Συνάντησα τον Νίκο Πούπαλο, τον 14χρονο σκακιστή που πριν από λίγο καιρό κέρδισε την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα παίδων στη Ρουμανία, κυρίως από περιέργεια για το πώς ένα παιδί, παράλληλα με τα μαθήματα και την εφηβεία του, βρίσκει τη συγκρότηση να ασχολείται –επαγγελματικά σχεδόν– με ένα τόσο δύσκολο άθλημα. «Πνευματικό άθλημα», όπως με διόρθωσε ο ίδιος.

Με υποδέχτηκε στον Σκακιστικό Σύλλογο του Πειραιά μια Τετάρτη βράδυ. Ο σύλλογος είναι σαν το σπίτι του, αφού εκεί προπονείται. Ρώτησε τον δάσκαλο αν μπορούμε να πιάσουμε ένα τραπέζι πίσω πίσω για να τα πούμε, κάθισε απέναντί μου και σήκωσε το βλέμμα από το σκυμμένο του κεφάλι καρφώνοντάς με στα μάτια. Έτοιμος για μία ακόμη μάχη… Τον ρώτησα πώς νιώθει που κάνουμε αυτή τη συνέντευξη. «Δεν μου αρέσει», μου απάντησε. «Το κάνω για επαγγελματικούς λόγους, για να μάθει ο κόσμος για το σκάκι». Η μητέρα του, καθισμένη δίπλα του, χαμογέλασε γλυκά.

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, συζητώντας για τη μεγάλη του επιτυχία στη Ρουμανία. «Μου έχει μείνει ένα συναίσθημα ότι ανταμείφθηκα για όσα έχω προσπαθήσει, και αυτό μου δίνει πάτημα να συνεχίσω», σχολίασε. «Το σκάκι είναι αυτό που αγαπάω. Είναι τα πάντα για μένα, σχεδόν η ζωή μου», μου απάντησε.

Άρχισε να παίζει το 2016, όταν ήταν 8 ετών. Του έμαθε ο πατέρας του, ο οποίος, όπως μου είπε ο Νίκος, «ήξερε λίγο, όχι κάτι φοβερό». Εκείνος, όμως, το ίδιο καλοκαίρι άρχισε να παίζει online με άλλα παιδιά: «Έτσι έμαθα σκάκι. Από εκεί που ήξερα μόνο τις κινήσεις, έμαθα να χειρίζομαι τη σκακιέρα». Τον ρωτάω τι είναι αυτό που του αρέσει στο σκάκι και η απάντηση με αιφνιδιάζει: «Μου αρέσει που είναι ατομικό, δηλαδή το αποτέλεσμα εξαρτάται μόνο από μένα. Αν κάνω λάθος, θα πέσει η ευθύνη μόνο σ’ εμένα και, αν κερδίσω, θα κερδίσω μόνο εγώ. Πιο μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο. Όταν χάναμε, αισθανόμουν ότι φταίω, ένιωθα άσχημα. Επίσης μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι και γι’ αυτό μου ταιριάζει το σκάκι. Το σκέφτομαι και στον ύπνο μου.

Βλέπω όνειρα με φανταστικές παρτίδες». Μου έρχεται στον νου η σειρά Queen’s Gambit και του το λέω. Γελάει, φυσικά και την έχει δει: «Αυτή η σειρά έδειξε ότι το σκάκι το σκέφτεσαι και χωρίς να έχεις μπροστά σου μια σκακιέρα. Θυμάσαι που γινόταν το ταβάνι σκακιέρα; Το παθαίνουμε όλοι αυτό».

Η μητέρα του μου είπε ότι μελετάει σκάκι 40-50 ώρες την εβδομάδα και μετά έχει και τα μαθήματα του σχολείου. Τι χρόνος μένει για να χαλαρώσει; «Το Σαββατοκύριακο μπορεί να βγω να παίξω λίγο μπάσκετ ή να πάμε για σουβλάκι ή παγωτό. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Δεν έχω καλά συναισθήματα όταν δεν εργάζομαι» – αυτή είναι η ακριβής απάντηση που πήρα. Με συγκίνησε η λέξη «εργάζομαι» που χρησιμοποίησε. Μου είπε ακόμη ότι το αγαπημένο του πιόνι είναι ο αξιωματικός –γνωστός και ως «τρελός»– γιατί διανύει μεγάλες αποστάσεις και είναι πολύ επιθετικός.

«Τι σημαίνει ματ για σένα;» τον ρώτησα πριν φύγω. «Όταν το κάνω, σημαίνει ότι κάτι έκανα καλά και, όταν το δέχομαι, ότι κάτι έκανα κακά», μου απαντάει. Έτσι είναι και στη ζωή; Δεν του παίρνει πάνω από δύο δευτερόλεπτα για να κάνει την παρακάτω σύνδεση, που είναι και ο επίλογος της κουβέντας μας: «Δεν ξέρω. Αλλά και στο σκάκι και στη ζωή πρέπει να είσαι δημιουργικός, να βρίσκεις εναλλακτικές, να μην είσαι μονοκόμματος, να καλλιεργείς πολλά ταλέντα και να τα ακολουθείς, να διεκδικείς τα δικαιώματά σου».

πηγή