Εκεί που μάχονταν απεγνωσμένα «Αυτός, ο τελευταίος Έλληνας!» ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εκεί δίπλα και στα δεξιά του τελευταίου Αυτοκράτορα, πολεμούσε μέχρις εσχάτων ο «Δον Φραγκίσκος, ο εκ Τολέδης, όστις διά του στόματος και των ονύχων τους πολεμίους κατέκοπτε».
Αυτές οι λίγες λέξεις έμειναν στην Ιστορία για τον έξοχο άνδρα, που εμφανίστηκε σε μια σημαντικότατη καμπή της Ιστορίας ξαφνικά, από το πουθενά, σαν ένας λαμπρός διάττοντας αστέρας πάνω στα τείχη της Πόλης. Άγνωστος και σήμερα, σαν τον σεφερικό βασιλιά της Ασίνης: «… άγνωστος λησμονημένος απ’ όλους κι από τον Όμηρο / μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη / σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα». (…)
Όμως, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ιστορία με τον τρόπο της «αντάμειψε» τον γενναίο Ισπανό ευγενή, που οικειοθελώς έδωσε τη ζωή του για μια μεγάλη υπόθεση εκείνη τη Τρίτη, στις 29 Μαΐου του 1453, καθώς η γενέτειρά του, το Τολέδο, δοξάστηκε αιώνες αργότερα από έναν επίσης πολύ Μεγάλο Έλληνα, τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.