Demolition Man: Πρόγευση ιατρικής δικτατορίας και νεοταξίτικης κόλασης από το 1993

Τι μας διδάσκει ο κινηματογράφος (5.0)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, τέως Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.

---

ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ

Η ταινία Demolition Man, πρωτοπαιγμένη το 1993, επαληθεύει την υπόνοια ότι οι ταινίες «επιστημονικής φαντασίας» δεν ήταν παρά ο προγνωστικός προγραμματισμός των καλοκάγαθων προβάτων για το μέλλον που είχε σχεδιασθεί από μερικές προνομιούχες οικογένειες οι οποίες λυμαίνονται τον πλανήτη. Ο όρος «ταινίες επιστημονικής φαντασίας» ήταν προφανώς μια νεοταξίτικη γλωσσομάσκα κάτω από την οποία κρύβεται ο όρος «ταινίες πρόγευσης της μελλοντικής κολάσεως».

Υπάρχει κάποιος που ξέχασε το σύνθημα-καραμέλα των πονόψυχων γιατρών και πολιτικών που διαχειρίσθηκαν την υγειονομική κρίση, δηλαδή ότι όλα γίνονται για την ασφάλεια και το καλό μας και γι’ αυτό θα πρέπει να κατεβάσουμε τα κρούσματα ει δυνατόν στο μηδέν;

Υπάρχει κάποιος που δεν θυμάται την δήλωση του Φάουτσι ότι μετά τον κορωνοϊό δεν πρέπει να ξαναδώσουμε τα χέρια, και υπάρχει κάποιος που δεν έμεινε με το χέρι του κάγκελο, επειδή η άλλη πλευρά προτίμησε να δώσει γροθιά ή αγκώνα αντί για την παλάμη, ενώ προ κορωνοϊού μια τέτοια επιλογή θα ήταν προσβλητική για τον συνάνθρωπό μας;

Υπάρχει κάποιος που δεν παρατήρησε ότι μετά τον κορωνοϊό, πηγαίνοντας προς τα διόδια, οι οδηγοί διάβαζαν από τους ηλεκτρονικούς πίνακες μεταβλητών μηνυμάτων την σύσταση να αποφεύγουμε τα μετρητά και να πληρώνουμε με κάρτα, ενώ προ κορωνοϊού όποιος πήγαινε να πληρώσει με κάρτα στα διόδια ή σε ένα κοινό κατάστημα, το πιθανότερο ήταν να αντικρίσει τα ξινά μούτρα του υποψήφιου καρτολήπτη;

Υπάρχει κάποιος που δεν διάβασε την δήλωση του ψευτοπροφήτη της Νέας Τάξης Πραγμάτων, του κ. Χάρου-Χαράρι, σύμφωνα με την οποία «αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την επιδημία, πρέπει να παρακολουθούμε όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και το τι συμβαίνει κάτω από το δέρμα τους»;

Υπάρχει κάποιος που, όταν τολμούσε να αμφισβητεί την ιατρική επιστήμη και την τεχνολογία, δεν χλευαζόταν ως εχθρός της κοινωνίας, ενώ προ κορωνοϊού όλοι γνωρίζαμε ότι η επιστήμη και η τεχνολογία προόδευσαν ακριβώς επειδή οι ερευνητές οφείλουν να μην λαμβάνουν τίποτε ως δεδομένο;

Υπάρχει κάποιος που δεν απέκτησε τάση προς έμετο, όταν διάβαζε στα αργυρώνητα συστημικά ΜΜΕ ή άκουγε από στόματα πολιτικών ότι, για να είμαστε ασφαλείς κατά την τέλεση της ερωτικής πράξης, θα πρέπει να φοράμε μάσκα, θα ήταν δε ακόμη καλύτερο να προτιμούσαμε την αυτοϊκανοποίηση, ενώ προ κορωνοϊού η μασκοφορία κατά την διάρκεια της συνουσίας θα ήταν αίτημα κάποιου βιτσιόζου, η δε προτίμηση της αυτοϊκανοποίησης μια αντικοινωνική επιλογή;

Υπάρχει κάποιος που δεν παραξενεύτηκε διαπιστώνοντας ότι, όσο συντηρείτο ο μπαμπούλας του κορωνοϊού και συνδυαζόταν με το ετεροθαλές αδελφάκι του, την κλιματική αλλαγή, άρχισε να γίνεται δημοφιλής η προπαγάνδα κατά της κρεατοφαγίας αλλά και της ουδετεροποίησης των φύλων;

Υπάρχει κάποιος που δεν φοβάται πλέον να εκφράσει δημόσια την άποψή του για πρόσωπα και πράγματα, επειδή μπορεί να κατηγορηθεί ως παραβάτης των κανόνων της πολιτικής ορθότητας και, ακόμη χειρότερα, ως ρατσιστής;

Όποιος παρακολουθήσει την ταινία Demolition Man θα πρέπει να αναρωτηθεί αν οι σεναριογράφοι είχαν μαντικές ικανότητες ή (προδήλως το πιθανότερο) αν ήταν γνώστες κάποιου διεστραμμένου σχεδίου κατά της ανθρωπότητας, βάσει του οποίου ο πλανήτης θα πρέπει μέχρι το 2032 να έχει μετατραπεί σε μια παγκόσμια, υβριδική φυλακή.

Ασφυκτική κυριαρχία των γιατρών και της τεχνοεπιστήμης, κοινωνία της μηδενικής ανοχής υπό το λάβαρο της ασφάλειας, απαγόρευση χειραψίας, τιμωρία των παραβατών του κώδικα ηθικής συμπεριφοράς από συσκευές που επιτηρούν τους πάντες και τα πάντα, κατάργηση των μετρητών, ανέπαφο-εικονικό σεξ, εμφύτευση τσιπ κάτω από το δέρμα όλων των πολιτών, κελεμπίες ως ενδυματολογικός κώδικας που σέβεται το ουδέτερο φύλο. Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην «προφητική», αλλά στην πραγματικότητα «φιλεύσπλαχνη» ταινία του 1993, η οποία προσέφερε στο πιάτο των βρεφοποιημένων θεατών του 20ού αιώνα το βασικό μενού της νεοταξίτικης κολάσεως που, απ’ ότι φαίνεται, είχε προσχεδιασθεί από μια ολιγαρχική, υπερεθνική ελίτ για να μας σερβιρισθεί στον 21ο αιώνα.

Καλή ανάγνωση!

Κ.Β.

---

«Ας ανακεφαλαιώσουμε, κύριοι. Είμαστε στο έτος 2032. Στον 21ο αιώνα. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά ο κόσμος έγινε ένα μάτσο χάλια, μια παρωδία του εαυτού του, που κουμαντάρουν μερικές αδερφές» (Σάιμον Φοίνιξ, Demolition Man, 1993).

---

Το 1993 πολλοί από μας απολάμβαναν τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια της νεότητάς τους, διασκεδάζοντας συχνά σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα, η οποία προέβαλλε, μεταξύ άλλων, «ταινίες επιστημονικής φαντασίας», με «καλούς ήρωες» που έτρωγαν πολύ ξύλο από τους «κακούς αντιήρωες», μέχρι να επέλθει τελικώς η κάθαρση του θεατή με τον παραδειγματικό «ανασκολοπισμό» των απεχθέστατων «κακών».

Βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα, αν δεν είχαμε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα νάτσος ή ποπ-κορν, αποφασίζαμε να πάμε σε κάποια πιτσαρία, κατά κανόνα γνωστής αλυσίδας και κατ’ εξαίρεσιν σε κάποια τοπική, η οποία μπορεί να έφτιαχνε μια πολύ πιο νόστιμη πίτσα, αλλά δεν συνδυαζόταν εύκολα με την δυνατότητα βόλτας εκεί που χτυπά η καρδιά της πόλης.

Μία από τις πιο σημαντικές-προφητικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που είχαν προβληθεί το 1993 ήταν το «Demolition Man» (εφεξής: D.M.) με πρωταγωνιστή στο ρόλο του «καλού αστυνομικού» τον γνωστό και μη εξαιρετέο Σιλβέστερ Σταλόνε, που υποδυόταν τον ήρωα Τζον Σπάρταν, έναν ατίθασο αστυνομικό ο οποίος, προκειμένου να ανταποκρίνεται επιτυχώς στην αποστολή του, τα έκανε όλα γυαλιά-καρφιά, είχε δε μεγάλη κόντρα με τον κακό της υπόθεσης, τον Σάιμον Φοίνιξ (Γουέσλι Σνάιπς).

Η ταινία ξεκινά από το 1996, έτος μεγάλων αναταραχών στο Λος Άντζελες. Στο πλαίσιο μιας πολύ δύσκολης αστυνομικής επιχείρησης για την απελευθέρωση ομήρων που είχε παγιδεύσει ο Φοίνιξ, ο Σπάρταν καταφέρνει να τον συλλάβει, αλλά του χρεώνεται ο θάνατος 30 αθώων πολιτών και καταδικάζεται για ανθρωποκτονία εξ αμελείας κατά συρροήν. Αμφότεροι καταδικάζονται σε πολυετή κατάψυξη στις κρυογονικές φυλακές της Καλιφόρνια. Για όσο διάστημα θα εκτίουν την ποινή τους, μέχρι να έρθει η ώρα της αναστολής της κατάψυξης, θα βρίσκονται σε κρυοστάση και η συμπεριφορά τους θα αλλοιωθεί διά συνοπτικής υποβολής.

Η απόψυξη του Φοίνιξ έλαβε χώρα το έτος 2032, ο οποίος, όμως, έδειξε να επανέρχεται στους κόλπους της κοινωνίας με πολύ πιο άγριες δολοφονικές διαθέσεις. Το πλέον ευνουχισμένο, άοπλο προσωπικό της αστυνομίας, το οποίο κυκλοφορούσε μόνο με παραλυτικά γκλομπς, και έπαιρνε εντολές από έναν κεντρικό υπολογιστή, ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει έναν «παλιομοδίτη εγκληματία», που δεν έχει κανέναν ανασχετικό φραγμό για την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Έτσι, εκρίθη σκόπιμο να επισπευσθεί η απόψυξη του Σπάρταν, προκειμένου ως συμμετρικός «παλιομοδίτης μπάτσος» να αντιμετωπίσει τον Φοίνιξ σε μια ιστορική μάχη που θα καθορίσει το μέλλον της κοινωνίας.

Με τα μυαλά που (δεν) κουβαλούσαμε το 1993, νομίζαμε όλως αφελώς ότι το δυστοπικό σκηνικό που εκτυλίσσεται στο μακρινό τότε 2032 ήταν απλώς ένα αξιοθαύμαστο προϊόν κάποιου ταλαντούχου σεναριογράφου, ο οποίος ήθελε να ευφράνει τα καπιταλιστικά ινδικά χοιρίδια που εκπαιδεύονταν μεθοδικώς στον δυτικό τρόπο ζωής από τους ψυχοπαθείς ειδικούς της συμπεριφορικής επιστήμης και της κοινωνικής μηχανικής.

Όποιος εν έτει 1993 δεν είχε διαβάσει τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Άλντους Χάξλεϋ (ελάχιστοι Έλληνες είτε της προνομιούχου ελίτ είτε καθοδηγούμενοι από κάποιον πεφωτισμένο δάσκαλο είχαν την τύχη να το έχουν διαβάσει) δεν ήταν σε θέση να καταλάβει γιατί π.χ. η Σάντρα Μπούλοκ, υποδυόμενη την ελκυστική χαζούλα υπαστυνόμο, είχε το ονοματεπώνυμο Λενίνα Χάξλεϋ ή για ποιον λόγο ο αρχικακός του έργου ο Δρ Ρέιμοντ Κοκτώ, μετά από έναν καταστρεπτικό σεισμό, είχε συγχωνεύσει τρεις αμερικανικές πόλεις (Σάντα Μπάρμπαρα, Λος Άντζελες και Σαν Ντιέγκο) σε μία, δίνοντας το όνομα «Σαν Άντζελες», προκειμένου να υλοποιήσει το όραμα μιας «τέλειας κοινωνίας» με μηδενική βία και απόλυτη ηρεμία.

Το σύνθημά του δεν διέφερε καθόλου από το (χιτλερικών καταβολών) σύνθημα που διαδόθηκε με την κήρυξη της «πανδημίας» του κορωνοϊού:

«Η ασφάλεια υπεράνω όλων»!

Αυτά, και πολλά άλλα, εξηγούνται πλήρως, μόνο αν κάποιος έχει γνώση του δυστοπικού μυθιστορήματος του Άλντους Χάξλεϋ:

Στο έτος 632 μετά Φορντ, και στο εγκαθιδρυθέν Παγκόσμιο Κράτος, κουμάντο κάνουν δέκα παντοδύναμοι διαχειριστές, συνεπικουρούμενοι από στελέχη που διευθύνουν έναν πληθυσμό σκλάβων, προκαθορισμένων να αγαπούν την υποτέλεια. Όποιος είναι ανυπάκουος (με σημερινούς όρους: «αρνητής»), εξορίζεται σε μια αποικία «Αγρίων», κατάλοιπο του παλαιού πολιτισμού.

Το Παγκόσμιο Κράτος αξιοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, ώστε να έχει υπό διαρκή επιτήρηση τους συμπεριφορικά κατεσταλμένους πολίτες και υπό ασφυκτικό έλεγχο τον ρυθμό των γεννήσεων, τον μόνιμο δηλαδή πονοκέφαλο των ευγονιστών, οι οποίοι από την εποχή του Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus) φλέγονταν για την εξεύρεση του τρόπου αναχαίτισης του υπερπληθυσμού.

Ότι το σενάριο του D.M. είναι επηρεασμένο από το βιβλίο του Χάξλεϋ προκύπτει όχι μόνο από το ονοματεπώνυμο της υπαστυνόμου, αλλά και από μια σκηνή που είναι γυρισμένη στο μουσείο της βίας. Εκεί ο Φοίνιξ, απαξιώνοντας πλήρως την ανθρώπινη ζωή, λέει:

«Είναι ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος. Συγγνώμη, αλλά πρέπει να φύγεις».

Όποιος, ωστόσο, εν έτει 2023 εξακολουθεί να έχει αδιάβαστο τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο, δεν πρέπει να ανησυχεί. Διότι πλέον μπορεί να συνδυάσει περίφημα με την πλοκή του έργου όσα ξεκινήσαμε να ζούμε με μεγάλη ένταση από το ξέσπασμα της «πανδημίας του κορωνοϊού» και έπειτα. Το κυριότερο τμήμα του νεοταξίτικου μενού είναι ενσωματωμένο μέσα σε αυτήν την προφητική ταινία του 1993, η οποία μας οδηγεί στην εξής τραγική διαπίστωση:

Οι ταινίες «επιστημονικής φαντασίας» δεν ήταν παρά ο προγνωστικός προγραμματισμός των καλοκάγαθων προβάτων για το μέλλον που είχε σχεδιασθεί από μερικές οικογένειες οι οποίες λυμαίνονται τον πλανήτη. Επομένως, για όσο ακόμη είναι σε λειτουργία τα βίντεο κλαμπ (σημειωτέον ότι το ένα μετά το άλλο αρχίζουν και κλείνουν!), προτείνεται η αντικατάσταση της ετικέτας «ταινίες επιστημονικής φαντασίας» με την ετικέτα «ταινίες πρόγευσης της μελλοντικής [δηλαδή της σημερινής] κολάσεως».

Ιδού μερικά επίκαιρα δυστοπικά αποτυπώματα που μπορεί κανείς, με μια πρώτη ματιά, να αλιεύσει μέσα από το D.M.:

• Διοίκηση της πόλης από τους ειδικούς της ιατρικής επιστήμης αλλά και τα φρικιά της τεχνολογίας (σήμερα δεν είναι τυχαία της μόδας ο όρος «τεχνοεπιστήμη»)
• Ανέπαφη χειραψία

• Απέχθεια για την κρεατοφαγία
• Προστασία της υγείας με διατροφικές απαγορεύσεις, π.χ. για χρήση αλκοόλ, καφεΐνης ή σοκολάτας· απαγορεύονται επίσης τα αθλήματα με σωματική επαφή.
• Ουδετεροποίηση-σχετικοποίηση των φύλων. Στο D.M. όλοι οι πολίτες κυκλοφορούν με κελεμπίες, σήμερα βλέπουμε να έχει γίνει της μόδας το γυναικείο ντύσιμο στους άνδρες!

• Ευλαβική τήρηση των επικοινωνιακών κανόνων πολιτικής ορθότητας. Σήμερα, επί παραδείγματι, όσοι αλλοδαποί εισβάλλουν λάθρα στην χώρα μας είναι απαράδεκτο να αποκαλούνται «λαθρομετανάστες». Σύμφωνα με το λεξικό της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι εν λόγω εισβολείς θα πρέπει να αποκαλούνται «παράτυποι μετανάστες», αλλιώς εγείρονται υπόνοιες ότι ο ομιλητής εκείνος που παραβιάζει τον γλωσσικό κώδικα προκρίνοντας τον απαξιωτικό όρο «λαθρομετανάστες» (ή ακόμη χειρότερα «λάθρο») είναι ρατσιστής.
• Πραγματοποίηση συσκέψεων μέσω βιντεοκλήσεων
• Φωνητικές εντολές για την χρήση συσκευών ή ακόμη και για την ενεργοποίηση των φώτων. Όσοι διαθέτουν σήμερα iphone γνωρίζουν ήδη την ψηφιακή περσόνα Siri, η οποία εκτελεί τις επιθυμητές ενέργειες για λογαριασμό του χρήστη βάσει φωνητικών εντολών.

• Φόβος για την εξάπλωση επιδημικών νόσων
• Mαλθακότητα των πολιτών, οι οποίοι θέλουν να ζουν εκ του ασφαλούς και να μη ρισκάρουν τίποτε
• Αρνητές του κυρίαρχου ρεύματος που δαιμονοποιούνται ως «εχθροί της κοινωνίας»

Πολλά από τα παραπάνω αποτελούν, λίγο-πολύ, τα διακριτικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τις δυστοπικές κοινωνίες, όπως αυτές περιγράφονται σε γνωστά λογοτεχνικά έργα. Εδώ ανήκουν π.χ. «ο Δωρητής» της Λόις Λόουρι και παλαιότερα η «Νέα Ουτοπία» του Τζερόμ Τζερόμ. Ο κοινός παρονομαστής τέτοιων έργων που παρουσιάζουν μια πληκτική κοινωνία καθολικής ομοιομορφίας, ευκολίας, ταχύτητας και προπάντων ασφάλειας αποτελούμενη από φοβικούς και άνευρους πολίτες συνοψίζεται στο εξής ηθικό δίδαγμα:

Το υψηλότερο τίμημα που πρέπει να πληρώσει μια κοινωνία για να έχει τους πολίτες της μαντρωμένους σε ένα απολύτως ασφαλές περιβάλλον είναι η κατάργηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Η ζωή σε μια υποχόνδρια, μη-μου-άπτου κοινωνία, που δεν ανέχεται καμία απόκλιση από τους κανόνες ευταξίας, είναι ήδη απονεκρωμένη. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να κλειδωθεί μέσα στους τέσσερεις τοίχους του ιδιωτικού κλουβιού του, τρέμοντας τους εχθρούς του. Η ελευθερία του ανθρώπου προϋποθέτει αποδοχή των κινδύνων που απειλούν να μετεξελιχθούν σε βλάβη. Όποιος θέλει να είναι παντού και πάντοτε αλώβητος ή θα πρέπει να σταματήσει να κυκλοφορεί ή θα πρέπει να επιτηρεί πανοπτικά όλους εκείνους που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι μαζί με αυτόν.     

Το D.M. περιέχει και μια πρόγευση για κάποια από αυτά που ενδεχομένως επίκειται να συμβούν άμεσα ή πάντως μέχρι το 2030, αν δεν μεσολαβήσει κάτι εξαιρετικό και απρόβλεπτο:

• Κατάργηση μετρητών. Το θρυλικό παιχνίδι “Monopoly“ ήδη μας προετοιμάζει!

Το απαραίτητο “μασάζ“ γίνεται και ενόψει πληρωμής στα διόδια. Με μηνύματα που συνήθως εκπέμπονται από τους ηλεκτρονικούς πίνακες των εθνικών οδών συνιστάται στους οδηγούς να αποφεύγουν την χρήση μετρητών. Άλλωστε, σταδιακά μειώνονται ολοένα και περισσότερο τα ταμεία διοδίων που δέχονται μετρητά. Όλως τυχαίως, έπρεπε να εμφανισθεί ο κορωνοϊός για να συνειδητοποιήσουν οι περίφημοι «ειδικοί» πόσο επικίνδυνα για την υγεία είναι τα (χαρτο)νομίσματα!

Η μεθόδευση για την κατάργηση των μετρητών αποτελεί θέμα άρθρου του Άγγελου Πιλάτη, το οποίο δημοσιεύθηκε στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας “Στύλος Ορθοδοξίας“ (Φεβρουάριος 2023, σελ. 6)

Συγκλονιστική η προειδοποίηση του Γερμανού Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Häring), οικονομικού συντάκτη και συγγραφέως εκλαϊκευμένων οικονομικών συγγραμμάτων, ο οποίος, ήδη από το 2016, στο βιβλίο του με τίτλο «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της. Οδεύοντας προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο»

, έγραφε:

«Αν η κοινωνία χωρίς μετρητά γίνει ο κανόνας, είναι όχι απλώς προφανές, αλλά βέβαιο ότι θα υπάρξουν και κυβερνήσεις που θα αδράξουν την ευκαιρία να επιβάλουν ένα απολυταρχικό κράτος παρακολούθησης, το οποίο θα κάνει τον Μεγάλο Αδερφό από το φρικιαστικό όραμα 1984 του Τζορτζ Όργουελ να φαντάζει σαν ένα άκακο ορφανό. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι μέχρι στιγμής οι ατελείς δημοκρατίες μέσω της όλο και πιο εκτεταμένης χρήσης εργαλείων παρακολούθησης για δήθεν καλούς σκοπούς ολισθαίνουν σε αυτό το κατηφορικό μονοπάτι του απόλυτου ελέγχου από το κράτος και τις πολυεθνικές. […] ο έλεγχος και η χειραγώγηση που υφιστάμεθα μέσω των εμπορικών επιχειρήσεων είναι τόσο εκτεταμένα, πολύ περισσότερο από όσο είναι επιτρεπτό από τον νόμο και σύμφωνο με το θεμελιώδες δικαίωμα της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης. Σε έναν κόσμο όπου οι συναλλαγές που διακανονίζονται σήμερα με τη χρήση μετρητών είναι προσβάσιμες από τις εταιρείες συλλογής δεδομένων χωρίς να υπάρχει τρόπος διαφυγής, ο έλεγχος και η χειραγώγηση αποκτούν εντελώς άλλη διάσταση».

• Εμφύτευση βιοτεχνικού μικροτσίπ κάτω από το δέρμα των πολιτών για την διαρκή επιτήρησή τους, αλλά και για την είσοδο σε κλειστούς χώρους (ακόμη και στα σπίτια των ίδιων των πολιτών) ή για την πρόσβαση σε υπηρεσίες και αγαθά

  

• Ας θυμηθούμε τι έχει πει ο ψευδοπροφήτης της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ο “πολύς” κύριος Χαράρι:
  

  «Η μεγάλη διαδικασία που εξελίσσεται παγκοσμίως αυτήν την εποχή είναι το χακάρισμα των ανθρώπων. Η ικανότητα να χακάρεις τους ανθρώπους, να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει βαθιά μέσα τους, τι τους κάνει να λειτουργούν, τι τους κινητοποιεί. Και γι’ αυτό, τα πιο σημαντικά δεδομένα των ανθρώπων δεν είναι τι διαβάζουν, ποιους συναντούν και τι αγοράζουν. Είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στο σώμα τους. […] Η COVID-19 διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο, διότι χάρη σε αυτήν οι άνθρωποι πείθονται να αποδεχθούν και να νομιμοποιήσουν την πλήρη βιομετρική επιτήρησή τους. Αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την επιδημία, πρέπει να παρακολουθούμε όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και το τι συμβαίνει κάτω από το δέρμα τους»2.

• Ιριδοσκόπηση αντί πληκτρολόγησης κωδικού για την είσοδο σε χώρους υψίστης ασφαλείας

• Αυτόματη έκδοση προστίμου από συσκευές που είναι τοποθετημένες σε διάφορα σημεία της πόλης και καταγράφουν κάθε λέξη που χρησιμοποιούν οι πολίτες, ώστε να εντοπίζουν τυχόν παραβιάσεις του κώδικα ηθικής συμπεριφοράς
• Απαγόρευση τέλεσης της ερωτικής πράξης με σωματική επαφή.

Ο Δρ Κοκτώ είχε απαγορεύσει την συμπεριφορική μηχανική κάθε μεταβίβασης υγρών ως μη κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά.

Η Λενίνα Χάξλεϋ για να πείσει τον Τζον Σπάρταν να αρκεσθεί στο ανέπαφο-εικονικό σεξ, του λέει:

«Το εικονικό σεξ έχει αποδειχθεί ότι παράγει μεγάλες τάξεις κυμάτων Άλφα κατά την ψηφιοποίηση της σεξουαλικής ενέργειας. Η ανεξέλεγκτη ανταλλαγή σωματικών υγρών προκάλεσε την κατάλυση της κοινωνίας. Μετά το ΑIDS ήρθε το ΝRS και μετά το UΒΤ. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Κοκτώ, ήταν να απαγορέψει κάθε μεταβίβαση υγρών στην κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Δεν συγχωρείται ούτε η στοματική μεταβίβαση. Η αναπαραγωγή γίνεται αποκλειστικά στα εργαστήρια, όπου τα υγρά εξαγνίζονται, διυλίζονται και μεταφέρονται μόνο από εγκεκριμένο ιατρικό προσωπικό.».

Είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτος ο συνειρμικός συσχετισμός του ανέπαφου σεξ που οραματίσθηκε ο σεναριογράφος του D.M. με τις συμβουλές που μας έδιναν οι σοφολογιότατοι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης για προτίμηση της αυτοϊκανοποίησης ώστε να μένουμε ασφαλείς 3, ή έστω της χρήσης μάσκας κατά την διάρκεια τέλεσης της ερωτικής πράξης 4.

• Εκτοπισμός των αντιφρονούντων από τους κόλπους της φιλήσυχης και ασφαλούς αλλά ευνουχισμένης κοινωνίας και απόσυρσή τους σε υπόγειες σήραγγες

Ο σημερινός θεατής, υποψήφιο υποχείριο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, θα πρέπει να δώσει μεγάλη προσοχή στα λόγια που βάζει ο σεναριογράφος του D.M. στο στόμα του Έντγκαρ Φρέντλι (Ντένις Λίρι), του δήθεν εχθρού της κοινωνίας (σε ανάποδη σχέση με την συμβολική σημασία του επωνύμου του), o οποίος ζει ως ηγετικός παρίας-αποσυνάγωγος κάτω από την γη:

«Σύμφωνα με το σχέδιο του Κοκτώ, είμαι εχθρός γιατί μ’ αρέσει να σκέφτομαι, να διαβάζω, να μιλάω και να επιλέγω ελεύθερα, να τρώγω λιπαρά φαγητά και να διαλέγω ανάμεσα στο φιλέτο και τα παϊδάκια στη σχάρα με πατάτες. Θέλω υψηλή χοληστερίνη. Θέλω να τρώγω μπέικον, βούτυρο και τυριά. Θέλω να καπνίζω πούρα Αβάνας, μεγάλα σαν το Σινσινάτι. Θέλω να τρέχω στους δρόμους γυμνός, να διαβάζω Πλαίημποϋ, γιατί μπορεί να κάνω κέφι. Έχω δει το μέλλον. Είναι μια 47χρονη παρθένα, πίνει χυμό από μπρόκολο και τραγουδάει “Είμαι ένα λουκάνικο”. Πάνω, ζεις όπως θέλει ο Κοκτώ. Κάνεις ό,τι, όποτε και όπως το θέλει.».

Σημειωτέον ότι η μορφή του Φρέντλι φαίνεται να αντιστοιχεί στον άγριο Τζον του χαξλεϊκού Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου, ο οποίος είχε αποσυρθεί σε μια μακρινή πόλη του Παγκόσμιου Κράτους μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του, αρνητές της τεχνολογίας και του εξελιγμένου αλλά αποστειρωμένου πολιτισμού.

Τέλος, αξιοσημείωτη είναι μια ατάκα που λέει ο κακός Σάιμον Φοίνιξ στον αρχικακό Δρ Κοκτώ, ο οποίος, όταν διέταξε την απόψυξή του, τον εξόπλισε με τόσες δεξιότητες, ώστε να μπορέσει να εξολοθρεύσει τον Φρέντλι. Όταν ο Κοκτώ επαίρεται για την τέλεια κοινωνία που έχει δημιουργήσει, πρότυπο τάξης και ασφάλειας με πολίτες που έχουν την «αγνότητα μιας αποικίας μυρμηγκιών», δηλαδή όπως ακριβώς αντιμετωπιζόμαστε όλοι εμείς σήμερα από την ευάριθμη υπερεθνική ελίτ (για μετατροπή των πολιτών σε μυρμηγκοειδείς υποστάσεις σκλάβων [ameisensgleiche Sklavenexistenzen] μετά τα λοκντάουν μιλούσε προφητικά ο Δρ C. E. Nyder στο βιβλίο του με τίτλο «Υγειονομική Δικτατορία. Η επίθεση του Μπιλ Γκέιτς στην Δημοκρατία»5), ο Φοίνιξ καταθέτει την έντασή του:

«Κοίτα, δεν μπορείς να αφαιρέσεις το δικαίωμα των ανθρώπων να είναι μα*κ*άκες».

Δυστυχώς, αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα των ανθρώπων προσπαθεί να εξουδετερώσει η επικίνδυνη επιστήμη των συμπεριφορικών οικονομικών, η οποία αξιοποιήθηκε στο έπακρο και για την διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Οι θιασώτες της προσπαθούν να εμφανίσουν τον άνθρωπο ως ένα ατελές πλάσμα που έχει την τάση να λαμβάνει εσφαλμένες ή, ακόμη χειρότερα, παράλογες αποφάσεις. Γι’ αυτό θα πρέπει να επιτρέπεται στους συμπεριφοριστές να χρησιμοποιούν διάφορα ύπουλα τεχνάσματα, ώστε να επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο τον επιρρεπή άνθρωπο και έτσι να τον «σκουντήξουν» (nudge), προκειμένου να πάρει μια απόφαση που θα είναι «για το καλό του».

Ένα ανώδυνο παράδειγμα είναι η τοποθέτηση των (δήθεν) υγιεινών προϊόντων στα πάνω ράφια ενός σούπερ-μάρκετ. Υπάρχουν, όμως, και κάποια πολύ επικίνδυνα παραδείγματα: Η προεξόφληση της συναίνεσης του πολίτη στην δωρεά των οργάνων του και η ανάθεση σε αυτόν του βάρους να δηλώσει ρητώς ότι δεν συναινεί (πρόκειται για την τεχνική της αποεπιλογής: opt out)6.

Όποιος σκεφθεί να κατατάξει την εδώ επιχειρηθείσα ανάλυση στο πεδίο της συνωμοσιολογίας, αξίζει να αναζητήσει το βιογραφικό των σεναριογράφων (Lenkov / Reneau / Waters) καθώς και του σκηνοθέτη. Σχετικά με τον τελευταίο, τον Ιταλοκαναδό Marco Brambilla, θα βρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία: Ω του θαύματος, το D.M. ήταν η πρώτη και τελευταία σκηνοθετική του δουλειά. Στην συνέχεια ασχολήθηκε με την τριδιάστατη τεχνολογία και την κατασκευή φουτουριστικών έργων τέχνης. Σε ένα από αυτά απεικονίζεται το γνωστό μασονικό σύμβολο της πυραμίδας και του παντεπόπτη οφθαλμού!7

Ιδού:

Άραγε, πόσο τυχαίο είναι ότι, σε μία συνάντηση του Φοίνιξ με τον Κοκτώ, ο σεναριογράφος σκέφτηκε να μας δείξει ότι ο δαιμόνιος κακούργος κατάφερε να αλλάξει την φωνητική εντολή για το άναμμα των φώτων από “lights“ σε “illuminate“; Από αυτό το ρήμα δεν παράγεται και το ουσιαστικό “Illuminati“;

Συνδυαστικά με το ανωτέρω κείμενο αξίζει να διαβαστεί μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο “The Vigilant Citizen“ το 2022 με τον τίτλο:

«Πώς το 1993 η ταινία “Demolition Man“ προέβλεψε τέλεια (και διακωμώδησε) την σημερινή κοινωνία μας» [How the 1993 Movie “Demolition Man” Perfectly Predicted (and Ridiculed) Today’s Society]8.

Ο συγγραφέας του εξαιρετικού αυτού άρθρου (μεταφρασμένου και στα ελληνικά9) δεν παραλείπει να συσχετίσει το δυστοπικό τσιπάρισμα των πολιτών του 2032 με τα διαβατήρια του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού. Η μετεξέλιξη των διαβατηρίων δεν αποκλείεται να είναι το τσιπάρισμα!

Επίσης, ο αρθρογράφος εντοπίζει την ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στον ηθοποιό που ενσάρκωσε τον ιατρικό δικτάτορα Ρέιμοντ Κοκτώ (Σερ Νάιτζελ Χόθορν [Sir Nigel Barnard Hawthorne], γνωστό και από τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταινία “Η τρέλα του βασιλιά Γεωργίου του Τρίτου“) και τον Άντονι Φάουτσι, μέχρι πρότινος ισόβιο διευθυντή του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Αλλεργίας και Λοιμωδών Νοσημάτων από το 1984, ο οποίος ευθύνεται για την σαδιστική χειραγώγηση των τρομαγμένων πολιτών, μετά την κήρυξη της «πανδημίας» του κορωνοϊού, μέσω παντελώς αντιφατικών και παράλογων οδηγιών10. Μάλιστα, είχε δηλώσει ότι:

«Μετά τον κορωνοϊό δεν πρέπει να ξαναδώσουμε τα χέρια (“I don’t think we should ever shake hands again”)».

5

Gesundheitsdiktatur. Bill Gates’ Angriff auf die Demokratie, Kopp Verlag, Rottenburg 2020, σελ. 156.

6

Σχετικά με το φαινόμενο της «εικαζόμενης συναίνεσης» στο πεδίο της δωρεάς οργάνων ως τεχνική αντιστροφής της επιλογής παροχής συναινέσεως (opt-in) σε αποεπιλογή (opt-out) βλ. π.χ. Orentlicher, Presumed Consent to Organ Donation, εις: Cohen / Lynch / Robertson (επιμ. έκδ.), Νudging Health. Health Law and Behavioral Economics, Johns Hopkins University Press, Baltimore 2016, σελ. 339 επ