Της Ελένης Παπαδοπούλου*
Μία δασκάλα σε ένα Δημοτικό της Αθήνας θεώρησε παιδαγωγικό να προβάλλει στους μαθητές της ταινία με περιπτύξεις ανηλίκων αγοριών σε τουαλέτες, στο πλαίσιο κάποιου νεοταξίτικου μαθήματος. Ενας μαθητής γύρισε σπίτι του σοκαρισμένος και διηγήθηκε στους γονείς του τι είχε δει. Ευτυχώς οι γονείς αντέδρασαν και με εξώδικο που απέστειλαν στους αρμοδίους ζήτησαν τη διενέργεια ελέγχου της εκπαιδευτικού για την εν λόγω πράξη. Η ταινία αυτή βρισκόταν αναρτημένη σε ψηφιακή πλατφόρμα με ταινίες για σχολεία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που εποπτεύεται από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Η αλήθεια είναι ότι διάφοροι βαφτίζουν ό,τι να ‘ναι ως εκπαιδευτικό υλικό και το προμοτάρουν σε ιστοσελίδες και σεμινάρια, χωρίς ωστόσο αυτό το υλικό να έχει την έγκριση κάποιου επίσημου εκπαιδευτικού φορέα. Το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ο μόνος αρμόδιος φορέας για όλα αυτά, με ανακοίνωσή του δήλωσε ότι δεν έχει εγκρίνει καμία από αυτές τις ταινίες, οι οποίες ωστόσο προτείνονται για μάθημα σε ανήλικους μαθητές. Οπως προκύπτει, λοιπόν, η ευθύνη του Υπουργείου Πολιτισμού είναι τεράστια, εφόσον επέτρεψε σε εποπτευόμενο φορέα του να προτείνει κυριολεκτικά ό,τι να ‘ναι, χωρίς έγκριση στα σχολεία.
Ευθύνη μεγάλη, βέβαια, έχει και η κυρία Κεραμέως. Η κυρία Υπουργός Παιδείας επέβαλε νεοταξίτικες θεματικές βαφτίζοντάς τες εργαστήρια δεξιοτήτων, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση σε κάθε είδους σεξουαλικότητα. Εάν το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας δεν είχε δημιουργήσει πεδίο δόξης λαμπρόν για τέτοια «μαθήματα», η δασκάλα δεν θα είχε αφορμή να δείχνει ταινία με ερωτικές περιπτύξεις ανηλίκων αγοριών σε παιδιά Δημοτικού. Αν και το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου προτείνει την ταινία για το Γυμνάσιο, το ερωτικό περιεχόμενό της και τα μηνύματα που δίνει ούτε για το Γυμνάσιο είναι ούτε για ανήλικα.
Κάποιοι έχουν αναγάγει τον σεξουαλικό προσανατολισμό σε μάθημα. Ομως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι οικογένειες έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, ότι αυτές αποφασίζουν πότε και πώς θα μιλήσουν στα παιδιά τους γι’ αυτά τα θέματα. Σε τελική ανάλυση, όπως κάποιοι θεωρούν ότι είναι δικαίωμα κάποιου οι άλφα ή βήτα σεξουαλικές προτιμήσεις, έτσι είναι και δικαίωμα της κάθε οικογένειας να μεγαλώσει το παιδί της σύμφωνα με το βιολογικό του φύλο. Δεν είναι δυνατόν να παρεμβαίνουν τρίτοι και, μάλιστα, τόσο άγαρμπα σε τόσο ευαίσθητα θέματα.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle