Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο Χριστός κάλεσε κάθε άνθρωπο που διψάει για πνευματική, αιώνια ζωή, να πάει κοντά του για να του δώσει να πιει ζωντανό νερό. Υποσχέθηκε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν θα ξαναδιψάσει ποτέ, γιατί θα γίνει ο ίδιος αστείρευτη πηγή. Θα είναι «κήπος μεθύων», πνιγμένος σε μεθυστική βλάστηση, «πηγή ην μη εξέλιπεν ύδωρ», πηγή που δεν ξεραθεί ποτέ, κατά τον προφήτη Ησαΐα. «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Από μέσα του θα πηγάζουν αδιάκοπα ποταμοί με τρεχούμενο νερό. Η καρδιά του ανθρώπου αυτού, κατά τον σοφό Σολομώντα, θα γίνει φρέαρ βαθύ, θα αναπηδάει από αυτήν ποταμός και πηγή ζωής.

Είναι το ίδιο ζωντανό νερό, που βλέπει ο προφήτης Ιεζεκιήλ να εκπηγάζει από τα πρόθυρα του ναού του Θεού και προχωρώντας να γίνεται ποτάμι που μεγαλώνει συνεχώς, βαθαίνει αδιάκοπα και τελικά γίνεται βουερός αδιάβατος χείμαρρος που ποτίζει και ζωογονεί τα πάντα. Κάθε περιοχή στην οποία θα απλωθεί ο ποταμός αυτός, θα γεμίσει ζωή. Στα υγιή του νερά θα υπάρχει «ιχθύς πολύς σφόδρα», πλήθος ψαριών, ενώ οι όχθες του θα είναι γεμάτες από «δένδρα πολλά σφόδρα ένθεν και ένθεν», όλα τα καρποφόρα δέντρα. Κανένα από τα δέντρα αυτά δεν θα γεράσει και δεν θα πάψει να φέρει καρπούς, επειδή τα νερά από όπου ποτίζονται πηγάζουν από τα Άγια. Τα λόγια αυτά του Χριστού και των προφητών περιγράφουν τη ζωαρχική δράση και αναγεννητική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, το οποίο «έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν». Αυτό θα γινόταν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (Πεντηκοστή), γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε Άγιο Πνεύμα, επειδή ο «Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη» (Ιω. 7, 37-39. 4, 14. Ησ. 58, 11. Παρ. 18, 4. Ιεζ. 47, 1-12).

Τα λόγια αυτά δεν σημαίνουν ότι τότε μόλις, με την επιφοίτηση, έλαβε ύπαρξη το Άγιο Πνεύμα, ότι πριν δεν υπήρχε. Σημαίνουν ότι η παρουσία του δεν ήταν μέχρι τότε φανερή στον κόσμο. Το Άγιο Πνεύμα, ως Θεός, υπήρχε πάντοτε. Είναι ο ένας της Τριάδος. Το τρίτο πρόσωπο. Ο Παράκλητος. Η δράση του όμως ήταν αφανής, όπως και του Χριστού, ο οποίος και πριν από την φανερή παρουσία του με την ενσάρκωση στον κόσμο, δρούσε και δημιουργούσε τα πάντα ως άσαρκος Λόγος του Πατρός. Το Άγιο Πνεύμα είναι «ακτιστο-συμπλαστουργο-σύνθρονον». Ομότιμο πρόσωπο με τον Πατέρα και τον Υιό, δηλαδή συνάναρχο, συνδημιουργικό και συγκάθεδρο. Γι’ αυτό και του αποδίδουμε απερίφραστα όσα ανήκουν στον Θεό, προσφωνώντας το βασιλέα ουράνιο. «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».

Έτσι λοιπόν το Άγιο Πνεύμα συνδημιουργεί με τον Πατέρα και τον Υιό τον κόσμο ολόκληρο, ιδιαιτέρως δε τον άνθρωπο. «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν». Γι’ αυτό και ψάλλουμε θριαμβευτικά την ημέρα της Πεντηκοστής: «Άγιος ο Θεός, ο τα πάντα δημιουργήσας δι’ Υιού, συνεργία του Αγίου Πνεύματος». Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας η ζωογονητική δύναμη του Αγίου Πνεύματος αγκαλιάζει την αδιαμόρφωτη γη. «Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος». Μετά την παύση του κατακλυσμού ο δίκαιος Νώε αποστέλλει περιστερά, αιώνιο σύμβολο του Αγίου Πνεύματος, η οποία δεν επαναπαύεται στη δυσοσμία των θνησιμαίων όπως ο κόρακας, αλλά επιζητεί την καθαρότητα, τη γαλήνη, το φως (Γεν. 1, 2. 1, 26. 8, 6-12).

Το Άγιο Πνεύμα, αείποτε συμπαρόν αφανώς στον κόσμο και «λαλήσαν διά των προφητών», επιφοιτά μεγαλοπρεπώς κατά τη μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής, αφού προηγουμένως ο Χριστός «εδοξάσθη» με τον Σταυρό, την Ανάσταση και την Ανάληψή του.

 

«Αντιύλη». Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

E-mail: antiyli.gr@gmail.com