάλη εὐεργεσία ἀπέναντι στὸ Θεό, (δηλαδή) τὸ νὰ εἶσαι ἐπιεικής σὲ ἕναν νόμο ἁμαρτωλό, ποὺ ἔχει βγάλει ἕνα κράτος τὸ ὁποῖο, ἅμα δοῦμε ὅλα τὰ κράτη, δὲν λειτουργοῦν ὑπὸ τὴ σκέπη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔχουν ἄλλη σκέπη καὶ νόμους δικούς τους, ὄχι τοῦ Θεοῦ νόμους, καὶ δοῦμε ὅλο αὐτό, ὅτι διοικούμαστε καὶ κάνουμε πράγματα τῆς ἄλλης πλευρᾶς, πῶς θὰ ζητήσουμε, τὴν ἄλλη ἡμέρα, ἐλπίδα σωτηρίας;

 

Πῶς μπορεῖ νά εἶναι πλάνη τό νά ἀγαπᾶς τόν Θεόν καί νά θέλεις νά ζεῖς μαζί Του, καί ὄχι ἐκτός Αὐτοῦ;

 

Σὲ παλαιότερο μήνυμα, ποὺ ἔδωσε γιὰ τὴν ἐξομολόγηση ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Πατέρας καὶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ μὲ λέγανε πάρα πολλοὶ ὅτι ῾῾πλανεμένος εἶναι᾿᾿, καὶ τὸ δέχομαι, νὰ μὲ λένε πλανεμένο, ἀλλὰ πλανεμένος εἶμαι γιὰ ἕνα πράγμα: Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ καὶ ζῶ καὶ θέλω νὰ ζῶ μὲ Αὐτόν. Δὲν θέλω ζωὴ ἐκτὸς Θεοῦ.

 

Ἄν θέλουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Θεό, πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι νά μᾶς ἀπορρίψουν οἱ ἄνθρωποι.

 

Αὐτὸ πρέπει νὰ λέμε: Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ, καὶ Σὲ ἀγαπῶ, Θεέ μου, καὶ δεῖξε μου τὸ δρόμο, ἀλλὰ θὰ κάνω αὐτὸ ποὺ θὰ μοῦ πεῖς. Ἀγαπῶ τὸν Θεό, καί ἄς μὲ κατηγορήσει ὅλος ὁ κόσμος καί νὰ μὲ κυνηγάει, θὰ εἶμαι μαζὶ μὲ τὸν Θεό. Δὲν μὲ νοιάζει ὁ κόσμος τί θὰ κάνει.

Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ καὶ μὲ στεναχωροῦνε, ἀλλὰ, Θεέ μου, συγχώρεσέ τους καὶ συγχώρεσε τελευταῖα ἐμένα τὸν ἁμαρτωλό.

 

Ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπό τόν Θεόν, πρέπει τόν ἑαυτόν μας νά τόν τοποθετοῦμε στό τέλος.

Πάντα ὁ ἑαυτός μας τελευταῖα πρέπει νὰ μπαίνει, ὅταν ζητᾶμε κάτι ἀπό τὸν Θεό.

Ἀλλὰ πρέπει νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας στὴν ἐξομολόγηση: «Ἐγὼ ἔκανα αὐτό, ἐγὼ ἔκανα ἐκεῖνο, ἐγὼ φταίω γι᾿ αὐτό· πολλὲς φορὲς καὶ  σὲ μία φασαρία ποὺ γίνεται, ἐγὼ φταίω. Ἀφοῦ ἔγινε φασαρία  καὶ πῆγα σὲ ἕνα μέρος καὶ ἔγινε φασαρία καὶ εἶμαι ἡ αἰτία ἐγὼ καὶ ἔφταιγα ἐγώ, ἐγὼ φταίω».

 

Νά προσευχόμαστε λέγοντας: «Θεέ μου, μέσω τοῦ Υἱοῦ Σου, συγχώρεσέ με».

 

Νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεὸς ἀπὸ βάθη ψυχῆς, νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ Θεός, νὰ μᾶς βοηθήσει ἡ Παναγία μας νὰ προχωρήσουμε στὴ θεία συγχωρητικότητα.

«Συγχώρεσέ μας, Παναγία μου. Νὰ μᾶς συγχωρέσει ἡ Χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος. Θεέ μου, μέσω τοῦ Υἱοῦ Σου, συγχώρεσέ με».

 

Νά μήν κατηγοροῦμε ἄλλους, ἀλλά τόν ἑαυτόν μας.

 

Πρέπει νὰ βάζουμε τὸν ἑαυτό μας (ὑπό κρίσιν), τὸν ἑαυτό μας πρέπει νὰ κατηγορήσουμε· ὄχι νὰ κατηγοροῦμε τοὺς ἄλλους. Ὅταν ἐξομολογούμαστε καὶ λέμε πράγματα πού μᾶς κάνανε οἱ ἄλλοι, νὰ ξέρουμε ὅτι ἐμεῖς φεύγουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πετραχήλι μὲ πιὸ πολλὲς ἁμαρτίες· καὶ γι᾿ αὐτοὺς ποὺ λέμε ὅτι μᾶς ἔκαναν κακό, αὐτοὶ φεύγουνε ἐλαφρωμένοι καὶ ἐξομολογημένοι. Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι ἡ γραμμή.

 

Μέ τό Ἱερόν Ἐπιτραχήλιον δίδεται εἰς τόν Πνευματικόν ἡ Χάρις, διά τῆς ὁποίας Χάριτος ὁ Πνευματικός συμπαραστέκεται στήν ψυχή ἐν ζωῇ, ἀλλά καί μετά θάνατον.

 

(Καί εἶναι αὐτό) κάτι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν. Καὶ πάρα πολλοὶ σήμερα ἄνθρωποι ψάχνουν ὁ Πνευματικὸς νὰ εἶναι καὶ διορατικός, νὰ ἔχει Χάρη, καὶ μοῦ τό ἔχουνε πεῖ πολλοὶ ἄνθρωποι αὐτό, πολλὰ ἀδέρφια μας.

Ὁ Πνευματικὸς ἔχει μία μεγάλη μέριμνα ἀπέναντι στὸ Θεό. Ἐξομολογούμαστε στὸ Ἅγιο Πετραχήλι ποὺ φοράει, διότι τὸ Ἐπιτραχήλιον εἶναι ἕνα, καὶ ὁ Πνευματικὸς συμπαραστέκεται ἀπέναντι στὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο καὶ ἐν ζωῇ καὶ μετὰ θάνατο.

Ἔχει αὐτὴ τὴ Χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Πνευματικός. Αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε. Καὶ μᾶς καθοδηγεῖ σὲ αὐτὸ ποὺ πρέπει. Καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα, ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ πολλὰ πράγματα, πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ ἕναν καθοδηγητή, ἀλλὰ νὰ εἶναι ὁ καθοδηγητὴς μέσα σὲ πνευματικὸ φρόνημα, νὰ εἶναι πνευματικός, αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ ξέρουμε.

Πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπακοὴ στὸν Πνευματικό μας καὶ πρέπει νὰ διαλέγουμε τὸν Πνευματικό μας, γιὰ νὰ ἔχουμε ὑγιῆ πνευματικὴ ζωή. Αὐτὴ τὴν ἐπιλογή μας τὴ δίνει ὁ Θεὸς.

 

Τό κριτήριο γιά τόν καλό Πνευματικό βρίσκεται στό ἄν τηρεῖ τίς ἐπιταγές τοῦ Ἁγίου Εὐαγγελίου.

 

Γι᾿ αὐτὸ, ὅπως κάνουμε γιὰ τὸ σῶμα, πού ἀναζητοῦμε τὸν καλὸ γιατρὸ , ἔτσι καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ  νὰ ἔχουμε τὸν καλὸ Πνευματικὸ, ἀλλὰ μὲ τὶς καταβολὲς πού μᾶς δίνει τὸ Ἱερό μας Εὐαγγέλιο.

Ἂν δοῦμε ὅτι δὲν τηρεῖται τὸ  Ἱερὸν Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ νὰ ξέρουμε ὅτι δὲν προχωρᾶμε, καὶ προχωρᾶμε νὰ βροῦμε ἄλλον Πνευματικό.Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται.

 

Πρέπει νά ἔχουμε μέριμνα γιά τήν ψυχή καί τότε ἔρχεται ἡ καθαρή ἐξομολόγηση, ὅταν ἐξομολογούμεθα μέ θέρμη.

 

Πρέπει νὰ ἔχουμε μέριμνα στὴν ψυχή μας, πρέπει νὰ ἔχουμε μία γραμμὴ στὴν ψυχή μας, καί ἔτσι νὰ ἐρχόμαστε στὴ Θεία Ἐξομολόγηση, δηλαδή νὰ τὸ θέμε ἀπὸ βάθη ψυχῆς, νὰ μὴν γίνεται μηχανικά. Ἐν μέσῳ ταπεινώσεως, ἐν μέσῳ συντριβῆς καρδίας, ἐν μέσῳ μετανοίας, ἔρχεται καὶ ἡ καθαρὴ ἐξομολόγηση.

 

Αὐτός πού κατά τήν ἐξομολόγηση κρύβει τά ἁμαρτήματά του, ἔχει πρόβλημα, διότι ὁ Θεός τά γνωρίζει καί περιμένει νά τά ἐξομολογηθοῦμε.

 

Δὲν πρέπει νὰ κρύβουμε τὰ ἁμαρτήματα ποὺ κάνουμε.Ὅλα πρέπει νὰ λέγονται στὸν Πνευματικό μας, ἀκόμα  καὶ κάποια ποὺ πολλοὶ ἄνθρωποι, πολλὲς ψυχὲς θέλουν νὰ κρύψουν. Καὶ θέμε νὰ κρύψουμε. Εἴμαστε λάθος. (Ἄν θέλουμε νά τά κρύψουμε, εἴμαστε λάθος)

Δὲν κρυβόμαστε ἀπὸ τὸν Πνευματικό μας, (διότι ἄν κρυβόμαστε ἀπό τόν Πνευματικό μας,) κρυβόμαστε ἀπὸ τὸν Θεόν. Δηλαδὴ, ἐνῶ ὁ Θεὸς ξέρει τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ περιμένει τὴν ἐξομολόγηση, ἐμεῖς κρυβόμαστε καὶ καλυπτόμαστε καὶ εἴμαστε καὶ χαρούμενοι, διότι δὲν τὸ εἴπαμε στὸν Πάτερ. Ὁ Πάτερ, ὅμως, ὁ Πνευματικὸς δηλαδή ποὺ ἐξομολογεῖ, δὲν εἶναι αὐτός πού ἔχει τὸ πρόβλημα. Τὸ ἔχει ἡ ψυχὴ ποὺ ἐξομολογεῖται, αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε.

 

Ἀνοίγει τούς ἀσκούς τοῦ Αἰόλου, καί ἀφήνει στόν διάβολο παράθυρα ἀνοικτά, ὅποιος ντρέπεται νά τά ἐξομολογηθεῖ ὅλα.

 

Ὅταν ντρεπόμαστε νὰ ἐξομολογηθοῦμε, ὅταν ντρεπόμαστε νὰ ποῦμε κάποια πράγματα, ἐκεῖ ἀφήνουμε ἀνοιχτὰ παράθυρα πρὸς τὸν διάβολο νὰ μᾶς πειράζει καὶ νὰ μᾶς κάνει καὶ μεγάλες ζημιές. Ἀνοίγουμε  τούς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου. Ἡ καθαρὴ ἐξομολόγηση ἐν μέσῳ δακρύων καὶ ταπεινώσεως , (αὐτή) φέρνει τὴν ψυχὴ στὴν κάθαρση.

 

Καθαρίζεται ἀπό τήν ἁμαρτία ἡ ψυχή πού ἐξομολογεῖται ἐν μέσῳ δακρύων.

 

Γιὰ νὰ καθαρίσει ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει τὴν ἁμαρτία, ἐν ὥρᾳ ἐξομολογήσεως κλαίει. Ἐκείνη τὴν ὥρα, τὸ πλυντήριο τῆς ἐξομολογήσεως ξεπλένει τὴν ἁμαρτία καὶ βγαίνει (ἡ ἁμαρτία) ἐν μέσῳ δακρύων ἔξω ἀπὸ τὴν ψυχή. Καθαρίζει ἡ ψυχή, (κάτι) ποὺ δὲν τὸ καταλαβαίνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Εἶναι πολὺ λεπτὰ πράγματα, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ καταλάβουμε.

 

Καί τά μάτια καί τά χέρια καθαρίζονται ὅταν γίνεται σωστή ἐξομολόγηση.

 

Διότι ἀκόμα καὶ τὰ μάτια καὶ τὰ χέρια καὶ ὅλα τὰ ὄργανα πού μᾶς ἔχει δώσει ὁ Θεὸς στὸ σῶμα μας, παίζουν καὶ σημαντικὸ ρόλο στὴ πνευματική μας κατάσταση. Δὲν εἶναι τυχαῖο νὰ ἔχουμε ὅλα αὐτὰ τὰ ὄργανα μέσα καὶ πάνω στὸ σῶμα μας. Παίζουν καὶ αὐτὰ τὸ δικό τους ρόλο γιὰ τὴ θεία μετάνοιά μας , ποὺ δὲν τὸ ξέρουνε πολλοί. Πρέπει νὰ κάνουμε λεπτομερῆ ἐξομολόγηση.

Παράδειγμα, ὅταν ἐγὼ μάλωσα μὲ τὸ γείτονά μου καὶ εἶπα αὐτὰ καὶ αὐτὰ καὶ αὐτὰ στὸν γείτονά μου. Δὲν λέμε τί μᾶς εἶπε ὁ γείτονας. Ἐγὼ φταίω· αὐτὸ πρέπει νὰ λέμε. Ὅταν λέμε ὁ ἕνας φταίει, ὁ ἄλλος φταίει καὶ δὲν φταίει ὁ ἑαυτός μας, ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐξομολογούμαστε γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἐκτὸς τοῦ ἑαυτοῦ μας. Αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε, αὐτὸ πρέπει νὰ νιώσουμε καὶ ἔτσι πρέπει νὰ προχωρᾶμε.

 

Γιά νά ἔρθῃ ἡ κάθαρση, τό κάθε ἁμάρτημα πρέπει νά λέγεται λεπτομερῶς, γιά νά φαίνεται ἡ αἰτία.

 

Καὶ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὸ κάθε ἁμάρτημα ποὺ κάνουμε πρέπει νὰ λέγεται λεπτομερῶς.Ἔτσι ἀκριβῶς λέγεται τὸ ἁμάρτημα γιὰ νὰ ἔρχεται κάθαρση. Πολλοὶ πᾶνε στὴν ἐξομολόγηση καὶ λένε ῾῾ἐγὼ μάλωσα᾿᾿, ῾῾ἐγὼ ἔκλεψα᾿᾿, ῾῾ἐγὼ φώναζα᾿᾿, δηλαδὴ ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία δὲν τὴ  λένε.

 

Ἡ μεγάλη παγίδα στήν ἐξομολόγηση, βρίσκεται στό γεγονός ὅτι ἀποκρύπτοντας τήν λεπτομέρεια, δέν ἔχει ἡ ἐξομολόγηση τήν ἀναφορά στήν αἰτία, πού θά ἐπιτρέψει νά καεῖ ἀπό τήν ρίζα ἡ ἁμαρτία.

 

Ἐκεῖ εἶναι ἡ μεγάλη παγίδα, ποὺ δὲν λέγεται, καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν τὸ ξέρουνε αὐτό. Πρέπει νὰ λέγεται ἡ λεπτομέρεια γιὰ νὰ καίγεται ἀπὸ τὴν ρίζα ἡ ἁμαρτία, αὐτὸ εἶναι τὸ μυστικὸ τῆς ἐξομολογήσεως. Αὐτό μοῦ ἔχει δώσει ἡ Ἁγία Χάρις τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ, ὅσοι πιστοὶ, προσέλθετε.

 

Ἐντολή Θείας Χάριτος νά εἴμεθα κοντά στό Ἅγιο Δισκοπότηρο, καί θά ἐλεγχθοῦμε γι᾿ αὐτό.

 

Καὶ αὐτό, ἐπίσης, μοῦ ἔχει δώσει, ἀναξίως φυσικὰ, τό νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο.

Γιατί θὰ ἐρωτηθοῦμε, ὅταν πάει ἡ ψυχὴ στὸν οὐρανό. Ἡ ψυχὴ ποὺ εἶναι ἄξια καὶ περνάει τὰ τελώνια καὶ βρίσκεται μπρὸς στὸ Θρόνο καὶ περνάει ἀπό τὴν κρίση, (αὐτόν τόν ἄνθρωπο) τὸν ἐρωτάει ὁ Κύριος: ῾῾Πόσες φορὲς ἐκκλησιάστηκες; Πόσες φορὲς ἐπροσευχήθηκες; Πόσες φορὲς ἐπῆρες τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Μου; Πόσες φορὲς ἐξομολογήθηκες; Τί καλὲς πράξεις ἔκανες; Πόσες ἐπισκέψεις ἔκανες στὸ σπίτι Μου, στὴν ἐκκλησία;᾿᾿.

 

Ὁ οὐρανός παρακολουθεῖ μέ τάξη ὅλα ὅσα γίνονται στήν γῆ. Καταγράφονται οἱ πράξεις μας· καί πῶς αὐτά τά ἀψηφοῦμε;

 

Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα, ὅλα αὐτὰ γράφονται στὴ Χρυσῆ βίβλο κάθε Δευτέρα ἀπὸ τὸν Ἄγγελο Κυρίου. Γράφονται οἱ καλὲς πράξεις καὶ οἱ κακὲς πράξεις πού κάνει κάθε ψυχή.Τόσο πολὺ λεπτὰ εἶναι τά πράγματα πάνω στὸν οὐρανό, τὰ ὁποῖα ἐμεῖς τὰ ἀψηφοῦμε. Καὶ ἐκεῖ, (στόν Οὐρανό), διαβάζεται (ἡ Χρυσῆ Βίβλος) καὶ ξέρει ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς ἔχουνε γίνει (οἱ ἐκκλησιασμοί καί οἱ ἐξομολογήσεις) καὶ πόσες φορὲς Τὸν ἔχουμε πάρει μέσα μας, στὴν ψυχή μας, καὶ πόσες φορὲς ἔχουμε μεταλάβει τὰ Ἄχραντα Μυστήρια.

 

Ὁ Χριστός γνωρίζει τίς ἁμαρτίες μας ὅλες. Γι᾿ αὐτό μᾶς ἔχει ἀφήσει καί τήν ἐξομολόγηση, γιά νά καθαρισθεῖ ἡ ψυχή.

 

Ξέρει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας γι᾿ αὐτό μᾶς ἔχει ἀφήσει καὶ τὴν ἐξομολόγηση, ἕνα μεγάλο εὐεργέτημα, ἕνα μεγάλο ἱερὸ διακόνημα μέσα στὴν ἐκκλησία, μέσῳ τῆς ἐξομολογήσεως νὰ καθαρίζεται ἡ ψυχή μας.

 

Τήν ἐξομολόγηση -αὐτό τό δῶρο- νά τήν κάνουμε σωστά. Διότι ὑπάρχει ἐκτός ἀπό τόν Παράδεισο καί ἡ Κόλαση.

 

Αὐτὸ τὸ δῶρο πού μᾶς ἔχει ἀφήσει, νὰ τὸ κάνουμε σωστά, ἁπλὰ καὶ ταπεινὰ καὶ μὲ συντριβὴ καρδίας, καὶ τότε οἱ ψυχές μας  σώνονται, διότι ἐκτὸς τὸν Παράδεισο ὑπάρχει καὶ ἡ κόλαση, ποὺ πολλοὶ δὲν θένε  νὰ ἀκούσουν γιὰ κόλαση, ἀλλὰ πόσοι καλοὶ ἄνθρωποι πᾶνε στὴ κόλαση, διότι δὲν ἐπισκεφτήκανε τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο, δὲν ἐπισκεφτήκανε τὴ Θεία Ἐξομολόγηση, δὲν ἐπισκεφτήκανε τὴν Ἐκκλησία, μόνο κατηγορία, κατηγορία, κατηγορία· καλοσύνες, ἀλλὰ καὶ μὲ κατηγορίες. Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ δρόμος, παιδιά μου, ὁ σωστός.

 

Ἄν ἀπό τήν μιά κάνουμε καλωσύνες, καί ἀπό τήν ἄλλη κατηγοροῦμε, δέν προχωρᾶμε σωστά.

 

Νὰ προχωρᾶμε, νὰ κατηγορᾶμε, νὰ κατακρίνουμε, νὰ κάνουμε εὐεργεσίες ἀλλὰ νὰ θέμε σωτηρία! Ὅλα ἔχουν τὴ σειρά τους κι ὅλα ἔχουν τὴ γραμμή τους. Δὲν γίνεται νὰ λειτουργήσει λάθος καμία γραμμὴ.

 

Ὅταν ἀλλοιώνουμε τήν μία γραμμή πού ἔχει ὁρίσει ὁ Θεός, γκρεμιζόμαστε στήν κόλαση. Ἀλλοιώνεται ἡ ψυχή μας, ὅταν κατηγοροῦμε.

 

Καὶ ὁ Θεὸς δὲν λειτουργεῖ λάθος. Ὁ Θεός λειτουργεῖ μὲ μία γραμμὴ, ποὺ ἔχει φτιάξει ἐν μέσῳ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Καὶ γι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε πιστοὶ σὲ αὐτὴ τὴ γραμμή. Ὅταν προσπαθοῦμε νὰ ἀλλοιώσουμε αὐτὲς τὶς γραμμὲς ποὺ ἔχει φτιάξει ὁ Θεὸς, σωτηρία δὲν ὑπάρχει καὶ ἀλλοιώνεται καὶ ἡ ψυχή μας. Καὶ ἐκεῖ καταγκρεμιζόμαστε ὅλοι μαζὶ στὴν κόλαση.

Αὐτὸ πρέπει νὰ καταλάβουμε, αὐτὸ πρέπει νὰ νιώθουμε, γὶ αὐτὸ πρέπει νὰ προσπαθήσουμε νὰ εἴμαστε ὑπὸ κάθαρση ψυχῆς καὶ στὸ Ἅγιο Θέλημά Του, γιατί εἶναι μεγάλη ἡ Ἅγιά Του Δόξα. Καὶ αὐτὴ τὴ δόξα, ἂν θέλουμε νὰ προχωρήσουμε καὶ νὰ τὴ δοῦμε καὶ στήν μετὰ θάνατο ζωή, αὐτό θά γίνει μὲ τὴ μετάνοιά μας.

Ἀλλά, νὰ ξέρετε,  αὐτήν τήν δόξα τὴ ζοῦμε καὶ στὴ ζωὴ ἐτούτη ποὺ ζοῦμε. Καὶ ἀπὸ τώρα, μέ τήν μετάνοια, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ πολλὲς φορές ἐν ζωῇ Παράδεισο. Ἐν ζωῇ ζεῖς τὸν Παράδεισο. (Ὁ ἄνθρωπος ἐν ζωῇ) τὸν γεύεται καὶ μετὰ προχωράει, γιὰ νὰ μπεῖ μέσα στὸν Παράδεισο μετὰ θάνατον.

(«Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» Ρωμ. 8,18. «Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς, Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσίν τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσιν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» Μαρκ. 9,1)

 

Ἡ ψυχή πού γεννᾶται ἄνωθεν, γίνεται τριάντα τριῶν ἐτῶν καί ἔχει αἰώνιον φῶς.

 

Δηλαδὴ εἶναι ἡ γέννηση τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία γίνεται τριάντα τριῶν χρονῶν,  καὶ ἔχει αἰώνιο φῶς. Αὐτὸ ἀκριβῶς νὰ ξέρουμε. Αὐτὸ εἶναι ἡ κτῆσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς δίδεται ὡς δῶρον τοῦ Τριαδικοῦ Πατέρα καὶ Θεοῦ ἡμῶν.

 

Πρέπει νά κάνουμε καθαρή ἐξομολόγηση, νά λέμε λεπτομερῶς στόν Πνευματικό μας τί κάνουμε καί τί γίνεται.

 

Ἐμεῖς πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ μὲ καθαρὴ ἐξομολόγηση, ἀλλὰ νὰ λέμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας λεπτομερῶς τί κάνουμε στὸν Πνευματικό μας, καὶ λεπτομερῶς τὸ τί γίνεται στὸν Πνευματικό μας, διότι οὐδέν κρυπτὸν κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιον, δὲν ὑπάρχει κρυπτὸν τίποτα.

 

Προσεχῶς, θά ἔχουμε καί λεπτομερέστερη γραφή γιά τό πῶς πρέπει νά ἐξομολογούμαστε.

 

Αὐτὰ δίνω γιὰ σήμερα στὴν Ἅγια Ἐξομολόγηση. Στὴ συνέχεια θὰ δώσω γραφὴ λεπτομερῶς πῶς πρέπει νὰ γίνεται ἡ Ἅγια Ἐξομολόγηση. Ἔτσι ἀκριβῶς  ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν. Αὐτὰ ἀπό τὸ παιδί μου τὸν Δημήτριο μὲ τὴν Ἅγιά Μου Χάρη .

Ὁ Πατέρας σας καὶ Δημιουργός σας.

Ἅγιος Τριαδικὸς Πατέρας καὶ Θεὸς ὑμῶν. Ἀμήν.  Ἀμήν.  Ἀμήν.