Ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων έχει ανταλλάξει τις αληθινές φιλίες με την ψεύτικη διαδικτυακή επικοινωνία. Απομονωμένοι και στερημένοι από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση αυτοί οι νέοι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με μια άθλια μιζέρια. Να απομονώνει κανείς τον εαυτό του από την ευρύτερη κοινωνία είναι, με πολλούς τρόπους, μια πρώιμη θανατική ποινή.
Παντού ανά τον κόσμο από το Τόκιο μέχρι το Τορίνο, ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ανθρώπων απομονώνει τον εαυτό του από την κοινωνία. Στην Ιαπωνία, το ζήτημα της κοινωνικής απόσυρσης* μεταξύ νέων ανθρώπων είναι τόσο σοβαρό που οι Ιάπωνες έχουν επινοήσει έναν όρο για αυτό: hikikomori (hiki, «να αποσύρεσαι» και komori, «να παραμένεις σε εσωτερικό χώρο».) Το κοινωνικοπολιτιστικό φαινόμενο περιλαμβάνει μια πλήρη απόρριψη της κοινωνικής ελευθερίας και μια άρνηση να συζητούν με τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Τουλάχιστον 1,5 εκατομμύρια Ιάπωνες, αρκετοί από τους οποίους είναι νέοι άνθρωποι, στην δεύτερη ή τρίτη δεκαετία της ζωής τους, έχουν εντελώς αποτραβηχτεί από την κοινωνία.
Δε συνάπτουν σχέσεις με το άλλο φύλο και δεν εργάζονται. Δεν κάνουν τίποτα που να απαιτεί να βγουν από τα σπίτια τους. Στην γειτονική χώρα της Ιαπωνίας, την Βόρεια Κορέα, 350.000 άνθρωποι μεταξύ των ηλικιών 19 με 39 ετών είναι «απομονωμένοι» και «μοναχικοί» σύμφωνα με μια αναφορά του Υπουργείου Ισότητας των Φύλων και της Οικογένειας (MOGEF). Επίσης, αρκετά από αυτά τα απομονωμένα άτομα είναι νέοι άνθρωποι. Τείνουν να ζουν σε μικρούς χώρους, να μην συνδέονται με τον έξω κόσμο για εκτεταμένες περιόδους και εμφανίζουν «αξιοσημείωτη δυσκολία να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή.»
Το 40% των προσβεβλημένων ατόμων ξεκινούν την αποξένωσή τους από τα εφηβικά τους χρόνια. Πολλοί παράγοντες έχουν συμβάλλει σ’ αυτό το φαινόμενο, περιλαμβανομένων των οικονομικών δυσκολιών, της αυξανόμενης χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των αγώνων για πνευματικές ασθένειες.
Φυσικά, δε χρειάζεται κάποιος να ζει στην Ανατολική Ασία για να δει το φαινόμενο hikikomori να εκτυλίσσεται.
Η Ιταλία, μια χώρα γνωστή για έναν πολιτισμό που επιβραβεύει τους βαθείς κοινωνικούς δεσμούς, βρίσκεται επίσης εν μέσω της ύφεσης της συντροφικότητας. Όπως ο δόκτωρ Matthew Zanon και οι συνεργάτες του στο Sadiko, μια οργάνωση που προσπαθεί με αφοσίωση να εντάξει ξανά μέσα στην κοινωνία τα απομονωμένα άτομα, έχουν επισημάνει έναν αυξανόμενο αριθμό νέων Ιταλών- ξανά οι περισσότεροι είναι νέοι άνδρες- έχουν περισσότερο ή λιγότερο εγκαταλείψει την κοινωνική αλληλεπίδραση. Ο Δρ. Zanon, ένας κλινικός ψυχολόγος που εκπαιδεύεται, αναφέρεται στο φαινόμενο ως μια «κοινωνική υποχρέωση».
Περίπου 5.000 μίλια μακριά, στην Αμερική, νέοι άνδρες επίσης οπισθοχωρούν ομαδικώς. Αρκετοί από αυτούς τους νέους άνδρες υποφέρουν – οικονομικά, πνευματικά και ψυχολογικά. Όπως έχω συζητήσει προηγουμένως, οι αμερικανοί άνδρες είναι μακράν πιο πιθανό να διαπράξουν αυτοκτονία απ’ ότι οι αμερικανίδες. Tο 60% των Αμερικανών ανδρών στα 20 τους χρόνια είναι ελεύθεροι (αδέσμευτοι) και μόνο το 50% όλων των ελεύθερων ανδρών αναζητούν μια ρομαντική σχέση. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό, και σίγουρα δεν είναι υγιές.
Για να συνοψίσουμε το ζήτημα, καθώς ο πολιτικός οικονομολόγος Nicolas Eberstadt προσφάτως προειδοποίησε, ότι 7 εκ. άνδρες που βρίσκονται στην καλύτερη ηλικία για εργασία (αυτοί μεταξύ των ετών 25 και 54) στις Η.Π.Α. είναι άνεργοι και δεν έχουν φυσικά καμία πρόθεση να βρουν δουλειά. Τι πρόκειται να κάνουν αυτοί οι άνδρες όλο αυτό τον ελεύθερο χρόνο; Σύμφωνα με τον Δρ Eberstadt, ξοδεύουν ένα μέσο όρο 2.000 ωρών το χρόνο κολλημένοι σε οθόνες. Για να το δούμε με τις σωστές διαστάσεις, ένας μέσος Αμερικανός που εργάζεται ξοδεύει την ίδια ποσότητα χρόνου εργαζόμενος. Για να συνοψίσουμε, το 50% των 7 εκατομμυρίων (3.500.000 άνθρωποι) καταναλώνει μεγάλες ποσότητες φαρμάκων τα οποία χορηγούνται με συνταγή γιατρού και/ή κάνναβη. Τα 2/3 των 7 εκατομμυρίων (πάνω από 4.600.000 άνθρωποι) ζουν σε ένα νοικοκυριό το οποίο τουλάχιστον έχει μια ανικανότητα πληρωμής κάθε μήνα.
Αυτή είναι μια κρίση με επικείς διαστάσεις, μια κρίση που πρέπει να εξεταστεί από μια ευρύτερη οπτική. Ένας αυξανόμενος αριθμός Αμερικανών δεν έχουν καθόλου φίλους. Τη δεκαετία του ’90, εκατομμύρια Αμερικανοί είχαν τουλάχιστον 10 φίλους. Επίσης, το πρόβλημα των μηδενικών φίλων επηρεάζει τους άνδρες περισσότερο από τις γυναίκες καθώς οι άνδρες τείνουν να έχουν πιο πολλούς φίλους όταν είναι νεότεροι και να τους χάνουν όσο μεγαλώνουν.
Στην Μεγάλη Βρετανία, η αυτοκτονία είναι ο μεγαλύτερος δολοφόνος των ανδρών κάτω των 45 ετών. Σήμερα, πολύ ανησυχητικά, οι νέοι άνδρες στην Μεγάλη Βρετανία είναι πιο πιθανόν να είναι μόνοι παρότι άλλα άτομα που είναι ηλικιακά μεγαλύτερα. Αλλά γιατί; «Επιφανειακές» φιλίες. Με άλλα λόγια, ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ανδρών έχουν ανταλλάξει τις πραγματικές φυσικές φιλίες και τις τεχνητές διαδικτυακές αλληλεπιδράσεις. Απομονωμένοι και στερημένοι από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση αυτοί οι νέοι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με μια άθλια μιζέρια.
Να απομονώνει κανείς τον εαυτό του από την ευρύτερη κοινωνία είναι, με πολλούς τρόπους, μια πρώιμη θανατική ποινή. Όπως η Elizabeth Gilbert προσφάτως έγραψε, ότι αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν κοντινούς φίλους πεθαίνουν νεότεροι. Η Δρ. Gilbert αναφέρθηκε στην μετα-ανάλυση η οποία δείχνει πως τα συναισθήματα του κοινωνικού αποκλεισμού και της μοναξιάς έχουν την ίδια επίπτωση στο σώμα σαν αυτή που έχουν η παχυσαρκία και το κάπνισμα 15 τσιγάρων την ημέρα. Η κοινωνική απομόνωση καταστρέφει τον εγκέφαλο και το σώμα. Αυτό βγάζει απόλυτο νόημα. Οποιοσδήποτε γνωρίζει την θεωρία της ιεραρχίας των αναγκών του Maslow, μια πρωτοποριακή θεωρία που αναπτύχθηκε 80 χρόνια πριν, γνωρίζει πως η ανάγκη για αγάπη και η ανάγκη να ανήκεις κάπου έρχεται πριν την εκτίμηση και την αυτοπραγμάτωση. Χωρίς οικογένεια και φίλους, η ζωή της γνήσιας ικανοποίησης είναι απίθανη.
Ο ακαδημαϊκός Nader Elhefnawy, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει συζητήσει το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού με κάθε λεπτομέρεια, πιστεύει ότι, στο μέλλον, ένας αυξανόμενος αριθμός νέων ανδρών ανά τον κόσμο θα αποξενώνει τον εαυτό του από την κοινωνία. «Μου μοιάζει πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που λειτουργούν εδώ,» ανέφερε ο καθηγητής που έχει ως βάση το Κολέγιο Dade στο Μαϊάμι. «Αλλά», τόνισε, «τα οικονομικά τους είναι σε δύσκολη θέση για τους περισσότερους από αυτούς- οι άνθρωποι έχουν μικρότερο περιθώριο οικονομικής ασφάλειας που να τους επιτρέπει να έχουν σχέσεις, οικογένεια κλπ (π.χ. να είναι ικανοί να πληρώσουν για την στέγαση), χωρίς την οποία η απομόνωση είναι συχνότερη.»
Υπό αυτές τις συνθήκες, πρόσθεσε, εκείνοι «που εργάζονται περισσότερο για λιγότερα» δεν «θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο.» «Με την απουσία της καλυτέρευσης των πραγμάτων – ή επιπλέον, μιας πολιτικής που δίνει στους ανθρώπους την ελπίδα της βελτίωσης,» ανέφερε ο Δρ Elhefnawy, «τα άτομα από μόνα τους μπορούν να κάνουν λίγα πράγματα εκτός από το να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους ατομικά, με κάποια επιλογή απόσυρσης και αυτό περιλαμβάνει την ακραία εκδοχή αυτού που γίνεται hikokomori.»
Από όλα αυτά μας απομένει να κάνουμε μια ερώτηση. Τι κι αν μπορούσε να γίνει το οτιδήποτε για να βοηθήσει αυτές τις απελπισμένες ψυχές;
Στην προαναφερθείσα Βόρεια Κορέα, η κυβέρνηση πληρώνει στους νέους που είναι απομονωμένοι 650.000 γουόν – [Κορεάτικο νόμισμα που αντιστοιχεί περίπου στα 500 δολάρια] – για να ενταχθούν ξανά στην κοινωνία. Η ιδέα να «ρίχνεις» χρήματα σε ένα πρόβλημα, ιδιαίτερα σε ένα πρόβλημα τοιαύτης σημασίας, πιθανόν να δώσει την εντύπωση σε κάποιους αναγνώστες ως κάτι περίεργο ακόμη και απερίσκεπτο. Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, πιθανόν να κάνουν μια οπισθοχώρηση και να πουν, τουλάχιστον η κορεάτικη κυβέρνηση κάνει κάτι προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση.
Σε αυτήν την περίπτωση το κάτι είναι σίγουρα καλύτερο από το τίποτα. Μια πιο πρακτική προσέγγιση στην αντιμετώπιση του προβλήματος προέρχεται από τον προαναφερθέντα ψυχολόγο Δρ. Zanon, ο οποίος μαζί με τους συνεργάτες του «τρέχει» διάφορα κοινωνικά προγράμματα στη βόρεια Ιταλία. Εκτός από την προσφορά διαδικτυακών υπηρεσιών, ο Δρ. Zanon και η ομάδα του παρέχουν υποδοχή για ακρόαση (των απομονωμένων ανθρώπων) και εκπαιδευτικά σεμινάρια και γι’ αυτούς που υποφέρουν στην σιωπή. Για να συνάψουν σχέσεις, η οργάνωση έχει βοηθήσει ντουζίνες νέους (άνδρες και γυναίκες) να επανενταχθούν στην κοινωνία. Ξεχάστε την μηνιαία πληρωμή χρηματικών ποσών· η προσέγγιση του Δρ Zanon είναι μόνο ένας τρόπος για να αντιμετωπίσει την έξαρση του hikikomori.
0 Σχόλια