Νά ζητᾶμε συντριβή καρδίας καί μετάνοια

Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐπηρεάζει καί τίς ἑπόμενες γενεές 3-3-2024

 

Ἡ δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στό Οὐράνιο Θυσιάστηριο.

Οἱ ἀγγέλοι ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα τὸν Θεό. Τὸν δοξολογοῦν. Ἡ δοξολογία εἶναι διαρκής μέσα στὸν Παράδεισο· δὲν σταματάει τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ». Καὶ ἡ Λειτουργία εἶναι διαρκής· δὲν σταματάει καθόλου. Οἱ Ἅγιοί μας, ποὺ ἦταν Ἱερομόναχοι, Ἀσκητές, Ἱερωμένοι, Ἱεράρχες, Δεσποτάδες, παπάδες, συμμετέχουν ὅλοι στὴ Θεία Λειτουργία. Δηλαδή, ἡ ὑμνοδοξασία πρὸς τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Πατέρα καὶ Θεὸ ἡμῶν εἶναι διαρκής, γίνεται ἀκατάπαυστα, μετὰ τὸ «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» τοῦ Ἀρχάγγελου Μιχαήλ.

Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται ἄν ἐδῶ, στή γῆ, προεκτείνεται ὁ Παράδεισος.

Τὸν ὑμνοῦν ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις, καὶ ὅλες οἱ ἀσώματες δυνάμεις Τὸν ὑπηρετοῦν. Ἔτσι ἀκριβῶς γίνεται. Μέσα ὅμως ἀπὸ ὅλο αὐτὸ ποὺ γίνεται στόν οὐρανό, εἶναι καί ἡ δύναμη πού δίνει καί σ᾿ ἐμᾶς στὴ γῆ. Γι’ αὐτὸ καί λέει ἡ δοξολογία, «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».  Διότι καὶ ἡ γῆ εἶναι μέρος τοῦ Παραδείσου· δὲν εἶναι μέρος τῆς κολάσεως· εἶναι μέρος τοῦ Παραδείσου, ἀλλὰ ἐμεῖς διαλέγουμε τί δρόμο θέλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε ἐδῶ, στὴ γῆ.

Ἡ κρίση τοῦ ἀνθρώπου ξεκινάει μέ τίς πράξεις του ἀπὸ τὴ γῆ. Στήν γῆ ἡ ἐπιλογὴ ἀπό τήν ὁποία ἐξαρτᾶται γιά μᾶς ἡ τελικὴ κρίση.

 Δηλαδή, ἐδῶ ἔχουμε τὴν ἐπιλογὴ τοῦ τί θὰ κάνουμε. Θέλουμε Παράδεισο ἢ θέλουμε τὴν κόλαση; Ἐδῶ ἔχουμε τὸ μεγάλο δῶρο τῆς μετανοίας. Ἐδῶ, στὴ γῆ μποροῦμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε, νὰ ἀπολογηθοῦμε. Στὴν οὐσία, ἐδῶ, μὲ τὶς πράξεις μας κρινόμαστε. Κανονικά, ἡ κρίση τοῦ ἀνθρώπου ξεκινάει ἀπὸ τὴ γῆ. Στὸν οὐρανὸ εἶναι ἡ τελικὴ κρίση. Δηλαδή, ὁ ἄνθρωπος κρίνεται ἀπὸ τὴ γῆ καί, κατόπιν, μέ βάση τὸν πνευματικὸ λογαριασμὸ ποὺ ἔχει πάνω στὴ γῆ, εἶναι ἡ τελικὴ κρίση στὸν οὐρανό. Ἀλλά, ἐπὶ τὸ πλεῖστον, διὰ μέσου τῆς ζωῆς καὶ τῶν πράξεών του, ἐδῶ ἔχει ἤδη κριθεῖ, ἀπὸ τὴ γῆ.

Ἡ κάθε μας πράξη εἶναι καταγεγραμμένη στόν οὐρανό.

Αὐτό, βέβαια, δὲν τὸ ἔχουν καταλάβει σήμερα οἱ ἄνθρωποι, ὅτι «ἐπάνω» δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε δικαιολογία, ἀπέναντι στὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο τοῦ Πατρὸς ἡμῶν, τοῦ Πατέρα μας, δηλαδή τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἐκεῖ δικαιολογία δὲν ὑπάρχει, διότι εἶναι καταγραμμένη ἡ κάθε μας πράξη, ἡ κάθε μας πτώση καὶ ἡ κάθε μας εὐεργεσία.

Ἐξέταση στό ἐρώτημα: Γιατί μιά ψυχή φεύγει μέσῳ μαρτυρίου;  Χωρὶς ἀγῶνα, ἁμαρτία δὲν σβήνεται.

Αὐτὸ δὲν ἔχουμε καταλάβει σήμερα οἱ ἄνθρωποι, καὶ γι’ αὐτό, πολλὲς φορές, ἀναρωτιόμαστε «Μά, γιατί ἔφυγε αὐτὴ ἡ ψυχή;», «Μά, γιατί ἀπωλέσθη αὐτὴ ἡ ψυχή;», «Μά, γιατί ἔφυγε αὐτή ἡ ψυχή διά μέσου μαρτυρίου;». Πολλὲς φορές, καί τὸ μαρτύριο δίδεται μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ ψυχή, γιὰ νὰ ἔλθει στὸν Παράδεισο μέσω τοῦ μαρτυρίου, γιατί χωρὶς τὸ μαρτύριο αὐτὸ, δὲν θὰ σωζόταν ἡ ψυχή. Καί αὐτὸ ἀκριβῶς γίνεται πρὸς σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὅλων ἐμᾶς ἐδῶ, στὴν γῆ.  Γι’ αὐτό, πρέπει νὰ εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἰδιαίτερα  μὲ ἀγῶνα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ σβήσουμε ἁμαρτίες. Διότι χωρὶς ἀγῶνα, ἁμαρτία δὲν σβήνεται· δέν σβήνεται.

Γιά νά σβηστοῦν οἱ ἁμαρτίες μας, πρέπει νά συγκεντρώσουμε τό μέλημά μας ἐξ ὁλοκλήρου καί καθημερινῶς, στό νά βρίσκεται ἡ σκέψη μας σέ πνευματικό ἀγῶνα.

Αὐτὸ πρέπει νὰ προσέξουμε οἱ ἄνθρωποι σήμερα, μέσα στὴ γῆ, διότι στὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο, «ἀπάνω»,  εἶναι πολὺ σοβαρὰ τὰ πράγματα. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ προτάσσοντας τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μας, τῶν ὑπολοίπων ὅλων· ὅλα τὰ ἄλλα, μετά. Πρέπει πᾶν μέλημα καθημερινῆς σκέψεως νά εἶναι ἀγωνιστικῆς φύσεως, νά εἶναι ἔτσι ὥστε ἡ σκέψη μας νὰ ὑπάρχει εἰς τήν πνευματικὴ παλαίστρα. Πρέπει νά ὑπάρχει ὁ πνευματικὸς στίβος τῆς ψυχῆς, γιά νὰ ἀγωνίζεται ἡ ψυχή καὶ νὰ σβήνονται οἱ ἁμαρτίες.

Μετάνοια, ἐν ὅσῳ ἔχουμε σώας τάς φρένας.

Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ γίνεται μέσα στὴν ἀνθρώπινη ζωὴ. Διότι, ἂν τὸ πάρουμε κανονικά, τώρα ποὺ ἔχουμε σώας τὰς φρένας, μποροῦμε νὰ κάνουμε μερικὰ πράγματα πρὸς σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὅσο μεγαλώνει ὁ ὅς τις, καὶ χάνουμε τάς φρένας, ἐκεῖ κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴ ψυχή μας· κινδυνεύουμε νὰ τὴν ἔχουμε σὲ πτώση καὶ σὲ θανάσιμη καταδίκη, δηλαδή, νὰ μὴν πάει Παράδεισο, ἀλλὰ νὰ πάει κόλαση.

Ἀπόλυτα προσεκτικτοί στήν ταπεινοφροσύνη κατά τήν προσευχή, γιά νά μᾶς λυπηθῆ ὁ Θεός καί νά σβήσει τήν ἁμαρτία.

Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα προσεκτικοὶ. Προσεκτικοί καὶ στήν προσευχή μας ὥστε μέ κάθε λεπτομέρεια νά διαφυλάττουμε τούς ἑαυτούς μας στήν ταπεινοφροσύνη. Αὐτή ἡ λεπτομέρεια στήν ταπεινοφροσύνη ἀνοίγει τόν δρόμο τῆς προσευχῆς, γιά νά ἀποκτήσει κανείς στήν καρδία του τήν ἀγαλλίαση καί τήν σωφροσύνη, γιὰ νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός, νὰ μᾶς πλύνει, νὰ ἀποξηράνει τήν ὑγρότητα τῶν ἡδονῶν καὶ νὰ σβήσει τὴν ἁμαρτία. Σ’ αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ εἴμαστε ταπεινοφρονοῦντες καὶ ἀγωνιζόμενοι γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου καὶ Τριαδικοῦ Πατρός ἡμῶν. Διότι ὑπάρχουν πολλὰ ἐμπόδια σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐποχή.

Μεγάλο δικαίωμα ἔχει πάρει εἰς βάρος τῶν ἀνθρώπων ὁ διάβολος.

Ὄντως ὑπάρχουν πολλὰ πειράγματα ἐπάνω εἰς τὴ γῆ, διότι ἔχει πάρει μεγάλο δικαίωμα ὁ διάβολος ποὺ θέλει νὰ πειράξει καὶ νὰ φονοκτονήσει στὸ 6,33 τὸν ἄνθρωπο, διότι εἶναι φονοκτόνος καὶ ἀνθρωποκτόνος· θέλει δηλαδὴ νὰ τὸν ἐκτελεῖ, νὰ τὸν δολοφονεῖ, τὸν ἄνθρωπο.

Ἀνθρωποκτόνο ὀνομάζει τόν διάβολο ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Ἰωάν. 8,44: «Διὰ τί τὴν λαλιὰν τὴν ἐμὴν οὐ γινώσκετε; ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τὸν λόγον τὸν ἐμόν. Ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. Ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς».

Φονοκτόνος αὐτός πού μολύνει τήν γῆ χύνοντας πάνω σ᾿ αὐτήν αἷμα ἀθώων ἀνθρώπων, ὅπως ἔκανε ὁ Κάιν πού ἔσφαξε τόν Ἄβελ· καί λέει ὁ Θεός στόν Κάϊν γιά τήν σφαγή τοῦ Ἄβελ: Τό αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἀπό τήν γῆ φωνάζει πρός ἐμέ. Γεν. 4,10: «Τί ἐποίησας; φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς». Τὸ ρῆμα φονοκτονῶ εὑρίσκεται στόν 105ο Ψαλμό, στίχος 38: «Καὶ ἐξέχεαν αἷμα ἀθῷον, αἷμα υἱῶν αὐτῶν καὶ θυγατέρων, […] καὶ ἐφονοκτονήθη ἡ γῆ ἐν τοῖς αἵμασιν». Ἐπίσης στό Ἀριθμ. 35,33: «Καὶ οὐ μὴ φονοκτονήσητε τὴν γῆν, εἰς ἣν ὑμεῖς κατοικεῖτε· τὸ γὰρ αἷμα τοῦτο φονοκτονεῖ τὴν γῆν, καὶ οὐκ ἐξιλασθήσεται ἡ γῆ ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ ἐκχυθέντος ἐπ᾿ αὐτῆς, ἀλλ᾿ ἐπὶ τοῦ αἵματος τοῦ ἐκχέοντος».

Ὁ «γλαφυρός» τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ διάβολος παγιδεύει ἐπηρεάζοντας τόν ἄνθρωπο μέσῳ ὑπερηφανείας.

Αὐτὴ τὴ λεπτομέρεια, μέσα στὴ ζωή, δὲν μπορεῖ νὰ τὴν καταλάβει ἡ κάθε ψυχή, ἂν δὲν εἶναι σὲ διαρκῆ μετάνοια. Διότι ἔχει ὁ πονηρός ἕνα τρόπο γλαφυρό, καί μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο πλησιάζει τόν ἄνθρωπο, καί μετά τόν βάζει μέσα σὲ δαγκάνες, σὲ παγίδες. Στὴν ἀρχὴ μπορεῖ νὰ τὸν κάνει αὐτόν τόν ἄνθρωπο, νὰ νομίζει ὅτι εἶναι μεγάλος Ἅγιος, ὅτι ἔχει πολλὰ χαρίσματα· μπορεῖ νά τόν κάνει νά νομίζει ὅτι εἶναι αὐτὸς, καὶ δέν εἶναι κανένας ἄλλος στὸν κόσμο!  Καί ἡ παγίδα αὐτή εἶναι μεγάλη, τόσο μεγάλη, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει αὐτό πού κάνει ὁ διάβολος. Ὁ ἀνθρωποκτόνος καὶ φονοκτόνος διάβολος, ἐνεργεῖ ἔτσι πού ἐμπνέει ὑπερηφάνεια στόν ἄνθρωπο διά μέσου αὐτοῦ πού ὁ ἄνθρωπος κάνει· δίνοντας στὸν ἄνθρωπο ὑπερηφάνεια, τὸν ἐπηρεάζει.

Γιά νά ἀποφύγουμε τήν ὑπερηφάνεια, τόν ἐγωϊσμό πού βάζει ὁ πονηρός, πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας τήν ταπεινοφροσύνη τοῦ Κυρίου.

Αὐτὴ τήν ὑπερηφάνεια εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας, ὥστε νά τήν ἀποφύγουμε, γιατί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς πάντα ἦταν ταπεινοφρονῶν, δὲν ὑπῆρχε, δηλαδή, ἐγωιστικὴ ἐμφάνιση, ἐγωιστικὴ ἔπαρση, δέν ὑπῆρχε ἐγωιστικὴ παρουσία τοῦ Δεσπότη καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπάνω στὴ γῆ· ὅπως καὶ ἡ ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τῶν προφητῶν καὶ φωτισμένων ἀνθρώπων δέν ἔχει τὴν ἔπαρση τήν ἐγωιστική. Ἔχει ἄκρως ταπείνωση καὶ ἀρετῆς ὑπομονή καί ἔρχεται μέσα εἰς τήν γῆν. Αὐτό, δηλαδή, ἀκριβῶς πρέπει νά προσέχουμε καί νά διακρίνουμε, γιά νά ξεκαθαρίζονται κάποια πράγματα μέσα στήν ζωήν μας. Διότι ὅταν γίνει κάποιο ἐπίτευγμα ὑπὸ διαβολικὴ ἐνέργεια, στὴ συνέχεια βάζει ὁ πονηρὸς τὸν ἐγωισμό.

Ταπεινοφρονῶν, προσκυνῶν καὶ ἀγωνιζόμενος αὐτός πού προσδοκᾶ ἀνάστασιν νεκρῶν.

Ἐγωισμό, ὅμως, δὲν ἔχει οὔτε ὁ Χριστός, οὔτε ὁ Θεός Πατήρ, οὔτε ἡ Παναγία μας, οὔτε οἱ Ἅγιοί μας, οὔτε ὅλο τὸ Θεῖο στράτευμα· δὲν ἔχει ἐγωισμό.  Ταπεινοφρονῶν, προσκυνῶν καὶ ἀγωνιζόμενος πρέπει νά εἶναι αὐτός πού προσδοκᾶ ἀνάστασιν νεκρῶν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Ἔτσι νὰ προχωράει ἡ ζωὴ τοῦ ἁπλοῦ ὅς τις, τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, ποὺ πιστεύει στὸν Χριστό, πού φέρνει τὴν σωτηρία εἰς τάς ψυχάς ἡμῶν.

Δὲν ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος γιά νά ὑπερηφανεύεται στήν καρδία του. Ἁπλός καί ταπεινοφρονῶν προχωράει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μέσα στὴ ζωή.

Δὲν ἐπλάσθη ὁ ἄνθρωπος εἰς καρδίας ὑπερηφανίαν· δέν ἐπλάσθη διά νὰ ὑψοῦται ἡ καρδία ἀνθρώπου πρὸς ἄνθρωπο, νὰ ὑψοῦται ἡ καρδία του ὅτι ἔχει γοητεία, ὀμορφιά, καὶ νά ἔχει ὑπερηφανίαν ὅτι «ἐγὼ εἶμαι αὐτός». Ἁπλός καί ταπεινοφρονῶν προχωράει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μέσα στὴ ζωή.

Κινδυνεύει νά ἐκτραπεῖ στήν ὑπερηφάνεια καί αὐτός πού ἀρχικά ταπεινοφρονεῖ.

Μεγάλη παγίδα τοῦ πονηροῦ πνεύματος εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ταπεινοφρονεῖ μπρὸς στὸν κόσμο, πέφτει ὅμως καὶ αὐτὸς, καμμιά φορά, σὲ ἐγωισμό. Ταπεινοφρονεῖ εἰς πράγματα καὶ ἔχει φρονήματα ποὺ εἶναι ὑπέρ τῆς ταπεινώσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ μετὰ ὑψώνεται καὶ διακορδώνεται ἡ ψυχή αὐτή, καὶ ἀκολουθεῖ ἄλλα βήματα πνευματικά· δηλαδὴ δὲν ἀκολουθεῖ αὐτὰ ποὺ λέει ὁ Κύριος, δὲν ἀκολουθεῖ αὐτά τά πνευματικά βήματα πού ἐπιβάλλει ὁ Κύριος εἰς τὶς ψυχὲς ἡμῶν νά ἀκολουθήσουν.

Ἡ σημερινή ζωή σπρώχνει τόν ἄνθρωπο στήν ὑπερηφάνεια τοῦ διαβόλου. Γι᾿ αὐτό νά ζητᾶμε συντριβή καρδίας καί νά μήν κάνουμε θυμώδεις πράξεις.

Τότε, ἀντὶ νὰ ἀκολουθεῖ ἡ ψυχὴ ταπεινὰ βήματα, ἀκολουθεῖ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ζωῆς τῆς σημερινῆς πάνω στή γῆ. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πτώση καί γκρέμισμα ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, καί εἶναι αὐτό μιά μεγάλη παγίδα διαβολικὴ πού γίνεται σήμερα στόν κόσμο· γι᾿ αὐτό μέ ἄκρα ταπείνωση νά εἶναι ὁ προχωρῶν εἰς τήν ζωήν καί μέ ἄκρα ταπείνωση νά ζητᾶμε συντριβὴ καρδίας εἰς τήν προσευχήν, καί εἰς τίς πράξεις πού κάνουμε νά ζητᾶμε νά μήν εἶναι θυμώδεις, ἀλλά νὰ εἶναι ταπεινές. Γιατί σωτηρία τῆς ψυχῆς μὲ ὑπερηφάνεια δὲν ὑπάρχει εἰς αὐτὴ τὴ ζωή.

(Ψαλμ. 33, 19: «Ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει». Ψαλμ. 50, 19:« Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην, ὁ Θεὸς, οὐκ ἐξουθενώσει».)

Σωτηρία μὲ τά «ἐγώ», δὲν βλέπει ἡ ψυχὴ. Τό φρόνημα τῆς προσευχῆς καί ἡ θεία ἀγάπη καλλιεργοῦνται ἐν μέσῳ προσευχῆς.

Σωτηρία μὲ τά «ἐγώ», δὲν βλέπει ἡ ψυχὴ σὲ αὐτὴ τὴ ζωή. Αὐτὸ ἀκριβῶς πρέπει νὰ προσέξουμε καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀποβάλουμε, τόν ἐγωϊσμό, καί νὰ ἔχουμε μέσα στὴ ψυχή μας τὴν ταπείνωση· νὰ καλλιεργήσουμε τὴν ταπείνωση στὴν καρδιά μας. Ἐν μέσω  ταπεινώσεως καλλιεργεῖται καὶ τὸ Θεῖο φρόνημα τῆς προσευχῆς, τὸ Θεῖο φρόνημα τῆς ἀγωνιστικότητας τῆς πνευματικῆς ψυχῆς. Ἐν μέσω  ταπείνωσης καλλιεργεῖται καὶ ἡ Θεία Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, τοῦ Δεσπότου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ νά ἀγαπᾶμε, δηλαδή, ἀλλήλους.  

Ἡ συντριβὴ καρδίας γεννᾶ  τήν νοερὰ προσευχὴ, πού φέρνει τὸ φρόνημα τῆς ταπεινώσεως καὶ εἰς τάς ψυχάς ἡμῶν τὸ «σωθῆναι ἡμᾶς».

«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ὁμονοήσωμεν καί ὁμολογήσωμεν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν». Νὰ ἀγαπᾶμε Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον, ἀδιαλείπτως. Διότι αὐτὴ ἡ κατάστασις ποὺ φέρνει ἡ συντριβὴ καρδίας διά τῆς ταπεινώσεως, εἶναι αὐτὴ ποὺ φέρνει μέσα μας καί ζωοποιεῖ καὶ ἀναζωογονεῖ καὶ εὐδοκιμεῖ καὶ γεννιέται  ἡ νοερὰ προσευχὴ εἰς τὴν καρδία, ἡ νοερὰ προσευχὴ τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία φέρνει τὸ φρόνημα τῆς ταπεινώσεως καὶ τὸ «σωθῆναι ἡμᾶς» εἰς τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν.

Τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο ποὺ δὲν ταπεινοφρονεῖ καὶ ἐγωιστεῖ, ἀπωλέσθη.

Τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο τό ὁποῖο δὲν ταπεινοφρονεῖ καὶ ἐγωιστεῖ, ἀπωλέσθη ἀπὸ πνευματικὸ ἀγῶνα, καὶ ἐκπίπτει ἐξ ἁμαρτιῶν πολλῶν καὶ λαθῶν του, πού τὸ ρίχνουν εἰς τό βάραθρο τοῦ Ἅδη καί εἰς  τήν κάμινο τῆς κολάσεως, γιὰ νὰ καίγεται ἀπὸ πῦρ καὶ θειάφι, καί νά μήν ἔχει σωστικότητα καὶ ζωτικότητα ἡ ψυχὴ ἡμῶν. Τότε, δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν ἐν προσευχῇ καὶ ἐν φρονήματι Κυρίου ἀγαλλίαση, τῆς καρδίας εὐφραινομένης ἐκ τῆς ζωτικῆς της ἀγαλλιάσεως.

(Λουκ. 15,4: «Τίς ἄνθρωπος ἐξ ὑμῶν ἔχων ἑκατὸν πρόβατα καὶ ἀπολέσας ἐξ αὐτῶν ἓν οὐ καταλείπει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ πορεύεται ἐπὶ τὸ ἀπολωλὸς ἕως εὕρῃ αὐτό;»).

(Πρβλ Ἀποκ. 21.8: «Τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσιν καὶ πόρνοις καὶ φαρμάκοις καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσιν τοῖς ψευδέσιν τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος».)

Ἀπόλλυται (δηλ.χάνεται) ἡ ψυχὴ ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφανείας.

Τὸ ἀπολωλὸς πρόβατο τό ὁποῖο δέν ταπεινοφρονεῖ, ἀλλά ἐγωϊστεύεται, δὲν προσδοκᾶ ἀνάσταση νεκρῶν, δέν προσδοκᾶ ἀλάφρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τάς ἁμαρτίας, δὲν προσδοκᾶ τὴ Θεία συγχωρητικότητα, προσδοκᾶ μόνο τὴν ψυχικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, τὴν κατάρρευση εἰς τὰ βάραθρα τοῦ Ἅδη, εἰς τὸ πῦρ τῆς κολάσεως. Ἀπόλλυται ἡ ψυχὴ ἐν λόγῳ ὑπερηφανείας.

Τὸ φρόνημά τῆς ψυχῆς μας μέσα στόν κόσμο πρέπει νά εἶναι νὰ ἐξυπηρετηθεῖ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ μέ τήν δύναμη τὴν ἐκ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Γι’ αὐτὸ μέ ἁπλότητα ψυχῆς καὶ ταπεινοφρονώντας προχωράει ὁ ὅς τις χριστιανός. Προχωράει ἡ ψυχή γιά τήν θεία σωτηρία, ἐν μέσῳ τῆς θείας ταπεινώσεως. Προχωράει ἡ ψυχή -ἀνεξαρτήτως θέσεως καὶ βαθμοῦ ποὺ ἔχει στὴ ζωή του ὁ ἄνθρωπος, ἐν μέσῳ τοῦ κόσμου τούτου. Τὸ φρόνημά της μέσα στόν κόσμο αὐτό, μέσα στὴ ζωή, πρέπει νά εἶναι νὰ ἐξυπηρετηθεῖ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐξυπηρετηθεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ἀλλὰ μέσῳ τῆς Θείας καὶ Ἁγίας φώτισης, τῆς ἐκ τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἕνας καλὸς πνευματικὸς ἄνθρωπος σώζει γενεὲς ἑπτά, ἐνῶ οἱ ψυχές πού κολάζονται αἴτιο βασανισμοῦ τεσσάρων ἑπομένων γενεῶν.

Ὅποιος δὲν ἀκολουθεῖ τὸν Θεῖο νόμο, ἀπόλλυται, καὶ βρίσκεται στὰ βάραθρα τοῦ Ἅδη, καὶ εἶναι καιόμενος στὴ λάβα τῆς κολάσεως, στὸ αἰώνιο θειάφι, ὅπου ἡ ψυχὴ ταλαιπωρεῖται καὶ καίγεται αἰώνια στὴν κάμινο, μὲ φωνὲς καὶ κραυγὲς καὶ ἀλλεπάλληλους σπαραγμούς. Οἱ ψυχὲς αὐτὲς ποὺ καίγονται εἰς τὴν κόλαση, βασανίζουν καὶ τὶς ἑπόμενες γενεὲς τῶν γενεῶν καὶ βασανίζουν καί τίς σάρκες τῶν ἐν ζωῇ ἀνθρώπων, ὅπως καὶ τά πνεύματά τους, τῶν ψυχῶν πού φεύγουν στὴ συνέχεια ἀπό τήν ζωή. Βασανίζουν, δηλαδή, τὸ ἀειφόρο πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, πού τό ἐμποδίζουν νὰ φωλιάσει μέσα στὴ ψυχή τους, στὴν καρδιά τους, στήν ψυχή τους,  στὴν ταπείνωσή τους. Βασανίζεται, δηλαδή, ὅλη αὐτή ἡ περίπτωση, πού συμβαίνει ἐπί τέσσερις γενεές. Ὅπως ἕνας καλὸς πνευματικὸς ἄνθρωπος ὠφελεῖ καί σώζει γενεὲς ἑπτά, εἰς τὰς ψυχάς ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

(Πρβλ. Μαρκ. 9,48:« βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν, ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται». Ματθ. 8,12: «ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων»

Ἔξοδος 20,5: «Οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδὲ μὴ λατρεύσῃς αὐτοῖς·  ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτὴς ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσίν με καὶ ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσίν με καὶ τοῖς φυλάσσουσιν τὰ προστάγματά μου».

Ἡ σωστή ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος μεταξύ ταπεινοφρονήσεως καί ἐγωϊσμοῦ, ἑλκύει τήν φωτιστική τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐνέργεια.

Αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα ἀκολουθεῖ ὁ ὅς τις χριστιανός ὀρθόδοξος, διακρίνοντας αὐτό πού προέρχεται ἀπό τόν ἐγωϊσμό καί αὐτό πού προέρχεται ἀπό ταπεινοφρονήσεως τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχάς ἡμῶν, διότι ὁ σκοπός εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν ἡμῶν, βάσει τῆς πίστεως τῆς καρδίας ἡμῶν εἰς τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Πατέρα καὶ Θεοῦ ἡμῶν.

Διά τοῦ θείου φωτισμοῦ θεραπεύεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός θέλει νά ἰαθῆ ὁ ἄνθρωπος πνευματικῶς καί ἔτσι νά εὐφρανθῆ ἤδη ἀπὸ τήν γῆ.

Αὐτό εἶναι τό δι᾿ ἡμᾶς ἔργον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ σωτηρία μας, τήν ὁποία ἐργάζεται ὁ Θεός μέσα μας, καθώς κι ἐμεῖς κάνουμε τό δικό μας ἔργο νά  ἀκολουθοῦμε τήν ταπεινοφροσύνη καί νά ἀποφεύγουμε τόν ἐγωϊσμό, προσδοκώντας νά ἐμπλησθοῦμε ἐκ τῆς φωτιστικῆς ἐνεργείας τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού μέ ὅσα διακελεύονται εἰς τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, δίδουν ἀπλέτως εἰς τάς ψυχάς των τήν θεία φώτιση, γιά νά ἐπιτελέσουν τό ἔργο τοῦτο πού ὁ Θεός θέλει νά ἐπιτελέσουν ἐν τῇ γῇ. Διότι καί αὐτοί θέλουν τὴ δόξα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καί τῆς χάριτος τοῦ Πατέρα καὶ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ θέλουν τὸ ἔργο αὐτὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος νὰ ὁλοκληρωθῆ, γιά νὰ ἰαθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ εὐφρανθῆ ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν τῇ γῇ. Αὐτό, λοιπόν, θέλουμε, τὴν Ἅγια δόξα τοῦ Ἁγίου Ἄναρχου Τριαδικοῦ Πατέρα καὶ Θεοῦ ἡμῶν.

Πῶς ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται στήν Θεία Χάρι. Πρέπει νά ἔρθει εἰς συντριβήν καρδίας καί νὰ ἐργάζεται καλά ἔργα ἐν πνεύματι μετανοίας.

Ἔτσι ἀκριβῶς, ὁ ὅς τις, διά τῆς Θείας μετανοίας καὶ ὑπακοῆς του στὸ νόμο ποὺ ἔχει γράψει ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Πατὴρ καὶ Θεὸς ἡμῶν εἰς τάς καρδίας ἡμῶν, πρέπει νά ἔρθει εἰς συντριβήν καρδίας, νά μείνει σταθερός καί νὰ μὴν προσπαθεῖ νὰ ἀλλάξει ἀπὸ αὐτόν τόν τρόπο ζωῆς, μέ τήν βοήθεια τοῦ ὁποίου, ἐν μέσῳ τῶν καλῶν του ἔργων καὶ τῆς Θείας μετανοίας, ἔρχεται στὴν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Χάρι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ σωθεῖ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων ὁ καθένας πού θά μετανοήσει. Ἀμήν.

Αὐτά τά ὀλίγα καί σήμερον, ἔρχονται διά μέσου τοῦ στόματος τοῦ Δημητρίου, καί θά ἔρθουν καί στή συνέχεια καί ἄλλα, τό κάθε πρᾶγμα στήν ὥρα του, καί ὅσοι πιστοί, προσέλθετε στὴ Θεία μετάνοια, εἰς τὸ ἔργο Μου τὸ Ἅγιο, ὅπως ὁρίζει τὸ Ἅγιο θέλημά Μου.

Νὰ ἔλθετε κοντὰ Μου μὲ τὶς εὐχές Μου, ὁ Πατέρας σας καὶ Δημιουργὸς ὅλου τοῦ κόσμου, Ἅγιος Τριαδικὸς Πατέρας καὶ Θεὸς ὑμῶν. Ἀμήν.

 

(Στό παρόν μήνυμα, ὁ Θεός Πατέρας ὁμιλεῖ σέ πρῶτο πρόσωπο μόνον στήν τελευταία παράγραφο, δηλώνοντας ὅτι ὅσα προελέχθησαν «διά μέσου τοῦ στόματος τοῦ Δημητρίου», εἶναι ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεόν Πατέρα. Θεωρήθηκε ἀπαραίτητο αὐτό τό σχόλιο, ἐπειδή ὑπῆρξε ὁ προβληματισμός: Ἀφοῦ σέ ὅλα ὅσα λέχθηκαν προηγουμένως ὁμιλεῖ ὁ Δημήτριος σέ πρῶτο πρόσωπο, πῶς τό τέλος τοῦ μηνύματος κατακλείεται ἀπό τόν Θεόν Πατέρα;  Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι, ἔστω καί ἄν ὁμιλεῖ ὁ Δημήτριος σέ πρῶτο πρόσωπο, ὅπως ὅταν ὁμιλεῖ κάποιος σέ ἕνα συνάνθρωπό του, αὐτά ὅμως πού λέγει, δέν προέρχονται ἀπό τόν ἴδιο, ἀλλά προέρχονται ἀπό τόν Θεόν Πατέρα, ὁ ὁποῖος καί τά δίδει γιά νά λεχθοῦν διά τοῦ στόματος τοῦ Δημητρίου.)