Από άρθρο του Φώτη Κόντογλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 20 Απριλίου 1952

Το φοβερώτατο πράγμα, η Ανάστασις του Χριστού, που αναστάτωσε τον κόσμο και τον αναποδογύρισε είναι γραμμένο με λίγα λόγια στα Ευαγγέλια. Μα αυτά τα λόγια είναι λόγια βαριά, δεν είναι λόγια κούφια, έπεα πτερόεντα, αλλά αληθινά. Πουθενά, σε κανένα βιβλίο, δεν υπάρχει γραμμένο ένα τέτοιο γεγονός απίστευτο, μα που να είναι και ειπωμένο με τόσο καθαρά, απλά και μετρημένα λόγια και μ’ έναν τρόπο σα να μιλά αυτός που τα ’γραψε για το πιο συνηθισμένο πράγμα.

Για την Ανάσταση του Χριστού να τη γράφει στο Ευαγγέλιό του ο Ματθαίος:

«Ξημερώνοντας η πρώτη μέρα της βδομάδας κατά τα χαράγματα, πήγε η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη η Μαρία για να δούνε τον τάφο. Και να, γίνηκε σεισμός μεγάλος. Γιατί άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό και πήγε και κύλισε την πέτρα από την πόρτα του τάφου και καθόταν επάνω σ’ αυτήν. Κι ήτανε η όψη του σαν αστραπή και το φόρεμά του άσπρο σαν το χιόνι. Κι από τον φόβο που πήρανε σαν τον είδανε, τρανταχτήκανε οι στρατιώτες που φυλάγανε το μνήμα και γινήκανε σα νεκροί. Κι ο άγγελος είπε στις γυναίκες: «μη φοβάστε εσείς· γιατί ξέρω πως ζητάτε τον Ιησού τον σταυρωμένο. Δεν είναι εδώ, γιατί αναστήθηκε, καθώς είπε. Ελάτε να δείτε τον τόπο που κειτότανε ο Κύριος. Πηγαίνετε γλήγορα και πέστε στους μαθητές του, πως αναστήθηκε από τους νεκρούς και πως τους περιμένει στη Γαλιλαία, εκεί θα τον δείτε. Να, σας τα είπα». Και γρήγορα βγήκανε από το μνήμα με φόβο και χαρά μεγάλη και τρέξανε να τα πούνε στους μαθητές του. Και να, ο Ιησούς τις συναπάντησε και τις είπε: «Χαίρετε»! Και κείνες τρέξανε και πέσανε στα πόδια του και τον προσκυνήσανε. Τις λέγει ο Ιησούς: «Μη φοβόσαστε. Πηγαίνετε και πέστε στους αδελφούς μου να πάνε στη Γαλιλαία κι εκεί θα με δούνε…

Διάβασες ή άκουσες άλλο τέτοιο πράγμα; Το πιο φοβερό γεγονός ειπωμένο με τα πιο ήμερα λόγια. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο, δηλαδή η κραταιά δύναμη του Θεού, που ταπεινώνεται και γίνεται ένα με τον άνθρωπο. «Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός». Δύναμή και ταπείνωση. Μέγα μυστήριο! Απ’ αυτό βγαίνει η γλυκύτητα της θρησκείας του Χριστού, που όποιος την ένιωσε γίνεται θεληματικά δούλος. Εκείνου που ήρθε στον κόσμο «γενόμενος εκ γυναικός, γενόμενος υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμου εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». (Γαλατ. δ’ 5)

Αυτά τα λίγα λόγια ή θα μπούνε μέσα στην καρδιά σου και θα ζεις πια μ’ αυτά ή δε θα καταλάβεις τίποτα. Απ’ αυτά τα λόγια ή θα κάνεις φτερά να πετάξεις απάνω από την αθλιότητα και την καταδίκη ή δε θα βρεις πια τίποτα που να σε ελευθερώσει. Απ’ όλο το δραματικό τράνταγμα που κλείνουν μέσα τους σε σκεπάζει ειρήνη βαθιά στο άκουσμά τους. Δε νιώθεις καμιά ανάγκη να τα ψηλαφήσεις να τα εξηγήσεις να τα πιστοποιήσεις. Τα δέχεσαι όπως είναι, όπως δέχεται η διψασμένη γη τη δροσιά του ουρανού. Ποθείς να τα διαβάζεις πολλές φορές και πάντα είναι καινούρια, άφθαρτα, φωνές αθανασίας. Μ’ όλο που είναι αυστηρά, ασυζήτητα ειπωμένα με εξουσία, ωστόσο είναι μαζί και σεμνά, ταπεινά, ειπωμένα με οικειότητα, με χαμηλή φωνή, χωρίς να δείχνουνε πως φανερώνουνε πράγματα απίστευτα και φοβερά μυστήρια.

Ω! Τι θρησκεία έχουμε Ο Κύριος και Λυτρωτής μας μάς λέγει αδελφούς. Με τη Σταύρωσή του μας έκανε τέκνα του Πατέρα του. Με την Ανάσταση του «κατά το πολύ αυτού έλεος ανεγέννησε ημάς εις ελπίδαν ζώσαν, εις κληρονομίαν αφθαρτον κα αμίαντον και αμάρνατον (Α΄Πέτρ. α, 3-4). Ας είναι δοξασμένος μέχρι συντελείας των απεράντων αιώνων. Αμήν!