Η καθηγήτρια Rose Anne Kenny λέει στο Φεστιβάλ Hey ότι η κοινωνικοποίηση δεν έχει επιστρέψει ακόμα στα προ-πανδημικά επίπεδα σε πολλές περιπτώσεις.
Οι απαγορεύσεις της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού δημιούργησαν ένα «κρυφό τέρας» παρατεταμένης μοναξιάς σε μεγαλύτερης ηλικίας άτομα, σύμφωνα με έναν ειδικό στη γήρανση.
Η αδυναμία κοινωνικοποίησης για τόσο μεγάλο διάστημα, απογύμνωσε την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων – και πολλοί απέτυχαν να αποκαταστήσουν τις φιλίες και την κοινωνική ζωή που είχαν πριν την εμφάνιση της πανδημίας, είπε η καθηγήτρια Rose Anne Kenny.
Η μοναξιά μπορεί επίσης να αυξήσει το στρες και να μειώσει το προσδόκιμο ζωής, προειδοποίησε η Βασιλική Πανεπιστημιακή Καθηγήτρια (regious professor) στο Trinity College του Δουβλίνου.
Ανέφερε την ιρλανδική διαχρονική μελέτη για τη γήρανση, η οποία μετρά δεδομένα σε μεγάλη ομάδα ατόμων άνω των 50 ετών σε μεσοδιαστήματα δύο ετών και εξέτασε τα ποσοστά μοναξιάς και κατάθλιψης πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πανδημία.
«Η μοναξιά σε άτομα άνω των 50 ετών τριπλασιάστηκε κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού. Δεν έχει επιστρέψει στα προ-πανδημίας επίπεδα. Είναι περίπου στα μισά από όπου ήταν πριν,» είπε η καθηγήτρια στο κοινό του Φεστιβάλ Hay.
«Δυστυχώς, λοιπόν, υπάρχει ένας παρατεταμένος κορωνοϊός, που είναι η μοναξιά, σε άτομα άνω των 50 ετών, ο οποίος είναι σαν αυτό το κρυμμένο τέρας που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ο κόσμος έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του, την αυτοεκτίμηση.»
Τα ευρήματα της ιρλανδικής μελέτης αναπαράγονται στην αντίστοιχη αγγλική, είπε η καθηγήτρια Kenny, συγγραφέας του Age Proof.
Περιέγραψε τη μοναξιά ως «ένα από τα πιο τοξικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας» και είπε ότι αν μπορούσε να συνταγογραφήσει μόνο ένα πράγμα για να ενισχύσει την ευημερία θα ήταν «η καλή, συχνή ενασχόληση με φίλους».
Η καθηγήτρια Kenny πρόσθεσε ότι μόνο το 20% του προσδόκιμου ζωής μας υπαγορεύεται από τα γονίδιά μας, με το υπόλοιπο να οφείλεται σε περιβαλλοντικούς παράγοντες στους οποίους έχουμε κάποιον έλεγχο.
Η αίσθηση σκοπού
Είπε ότι η έρευνά της δεν αφορούσε την παράταση του προσδόκιμου ζωής αλλά «την παράταση υγιούς προσδόκιμου ζωής».
«Είναι σχετικά με τη συρρίκνωση της χρονικής περιόδου στο τελείωμα της ζωής όπου κάποιος βιώνει αναπηρία, έτσι ώστε να υπάρχει μια πιο υγιής, πιθανώς καλύτερη ποιότητα ζωής», πρόσθεσε.
«Αυτή τη στιγμή στο Ηνωμένο Βασίλειο , περνάμε το 20 τοις εκατό ολόκληρης της ζωής μας με κακή υγεία, οπότε πρέπει να το μειώσουμε.»
«Και υπάρχουν πράγματα που γνωρίζουμε ότι επηρεάζουν την επιγενετική – βιολογική γήρανση – και που γνωρίζουμε ότι είναι πολύ κυρίαρχα σε άτομα με μεγαλύτερο, υγιέστερο προσδόκιμο ζωής : ποιοτικές σχέσεις, φιλίες, λιγότερο άγχος, δημιουργικότητα, άσκηση και να έχεις έναν σκοπό στη ζωή».
Η διατήρηση της αίσθησης του σκοπού μπορεί να είναι δύσκολη για άτομα που έχουν συνταξιοδοτηθεί, είπε η καθηγήτρια Kenny, αλλά είναι ζωτικής σημασίας.
Πρόσθεσε: «Πολλοί άνθρωποι, όταν συνταξιοδοτούνται, λένε «Είμαι αόρατος. Δεν έχω πλέον σκοπό.» Ο σκοπός, έχει πραγματικά, πραγματικά σημασία.
«Έχουμε εξελιχθεί ώστε να χρειαζόμαστε έναν σκοπό – αν δεν έχετε έναν σκοπό τότε, από εξελικτική άποψη, γιατί είστε εδώ;
«Αλλά μπορείς να το δημιουργήσεις αυτό. Διαβάζουμε σκοπό σε όλα. Έτσι, όταν ξυπνάτε το πρωί, να έχετε μια λίστα με πράγματα που πρέπει να κάνετε σήμερα – έτσι τότε μόλις δημιουργήσατε ένα σκοπό.
«Μελέτες έχουν δείξει ότι το να ξέρεις γιατί ξυπνάς το πρωί σε κάνει πιο υγιή, πιο χαρούμενο και προσθέτει πιθανώς έως και επτά χρόνια στο προσδόκιμο ζωής σου».
Όσον αφορά την άσκηση , η καθηγήτρια Kenny είπε ότι οι κοινότητες σε όλο τον κόσμο με προσδόκιμο ζωής μεγαλύτερο από τον μέσο όρο «κινούνται φυσικά μέσα στην ημέρα».
Είπε: «Δεν υπάρχει το φοράω λύκρα και πηγαίνω στο γυμναστήριο για μια ώρα, επιστρέφω στο αυτοκίνητο και επιστρέφω πίσω στο σπίτι: «Έκανα την άσκησή μου.»
«Η σωματική δραστηριότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ημέρας τους – περπάτημα, κηπουρική, δουλειές σπιτιού. Είναι σταθερό.»