Κατάσταση Πολιορκίας: Το επίκαιρο μήνυμα του Καμύ

Όταν ο πρώτος καδής εμφανίζεται στο παλάτι για να αναγγείλει τα κακά μαντάτα χρησιμοποιεί λόγια που σήμερα μας φαίνονται πολύ οικεία, δεδομένου ότι, μόλις εμφανίσθηκαν τα πρώτα κρούσματα στη Γιουχάν και μέχρι λίγο καιρό πριν από την κήρυξη της λεγόμενης «πανδημίας του κορωνοϊού», οι ειδικοί των περισσότερων κρατών διαβεβαίωναν τους πολίτες ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας:

«Εξοχότατε, η επιδημία μεταδίδεται με μια ταχύτητα που ξεπερνάει τις δυνάμεις μας για βοήθεια. Οι συνοικίες έχουν μολυνθεί περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, πράγμα που με κάνει να σκεφτώ πως πρέπει να αποκρύψουμε την κατάσταση και με τίποτα να μην πούμε την αλήθεια στο λαό. Ακόμα να σας πω ότι, αυτή τη στιγμή, η αρρώστια χτυπάει κυρίως τις πάρα έξω συνοικίες που είναι πιο φτωχές και πιο πυκνοκατοικημένες. Μέσα στη δυστυχία μας, αυτό τουλάχιστον είναι ικανοποιητικό» (σελ. 33).

Εν συνεχεία, ο καδής ενημερώνει το πλήθος με έναν τρόπο που μας είναι ακόμη πιο οικείος:

«Διαταγή του κυβερνήτη. Από σήμερα, για να αντιμετωπίσουμε το κακό που μας βρήκε, και να αποφύγουμε την εξάπλωσή του, απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις του λαού καθώς και κάθε διασκέδαση. […] Επίσης ο κυβερνήτης είναι σε θέση να καθησυχάσει τους πολίτες για την εξέλιξη της απροσδόκητης μάστιγας που μαστίζει την πόλη μας» (σελ. 38).

Αμέσως μετά, ο Καμύ επινοεί ένα τέχνασμα που τον Μάρτιο του 2020 αξιοποιήθηκε από τους κυβερνήτες όλων εκείνων των κρατών οι οποίοι, ως διά μαγείας, συντονίσθηκαν άψογα, μιλώντας καρμπόν μιλιταριστική γλώσσα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης.

Όπως, λοιπόν, οι κατευθυνόμενες κυβερνητικές μαριονέτες έδωσαν στον κορωνοϊό το εκφοβιστικό παρατσούκλι του «αόρατου εχθρού», έτσι και ο Καμύ παρουσιάζει την πανούκλα ως έναν ανθρωπόμορφο επισκέπτη, ειδικότερα ως έναν «εύσωμο άντρα», το κεφάλι του οποίου είναι γυμνό και «φοράει κάτι σαν στολή με ένα παράσημο», ενώ δίπλα του βρίσκεται μια γυναίκα που εκτελεί χρέη γραμματέως.

Αυτός ο εύσωμος άντρας αυτοπαρουσιάζεται ενώπιον του κυβερνήτη της πόλης, προτού «πάρει τα απαραίτητα μέτρα» (σελ. 40), λέγοντας τα εξής:

«Είμαι η πανούκλα […] και έχω ανάγκη να πάρω τη θέση σας. […] Ξέρω ότι η συμπεριφορά μου σας ξαφνιάζει και, τελικά, δεν με γνωρίζετε. Αλλά επιθυμώ πραγματικά να μου παραχωρήσετε τη θέση χωρίς να με υποχρεώσετε να κάνω χρήση των ικανοτήτων μου» (σελ. 41).

Το πρώτο πράγμα που ζήτησε η αντροπανούκλα από τον καδή, τον οποίο έχρισε διαχειριστή της κρίσης, ήταν να γνωστοποιήσει στους «αγαθούς ανθρώπους πως στο εξής θα ζουν κάτω από έλεγχο» (σελ. 45).

Ειδικότερα, να εκδώσει διαταγή που θα εκφράζει «την πλήρη υποταγή στις επιθυμίες του λατρεμένου μας ηγέτη [ενν.: της αντροπανούκλας] όσον αφορά τη ρύθμιση της κυκλοφορίας και τη βοήθεια των πολιτών που έχουν προσβληθεί από τη μόλυνση, καθώς και τη γνωστοποίηση όλων των κανόνων που αφορούν τους πάντες, δεσμοφύλακες, φύλακες, εκτελεστές και νεκροθάφτες, που ορκίστηκαν να εφαρμόσουν αυστηρά τις διαταγές που τους δόθηκαν» (σελ. 45/46).

Όταν ο καδής αντιδρά στη χρήση αυτού του περίεργου λεξιλογίου, η γραμματέας της αντροπανούκλας δίνει μια απάντηση άκρως επίκαιρη για τη διαχείριση της σημερινής υγειονομικής κρίσης:

Το λεξιλόγιο αυτό είναι «για να τους συνηθίσουμε [ενν. τους πολίτες] στην ασάφεια. Όσο λιγότερα καταλάβουν τόσο καλύτερα θα βαδίσουν» (σελ. 46).

Ακολουθούν ανακοινώσεις από τους δύο αγγελιαφόρους οι οποίες μας βοηθούν να υποπτευθούμε ότι μια υπερεθνική ελίτ που θέλει μονομιάς να επιβάλει παγκόσμια δικτατορία φέρνοντας τα πάνω-κάτω σε μια κοινωνία, δεν έχει παρά να προκαλέσει πανδημία.

Η νέα μορφή κοινωνίας αναποδογυρίζει, και από φιλελεύθερη γίνεται κομμουνιστική, οπότε οι μέχρι πρότινος αυτονόητες ατομικές ελευθερίες αποτελούν μεγαλεία του πολίτη «διηγώντας τα να κλαις».

Εκείνο που μετρά πάνω απ’ όλα τα άλλα είναι το συλλογικό καλό, στον βωμό του οποίου ο εξ ορισμού ελεύθερος άνθρωπος μεταμορφώνεται από τη μια μεριά σε κατοικίδιο, επομένως ζωοποιείται, αφού φυλακίζεται στο ιδιωτικό του κλουβί, φορά φίμωτρο και κυκλοφορεί μόνο όταν είναι πιστοποιημένος, από την άλλη μεριά εκφυλίζεται σε χαφιέ, που είναι πρόθυμος να καταδώσει τον συνάνθρωπό του.

Ιδού τα υποχρεωτικά μέτρα που επέβαλε στους πολίτες του Κάδιξ η αντροπανούκλα του Καμύ, εβδομήντα τρία  χρόνια προτού αντιγράψει τα περισσότερα εξ αυτών ο αόρατος μαριονετίστας της παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας των ετών 2020-2022:

• «Όλα τα καταναλωτικά προϊόντα πρώτης ανάγκης από δω και στο εξής θα είναι στη διάθεση της κοινότητας, δηλαδή θα διανέμονται σε ίση και ελάχιστη ποσότητα σε όσους θα μπορούν να αποδείξουν την ειλικρινή τους αφοσίωση στη νέα κοινωνία» (σελ. 47).
• «Όλα τα φώτα πρέπει να σβήνουν στις εννέα η ώρα το βράδυ και κανένας ιδιώτης δεν θα μπορεί να παραμείνει σε δημόσιο χώρο ή να κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης χωρίς ειδική άδεια σύμφωνα με το νόμο» (σελ. 47/48).

  

• «Η καταγγελία μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας συνιστάται ιδιαιτέρως και θα ανταμειφθεί με την απονομή διπλής μερίδας φαγητού, αυτό που λέμε δημόσιο συσσίτιο» (σελ. 48).
• Επειδή οι ομιλίες μπορεί να γίνουν το όχημα μετάδοσης της αρρώστιας, οι κάτοικοι «υποχρεούνται να έχουν μέσα στο στόμα τους κομπρέσα βουτηγμένη στο ξύδι για να τους προφυλάξει από το κακό» (σελ. 51).
• «Από αυτή τη στιγμή καθένας βάζει ένα μαντήλι στο στόμα του» (σελ. 51· λίγες αράδες παρακάτω γίνεται λόγος για «φίμωτρο του τρόμου»).
• Αποφασίζεται ο «χωρισμός των αντρών απ’ τις γυναίκες» (σελ. 52).
• Με αυτά τα μέτρα η αντροπανούκλα «δεν δεσπόζει, πολιορκεί. Παλάτι [της] είναι ένα στρατόπεδο, κυνηγετικό περίπτερό [της], ένα δικαστήριο. Η κατάσταση πολιορκίας κηρύχτηκε» (σελ. 52). «Απεχθάνεται τη διαφορετικότητα και τον παραλογισμό. Από σήμερα θα είστε λογικοί, δηλαδή θα έχετε τη στάμπα σας. Μαρκαρισμένοι στη βουβωνική περιοχή, θα φέρετε δημοσίως κάτω από τη μασχάλη το αστέρι του βουβώνα που θα σας δείχνει για να σας καθαρίσουν» (σελ. 53).
• «Όλοι ύποπτοι, αυτό είναι ένα καλό ξεκίνημα» (σελ. 54). «Πρέπει […] να αισθανθείτε από μόνοι σας ότι είστε ένοχοι». (σελ. 63).
• «Σας φέρνω τη σιωπή, την τάξη και την απόλυτη δικαιοσύνη. […] απαιτώ την ενεργό συνεργασία σας. Άρχισε η διακυβέρνησή μου».

Εκείνο όμως το μέτρο που επέβαλε ο «αόρατος εχθρός» ως νέος κυβερνήτης της πόλης και το οποίο μάς αφήνει σήμερα με το στόμα ανοιχτό, διότι μας θυμίζει το αντίστοιχο μέτρο που θέσπισαν τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν προχώρησε η διαδικασία του μαζικού εμβολιασμού, είναι τα πιστοποιητικά.

Όπως αναφέρεται στην «Κατάσταση Πολιορκίας»:

«το μεγάλο μέλημα της κυβέρνησής μας είναι να έχουν όλοι πιστοποιητικά. Μπορεί να στερείται κάποιος ψωμί ή γυναίκα, αλλά δεν μπορεί να στερηθεί μια βεβαίωση που πιστοποιεί κάτι» (σελ. 56). Μάλιστα, τα εν λόγω πιστοποιητικά ήταν δύο ειδών: αφ’ ενός πιστοποιητικά υγείας και αφ’ ετέρου πιστοποιητικά ύπαρξης (τα πρώτα ήταν προϋπόθεση των δεύτερων: σελ. 60)!

Έξοχο το σχόλιο του Καμύ, ο οποίος βάζει μια γυναίκα να σχολιάσει την καινοφανή ορολογία περί πιστοποιητικών:

«Δεν την έχω ξανακούσει αυτή τη γλώσσα. Ο διάβολος μιλάει έτσι και κανείς δεν τον καταλαβαίνει» (σελ. 71).

Συνοψίζοντας, η διαχειριστική φιλοσοφία επί πανούκλας του Κάδιξ και εκείνη επί εποχής κορωνοϊού διασταυρώνονται σε όλες εκείνες τις φράσεις του θεατρικού έργου που επαληθεύουν την υπόνοια ότι ο εμπνευστής τους, και αντιστοίχως οι εφαρμοστές τους, ασκούν πολιτική ολοκληρωτικού καθεστώτος:

• Ο ιδιωτικός βίος ακυρώνεται: «Η λέξη [ιδιωτικά] δεν έχει κανένα νόημα […]. Πρόκειται […] για τη δημόσια ζωή σας, η μόνη εξάλλου που επιτρέπεται» (σελ. 57).
• Τους ερωτευμένους τούς φοβούνται (σελ. 61). Η λέξη «έρωτας» απαγορεύεται (σελ. 84). «Έχουν απαγορέψει τον έρωτα» (σελ. 86).
• Οι πολίτες «πρέπει να αισθανθούν από μόνοι τους ότι είναι ένοχοι» (σελ. 63).  «Ενεργοποιείται η μετατροπή των αθώων σε ενόχους» (σελ. 64).
• «Η ουσία δεν είναι να καταλαβαίνουν οι καλοί άνθρωποι, αλλά να εκτελούν» (σελ. 65). «Πρέπει να συνεργάζεται το ίδιο το θύμα στην εκτέλεσή του, αυτός είναι ο σκοπός και η παρηγοριά κάθε καλής κυβέρνησης» (σελ. 65).
• «Είμαστε ένας λαός και να ’μαστε τώρα μια μάζα» (σελ. 72).
• «Φιμώστε τους και μάθετέ τους να επαναλαμβάνουν τις βασικές λέξεις μέχρι να γίνουν υποδειγματικοί πολίτες, όπως τους θέλουμε. […] Μία μόνο πανούκλα, ένας μόνο λαός! Συγκεντρωθείτε, εκτελέστε, δουλέψτε! Μία μόνο πανούκλα αξίζει περισσότερο από δύο ελευθερίες! Εξορίστε, βασανίστε, στο τέλος πάντα κάτι θα μείνει» (σελ. 74).

Το αισιόδοξο μήνυμα του Καμύ προς τους πολίτες εκείνους που τους έλαχε να ζήσουν κάτω από τον ζυγό μιας δικτατορίας βρίσκεται σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον πολίτη Ντιέγκο και την γραμματέα της πανούκλας. Όταν εκείνος βρίσκεται αντιμέτωπος με την δεύτερη, η οποία είναι έτοιμη να τον «διαγράψει», την προκαλεί με τα ακόλουθα θαρραλέα λόγια (σελ. 95):

«Σκοτώστε με λοιπόν, είναι ο μόνος τρόπος, σας εξορκίζω, να σώσετε αυτό το ωραίο σύστημα που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Αχ! Εσάς σας ενδιαφέρει μόνο το σύνολο! Εκατό χιλιάδες άνθρωποι, αυτό σας ενδιαφέρει. Είναι μια στατιστική και οι στατιστικές είναι βουβές! Κάνουν καμπύλες και διαγράμματα, ε! Εργάζονται πάνω στις γενιές, είναι πιο εύκολο! Και η δουλειά μπορεί να γίνει σιωπηλά, και στην απαλή μυρωδιά της μελάνης. Αλλά σας προειδοποιώ, ένας άνθρωπος μόνος, είναι πιο ενοχλητικός, φωνάζει τη χαρά ή την αγωνία του. Κι εγώ, όσο είμαι ζωντανός, θα συνεχίσω να ενοχλώ την ωραία σας τάξη με τις ξαφνικές κραυγές μου. Σας αρνούμαι, σας απορρίπτω με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μου!».

Ακολούθως, αφού λέει στη γραμματέα της πανούκλας ότι έχει καταλάβει πολύ καλά πώς λειτουργεί το σύστημα, το οποίο επιβάλλει στους πολίτες «το μαρτύριο της πείνας και της διάσπασης για να αποκλείσει κάποια τους εξέγερση», «τους εξαντλεί, τρώει το χρόνο και τις δυνάμεις τους για να μην έχουν ούτε καιρό, ούτε το ξέσπασμα της οργής» (σελ. 95/96), ο Ντιέγκο προδικάζει την ήττα της πανούκλας, δηλαδή του ολοκληρωτισμού (αφού αυτόν συμβολίζει η πανούκλα) με τα ακόλουθα λόγια (σελ. 96):

«Καθένας από μας είναι μόνος εξαιτίας της δειλίας των άλλων. Αλλά εγώ που είμαι σκλάβος σαν κι αυτούς, ταπεινωμένος σαν κι αυτούς, σας ανακοινώνω ότι δεν είστε τίποτα κι ότι αυτή η δύναμη που έχει απλωθεί ώς εκεί που πάει το μάτι και μέχρι εκεί που φτάνει το φως στον ουρανό, δεν είναι παρά μια σκιά που έχει πέσει στη γη, και που μέσα σ’ ένα λεπτό, ένα μανιασμένο φύσημα του αέρα θα διαλύσει. Νομίζετε ότι όλα είναι αριθμοί και νόμοι! Αλλά στη νομενκλατούρα σας, ξεχάσατε το άγριο τριαντάφυλλο, τα σημάδια στον ουρανό, τα πρόσωπα του καλοκαιριού, τη μεγάλη φωνή της θάλασσας, τις στιγμές του σπαραγμού και της οργής των ανθρώπων! […] Μη γελάτε. Μη γελάτε, ηλίθια. Είστε χαμένη, σας το λέω. Στους κόλπους των πιο εμφανών νικών σας, θα βρεθείτε νικημένοι, γιατί στον άνθρωπο –κοιτάξτε με– υπάρχει μια δύναμη που δεν περιορίζεται, μια καθαρή τρέλα, ανακατεμένη με φόβο άγνοια αλλά είναι και νικήτρια. Αυτή η δύναμη θα σηκωθεί και τότε θα μάθετε ότι αυτή η δύναμή σας, ήταν καπνός. Μη γελάτε! Μη γελάτε, λοιπόν!».

Μετά από αυτό το ξέσπασμα, ο Ντιέγκο αντιλαμβάνεται ότι πλέον δεν υπάρχει το σημάδι της πανούκλας στο χέρι του. Η γραμματέας της του επιβεβαιώνει ότι γιατρεύτηκε και σπεύδει να του αποκαλύψει το «μικρό μυστικό» που αφορά «ένα ελάττωμα στη μηχανή» του (ολοκληρωτικού) συστήματος (σελ. 97):

«Αρκεί πάντα ένας άνθρωπος να υπερνικήσει το φόβο του και να εξεγερθεί ώστε η μηχανή ν’ αρχίσει να τρίζει. Δεν λέω ότι θα σταματήσει, αυτό έλειπε. Αλλά τελικά, τρίζει και μερικές φορές στο τέλος μπλοκάρει».  

Κι όταν η γραμματέας, στο ερώτημά της προς τον Ντιέγκο αν φοβάται ακόμα, ακούει αρνητική απάντηση, τον διαβεβαιώνει ότι πλέον «δεν μπορεί να κάνει τίποτε εναντίον του», «είναι κι αυτό στον κανονισμό» (σελ. 98).

Το αισιόδοξο αυτό μήνυμα του Καμύ προς τους πολίτες κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, που σαν πανούκλα έχει μολύνει την ψυχή και το μυαλό τους, διατηρεί ανεξίτηλη την αξία του στις μέρες μας, καθώς η στάση του Ντιέγκο είναι η καλύτερη συνταγή για την αποκαθήλωση της παγκόσμιας υγειονομικής δικτατορίας, της οποίας οι πιστοί υπηρέτες προτείνουν ύπουλα το ακριβώς ανάποδο φάρμακο.

Για να διατηρηθούν επ’ αόριστον στην εξουσία, δεν θέλουν τον λαό ατρόμητο αλλά πανικόβλητο: να τρέμει τον συνάνθρωπό του καθώς στέκεται ή περπατά δίπλα του.

Γι’ αυτό, μέσω της πλύσης εγκεφάλου, του υπενθυμίζουν συστηματικά ότι πρέπει να πλένει τα χεράκια του, να φορά τη μασκούλα του, να υποβάλλεται συχνά σε διαγνωστικά τεστ, να κρατά αποστάσεις ασφαλείας, να παίρνει τις εμβολιαστικές δόσεις του ανά διαστήματα σαν να είναι υγειονομικό πρεζόνι, κι όλα αυτά με φόντο το αυταρχικό και προπάντων ανέφικτο δόγμα της μηδενικής ανοχής.

Tα ψευδο-υγειονομικά, αλλά στην πραγματικότητα πειθαρχικά, μέτρα που σκαρφίστηκε η ολιγαρχική ελίτ φαίνεται ότι ξεπατικώθηκαν από την «Κατάσταση Πολιορκίας» καθώς και από τα υπόλοιπα συναφή δυστοπικά μυθιστορήματα, υπό την καθοδήγηση του αόρατου μαριονετίστα, ο οποίος εργαλειοποίησε τους πολιτικούς και τους «ειδικούς» κάθε χώρας ως καλολαδωμένες μαριονέτες του, υπηρετώντας χωρίς ιδιαίτερο κόπο τον ιδιοτελή, ολοκληρωτικό στόχο της τρομολαγνείας.

Η πανούκλα του Καμύ δεν είναι η επιδημία που βαφτίσθηκε «πανδημία», αλλ’ αντιστρόφως: η «πανδημία» ήταν το πρόσχημα για την επιβολή της «πανούκλας», το πραγματικό όνομα της οποίας στις μέρες μας είναι: «παγκόσμια δικτατορία».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 11.12.2022, σελ. 07β/22-23.