Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Αδειάζουν τα θρανία από παιδιά: Το δημογραφικό πρόβλημα ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να το λέμε. Ο ελληνισμός πεθαίνει από ακατάσχετη αιμορραγία και τίποτε δεν φαίνεται να κλείνει την πληγή του. Τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, έρχονται να επιβεβαιώσουν το τεράστιο μέγεθος του ζητήματος, εντοπίζοντας την χειρότερη πτυχή του, τον εξαφανισμό των παιδιών.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ λοιπόν, από το 2019 ως το 2021, ο αριθμός των εγγεγραμμένων μαθητών έχει σημειώσει μια απελπιστική «βουτιά», αποκαλύπτοντας μια τρομακτική συρρίκνωση του πληθυσμού των παιδιών. Συγκεκριμένα, το 2010 οι εγγεγραμμένοι μαθητές στα δημοτικά ήταν 633.291, και το 2021 ήταν 606.400. Σχεδόν 27.000 μαθητές «χάθηκαν» από τις σχολικές αίθουσες. Μέσα σε μια δωδεκαετία εξαφανίστηκε μια ολόκληρη «πόλη» παιδιών, όσο είναι ο πληθυσμός της πόλης της Μυτιλήνης ή της Χίου!
Αν αναλογιστούμε δε, πως ένα σημαντικό ποσοστό των εγγεγραμμένων μαθητών καλύπτεται από παιδιά μεταναστών που μετέχουν της ελληνικής παιδείας, καταλαβαίνει κανείς που έχουν φτάσει τα επίπεδα δημογραφικού μαρασμού στη χώρα μας. Ούτε καν η αντικατάσταση πληθυσμών που προωθούν οι ανθέλληνες διεθνιστές, δεν μπορεί να «φρενάρει» την πληθυσμιακή αποψίλωση που συντελείται στην Ελλάδα.
Τα παιδιά «θυσία» στον ατομικισμό
Τα παιδικά χαμόγελα σβήνουν και χάνονται στον βωμό του φιλοτομαρισμού μας. Οι χαρούμενες παιδικές φωνές γίνονται ένας απόηχος του παρελθόντος, γιατί ένα κράτος αδιαφορεί να επενδύσει στο μέλλον της χώρας. Μαζί με τα παιδιά, σβήνει και η ελπίδα, η αισιοδοξία, η προσμονή για μια αναλαμπή του ελληνισμού, η προσδοκία για μια αναγέννηση του έθνους με φρέσκα μυαλά και νέες ιδέες.
Εάν δεν υπολογίζαμε κάποιοι και στη θεϊκή βοήθεια για τούτη την έρμη χώρα, θα έπρεπε ήδη να έχουμε προεξοφλήσει τον αφανισμό της.
Η κοινωνία μας φαίνεται πως δεν είναι μόνο ανάξια να προστατέψει τα παιδιά από την τοξικότητα του ηθικού ξεπεσμού της, άλλα δεν μπορεί ούτε καν να συντηρήσει τη νέα γενιά στην ύπαρξη. Μια ολόκληρη χώρα οδηγείται προς την σύνταξη, γιατί εχθρεύεται το δώρο της ζωής.
Ενδεικτικό της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει, είναι πως τα τελευταία χρόνια, πολύ συχνότερα γίνεται λόγος στη δημόσια συζήτηση για τα δικαιώματα των ζώων, απ’ ότι γίνεται για τα δικαιώματα των παιδιών, και δη των αγέννητων.
Φτάνουμε σε μια διεστραμμένη εποχή που περισσότερα γενέθλια γιορτάζονται για σκυλιά, παρά για παιδιά. Περιουσίες δίνονται για την διατροφή κατοικίδιων που χρησιμοποιούνται ως ψυχολογικά «υποκατάστατα», για να μην προτιμηθεί η ανατροφή παιδιών. Και αυτό διότι το κατοικίδιο απαιτεί πέντε – δέκα θυσίες και το παιδί χιλιάδες. Το κατοικίδιο συντηρεί μια χαρά το θεοποιημένο «εγώ» μας, άλλα το παιδί το υποβάλλει τον ατομικισμό μας σε πλήθος δοκιμασιών και προκλήσεων. Οπωσδήποτε πολύτιμη η συντροφιά των κατοικίδιων, αλλά εμείς φτάνουμε σε σημείο να μετατρεπόμαστε σε τετράποδο γένος.
Το κράτος επενδύει στην επιβίωση του καπιταλισμού – όχι του έθνους
Από την άλλη έχουμε ένα αυτιστικό κράτος που υπολογίζει μόνο στα δολάρια των ξένων «επενδυτών», έχοντας εγκαταλείψει πλήρως την επένδυση στην πληθυσμιακή ανασύσταση της χώρας. Δεν υπάρχουν ουσιαστικές παρεμβάσεις που να αφορούν την οικονομική ενίσχυση των οικογενειών. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή κάλυψη στις δαπάνες της προσχολικής ηλικίας και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν υπάρχει κάλυψη στην ιατροφαρμακευτική παρακολούθηση της εγκυμονούσας μητέρας. Οι λιγοστές κοινωνικές παροχές που έχουν απομείνει, συνεισφέρουν ελάχιστα στις απαιτήσεις μιας οικογένειας και προσεγγίζουν εντελώς επιδερμικά το πρόβλημα.
Ο τοκετός έχει καταντήσει ένα χρυσοφόρο εμπόρευμα (κυρίως) των ιδιωτικών υπηρεσιών Υγείας, αντί το κράτος να θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα το να δημιουργήσει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο ώστε οι εγκυμονούσες μητέρες από την πρώτη στιγμή κύησης ως τον τοκετό, να μπορούν να απευθυνθούν δωρεάν σε οποιαδήποτε δομή Υγείας (δημόσια ή ιδιωτική), χωρίς κανένα προαπαιτούμενο.
Οι δαπάνες που εγκρίνονται για κοινωνική πολιτική έχουν περιοριστεί σε ψηφοθηρικές επιδοτήσεις «του ποδαριού» που έχουν να κάνουν μόνο με την άμεση επιβίωση του κάθε ατόμου, και καμία σχέση δεν έχουν με την συλλογική συνείδηση του έθνους, την προκοπή της κοινωνίας ως σύνολο οικογενειών.
Οι νέοι αφήνονται εγκαταλελειμμένοι σε μια θάλασσα αβεβαιότητας και με την οικονομική εξαθλίωση που προωθείται στον τομέα της εργασίας, μοιάζει όλο και περισσότερο σαν άθλος η δημιουργία μιας οικογένειας.
Ο νόμος της κοινωνικής ζούγκλας που προωθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων, δεν επιτρέπει έναν κοινωνικό ιστό που αποτελείται από οικογένειες, άλλα προτιμά εύκολα διαχειρίσιμες «ατομικότητες » ή πληθυσμιακές «αγέλες» που μάχονται για φθηνές ιδεολογίες και κίβδηλα δικαιώματα.
Η ευλογία των παιδιών εγκαταλείπει τον ελληνισμό, γιατί δεν την αξίζουμε ως έθνος. Το ότι λιγοστεύουν σε αυτή τη χώρα οι παιδικές ψυχές, είναι διότι λιγοστεύει η πίστη, λιγοστεύει η αγάπη, λιγοστεύει η ανθρωπιά, λιγοστεύει η φιλοπατρία και η υγιής πολιτική σκέψη. Με δυο λόγια, είμαστε πολύ «λίγοι» για να είμαστε πολλοί…