Οι δέκα σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της επικρατούσας στην Δύση «Νέας Εποχής»

Οι ανταγωνισμοί, οι έριδες και οι συγκρούσεις που παρατηρούνται διαχρονικά μεταξύ Ανατολής και Δύσης οφείλονται σε πολιτικά, κοινωνικά, ιστορικά, θεολογικά και εκκλησιολογικά αίτια τα οποία ανατροφοδοτούν τον διχασμό και την διαίρεση, παραπέμποντας σε ένα κατακερματισμένο κόσμο χωρίς καμία ελπίδα και προοπτική.

Οι καταστροφικές συνέπειες που προκλήθηκαν εξαιτίας της αποκοπής της Δυτικής Χριστιανοσύνης από το Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας συνεχίζονται μέχρι σήμερα τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα την ενιαία έκφραση του Χριστιανικού κόσμου.

Η οριστικοποίηση του χωρισμού της Δυτικής «Εκκλησίας» από την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία προκάλεσε ένα βαθύ ρήγμα στην ενότητα του εκκλησιαστικού χώρου, δημιουργώντας ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους (Ανατολή-Δύση) που έκτοτε ακολούθησαν μια εκ διαμέτρου αντίθετη πολιτική, κοινωνική, εκκλησιαστική, θεολογική και πολιτισμική διαδρομή.

Η μετάλλαξη της «Εκκλησίας της Ρώμης» σε κοσμικό κράτος (με την ίδρυση του κράτους του Βατικανού) και η ταύτιση στο πρόσωπο του επισκόπου Ρώμης της εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας (θεοκρατία) οδήγησαν σταδιακά σε μια βαθιά αλλοίωση του γνήσιου εκκλησιαστικού βιώματος των λαών της Δύσης και στον εκφυλισμό της δυτικής χριστιανικής παράδοσης.

Η (δ)εμμονική και δυστυχώς διαχρονική επιθυμία του πάπα Ρώμης που υποστηρίζεται από την πανίσχυρη Παπική Αυλή (Romano Curia) –όπως αυτή εκδηλώθηκε μέσα από τα παγκόσμια πολιτικοκοινωνικά, εκκλησιαστικά, θεολογικά γεγονότα της Ανθρώπινης Ιστορίας– να επεκτείνει την πολιτική και εκκλησιαστική του κυριαρχία σε ολόκληρη την Οικουμένη, επιχειρώντας κυρίως να καθυποτάξει την Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία στον παπικό του θρόνο, αποτελεί τον πυρήνα της κακοδαιμονίας και των συμφορών που μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο.

Επομένως πολύ εύστοχα ο σύγχρονος μεγάλος Πατέρας, θεολόγος και στοχαστής του 20ου αιώνα και Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας Ιουστίνος Πόποβιτς, έχοντας κατανοήσει τις τρομακτικές επιπτώσεις του εωσφορικού παποκεντρισμού στην ιστορική πορεία του Χριστιανισμού είχε σημειώσει τα εξής:

«Στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα»1.

Δυστυχώς οι πολλαπλές παπικές κακοδοξίες συνετέλεσαν στον θρησκευτικό αποχρωματισμό και στην άμβλυνση της εκκλησιαστικής συνείδησης των λαών της Δύσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για την διάδοση μεταξύ των ετεροδόξων των ιδεών, αντιλήψεων και αρχών της σκοτεινής και δαιμονοκίνητης «Νέας Εποχής», η οποία διαδίδει την πίστη σε έναν απρόσωπο Θεό και αντιμετωπίζει όλες τις θρησκείες ως «μονοπάτια» που οδηγούν στον ίδιο τάχα Θεό.

Οι ταλαιπωρημένοι λαοί της Δύσης αδυνατώντας να ικανοποιήσουν την πνευματική τους δίψα στην πανσπερμία των προτεσταντικών παραφυάδων και παραμένοντας απογοητευμένοι από την θρησκευτική ψυχρότητα, την παπική αυθεντία και τον επισκοπικό αυταρχισμό της «εκκλησίας» της Ρώμης, πιάστηκαν μοιραία στα δίχτυα των ντελάληδων της «Νέας Εποχής» που διατυμπανίζουν την πειθήνια υποταγή του ανθρώπου στα επιτεύγματα της θεοποιημένης επιστήμης, στον εκφασισμό της πολιτικής ορθότητας και στην «αναγκαιότητα» του ψηφιακού κοινωνικού μετασχηματισμού.

Όμως, το πνεύμα της εωσφορικής «Νέας Εποχής» έχει κατορθώσει με όπλα τον διαθρησκειακό συγκρητισμό και την πρωτοφανή εκκοσμίκευση του ορθόδοξου κλήρου να διεισδύσει και στην καθ’ ημάς Ανατολή, αλλοιώνοντας το εκκλησιαστικό φρόνημα του πιστού λαού και υποβαθμίζοντας την αξία της παράδοσης στην διατήρηση της ορθόδοξης πνευματικότητας, με σκοπό να παγιδεύσει στην καταστροφική της διδασκαλία, αν είναι δυνατόν ακόμη και τους εκλεκτούς.

Αν θέλαμε να σταχυολογήσουμε ορισμένες κρίσιμες και ουσιαστικές διαφορές μεταξύ της σκέψης, της νοοτροπίας, της συμπεριφοράς και του ήθους που χαρακτηρίζουν και διαφοροποιούν (δυστυχώς όμως όχι για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη) την Ορθόδοξη Ανατολή εν σχέσει προς το δαιμονοκίνητο πνεύμα που διατρέχει τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της αντίχριστης «Νέας Εποχής», η οποία εν είδει ιοβόλου ερπετού έχει κουλουριαστεί γύρω από τον λαιμό των δυστυχισμένων λαών της Δύσης, προκαλώντας τους πνευματική ασφυξία, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τις εξής, ως σημαντικότερες:

1. Η ορθή πίστη στον Άγιο Τριαδικό Θεό, η πλούσια Μυστηριακή και Εκκλησιαστική Ζωή και η συμμετοχή των (προετοιμασμένων) πιστών στην Θεία Ευχαριστία αποτελούν το καύχημα και την δόξα της Ορθόδοξης Ανατολής, ενώ η πίστη σε μια απρόσωπη δαιμονικής έμπνευσης συμπαντική δύναμη καλλιεργείται και προωθείται έντεχνα στην πνευματικά παραζαλισμένη Δύση.

2. Ο γάμος μεταξύ προσώπων διαφορετικού φύλου και ο σχηματισμός πολύτεκνων χριστιανικών οικογενειών είναι τα στολίδια που κοσμούν το ήθος της Ορθόδοξης Ανατολής, ενώ ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια αποτελούν τις σατανικές και αρρωστημένες επιδιώξεις της πνευματικά ερειπωμένης Δύσης.

3. Στην Ορθόδοξη Ανατολή ο καθορισμός της προσωπικής ταυτότητας του ανθρώπου προσδιορίζεται αυτοδικαίως από το βιολογικό του φύλο, ενώ η μεταμοντέρνα Δύση, που έχει υποδουλωθεί στην «Νέα Εποχή», αποδομεί το ανθρώπινο βιολογικό φύλο, το οποίο απορρίπτει ως «έμφυλο στερεότυπο» και, διακρίνοντας μεταξύ του βιολογικού φύλου (sex) και του κοινωνικού φύλου (gender) των ανθρώπων, προάγει την «σεξουαλική ρευστότητα», η οποία θα μετεξελιχθεί σε μια μετανθρώπινη αφυλετική ταυτότητα.

4. Στην Ανατολή από την αρχαιότητα ακόμη ίσχυαν τα ταφικά έθιμα, με τα οποία αποδιδόταν ο σεβασμός στο νεκρό πρόσωπο (πολλές φορές ο νεκρός ενταφιαζόταν με τα προσωπικά του αντικείμενα που τον συνόδευαν στην τελευταία του κατοικία) και στην καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολή η νεκρώσιμη ακολουθία εκφράζει την μυστική ελπίδα της μελλοντικής ανάστασης των κεκοιμημένων, ενώ στην παρακμάζουσα Δύση διαφημίζεται και προωθείται η αποτέφρωση των νεκρών, ως ο «εναλλακτικός δρόμος» για την σωτηρία της ψυχής.

5. Στην Ορθόδοξη Ανατολή καλλιεργείται ο σεβασμός και η αγάπη προς τα ζώα (είναι γνωστή άλλωστε η φιλία του οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ με μια τεράστια αρκούδα που έτρωγε από το χέρι του Αγίου, όπως και η φιλία του οσίου Γερασίμου του Ιορδανίτου με ένα λιοντάρι που εκτελούσε «χρέη υποτακτικού»), στην Δύση όμως η φυσική, αβίαστη αγάπη προς τα ζώα μεταλλάσσεται σε νοσηρή λατρεία και εξάρτηση, σε σημείο όπου οι άνθρωποι να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με το ζώο τους. Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας περίπτωση Βρετανίδας που κοιμήθηκε με το σκυλάκι της και αυτό αφόδευσε στο στόμα της, με αποτέλεσμα να καταλήξει η ίδια στο νοσοκομείο.

6. Στην Ορθόδοξη Ανατολή το Ιερό Μυστήριο της Ιεροσύνης απευθύνεται αποκλειστικά στους άνδρες, αφού ο ίδιος ο Χριστός επέλεξε άνδρες ως Αποστόλους και σε αυτούς ανέθεσε την τιμητική ευθύνη της ειδικής ιεροσύνης (ενώ ακόμη και η Παναγία μας ως Μητέρα του Υιού του Θεού δεν άσκησε ιεροσύνη), ενώ στην σκοτισμένη Δύση η χειροτονία γυναικών «ως επισκόπων» συνδέεται με την διάδοση νεοπαγανιστικών αντιλήψεων (η γυναίκα ως ιέρεια) που προωθούνται από την αντίθεη «Νέα Εποχή».

7. Στην Ορθόδοξη Ανατολή ο διάβολος είναι ο αόρατος εχθρός, ορκισμένος και αμετανόητος πολέμιος του Ανθρωπίνου Γένους (όπως άλλωστε τούτο καταγράφεται από τον Ευαγγελιστή της Αγάπης που αποτυπώνει τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «εκείνος ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής»2), ενώ στην αποστατημένη και διεφθαρμένη Δύση που έχει υποκύψει στο αντίχριστο ρεύμα της «Νέας Εποχής» ο σατανάς λατρεύεται πλέον ανοιχτά ως «θεός», ιδρύονται ακόμη και «εκκλησίες» του και οι αναπαραστάσεις των δαιμονικών πνευμάτων βρίσκονται πλέον παντού σε αναψυκτικά, παιδικά παιχνίδια, σε εικόνες περιοδικών και βιβλίων.

8. Στην Ορθόδοξη Ανατολή η ελεύθερη έκφραση του λόγου και η ανεμπόδιστη χωρίς χλευασμό και απαξίωση διατύπωση των ιδεών μέσω της θεσμοθετημένης διαδικασίας του δημόσιου διαλόγου (στο Κοινοβούλιο, στον συνδικαλιστικό και εργασιακό χώρο, στο πανεπιστήμιο, στα Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) αποτελούσε (τουλάχιστον μέχρι πρότινος) κεκτημένο δικαίωμα μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας που σεβόταν και υπερασπιζόταν την διαφορετική γνώμη και άποψη.

Η Δύση, έχοντας αποθεώσει κάθε έννοια και μορφή «δικαιωματισμού», εν συνεχεία διολίσθησε στον κοινωνικό αυταρχισμό της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλει στον δημόσιο διάλογο την χρήση ουδέτερων γλωσσικών εκφραστικών μέσων απαλλαγμένων από κοινωνικές προκαταλήψεις, ώστε να μην προκύπτει μειωτική συμπεριφορά ή αρνητική προδιάθεση εις βάρος μεμονωμένων ατόμων ή μειοψηφικών ομάδων.

Η πολιτικοοικονομική ελίτ της Δύσης, κατασκευάζοντας τον όρο «πολιτική ορθότητα», πέτυχε να απορροφήσει την διαφωνία επιβάλλοντας την σιγή του κοινωνικού σώματος απέναντι σε κάθε συμπεριφορά ή έκφραση που αντανακλά κοινωνικές αντιλήψεις ή προτιμήσεις περιθωριακών ομάδων ή ατόμων, θέτοντας σε σοβαρή διακινδύνευση το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της πλειονότητας των πολιτών, με το δόλιο επιχείρημα ότι η αντίδρασή τους προσκρούει στο πολιτικά ορθό!

Σήμερα όμως η Δύση έχει πια ολότελα παραδοθεί στην αλαζονεία του Θηρίου της πολιτικής ορθότητας, το οποίο κατασπαράζει με αδηφάγο βουλιμία κάθε αντίθετη φωνή που τολμά να εναντιωθεί στο εκάστοτε ολοκληρωτικό αφήγημα της νεοταξίτικης κυβερνητικής εξουσίας.

Η τυραννία της πολιτικής ορθότητας που επιχειρεί να αλλοιώσει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων, επιβάλλοντας σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης διανοητικής δραστηριότητας (ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφος) το δυστοπικό μοντέλο της αντινόησης3 τείνει δυστυχώς να επικρατήσει και στην καθ’ ημάς Ορθόδοξη Ανατολή.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί ότι οι ένθερμοι υποστηρικτές της πολιτικής ορθότητας παρέμειναν απαθείς, σιωπώντας εκκωφαντικά στην κοινωνική περιφρόνηση, απαξίωση και στον ανηλεή διωγμό που επιφύλαξε η Πολιτεία σε όλους τους αμάσκωτους και ανεμβολίαστους πολίτες οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να συμμορφωθούν με τον πυρήνα του περιεχομένου της πολιτικής ορθότητας που ορίζει ότι: Το δικαίωμα του προσωπικού αυτοκαθορισμού και της αυτοδιάθεσης εκάστου ανθρώπου δεν μπορεί να συνιστά την αιτία για την πρόκληση δυσμενών κοινωνικών διακρίσεων που οδηγούν μεμονωμένα άτομα ή ομάδες προσώπων στην ανεπίτρεπτη γκετοποίηση και περιθωριοποίησή τους.

Επομένως η άδικη και άνιση μεταχείριση των αντιδρώντων στα περιοριστικά υγειονομικά μέτρα πολιτών εν σχέσει προς τις υπόλοιπες κοινωνικές μειοψηφίες που αξιώνουν ίσα δικαιώματα και τον προσήκοντα σεβασμό μαρτυρεί ότι η πολιτική ορθότητα είναι δαιμονικής εμπνεύσεως, καρπός του σαπρού δένδρου που καλείται «Νέα Εποχή», η πικρή γεύση του οποίου προκαλεί «ανακάτωμα» στους πολίτες του δυτικού κόσμου, δηλητηριάζοντας το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής τους.

Συνοψίζοντας, η τυραννική κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας στον δημόσιο λόγο αποσκοπεί αποκλειστικά στην κοινωνική επικράτηση μιας θορυβώδους και υπερδραστήριας μειοψηφίας επί της σιωπηλής και αποχαυνωμένης πλειοψηφίας.

9. Στην Ορθόδοξη Ανατολή τα σχολεία διατηρούσαν (έστω μέχρι και πριν από λίγα χρόνια) ψήγματα του παιδαγωγικού τους ρόλου, προσπαθώντας να καλλιεργήσουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των μαθητών με σκοπό την διάπλαση ελεύθερων και ηθικών προσωπικοτήτων.

Στην μετανεωτερική δυτική κοινωνία το εκπαιδευτικό της σύστημα διαβρώθηκε πολύ νωρίς από το νοσηρό πνεύμα της «Νέας Εποχής», με αποτέλεσμα σήμερα στα σχολεία του δυτικού κόσμου να προωθείται και να προβάλλεται μαζικά η ατζέντα της ομοφυλοφιλίας και της ταυτότητας του κοινωνικού φύλου, που καταστρέφει συνειδητά τις αγνές ψυχές των παιδιών, οδηγώντας τα στην πρόωρη απώλεια της παιδικής τους αθωότητας και τους εφήβους στην κατάθλιψη, απελπισία και στον αυτοκτονικό ιδεασμό.

Το ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «The Detransition Diaries: Saving Our Sisters» αφηγείται τις ιστορίες τριών νεαρών γυναικών, οι οποίες ένιωθαν ότι το ψυχικό τραύμα και η «δυσφορία φύλου» θα διορθωθούν όταν μεταβούν ιατρικά από γυναίκα σε άνδρα.

Η ταινία αποτελεί κυριολεκτικά «γροθιά στο στομάχι», καθώς αποκαλύπτει τις ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες που προκαλούνται σε νεαρά άτομα λαμβάνοντας τρανς φάρμακα ή ακρωτηριάζοντας το σώμα τους κατά την διαδικασία της «φυλομετάβασης»4.

10. Στην Ορθόδοξη Ανατολή οι λαοί εμφορούνται από εθνικά και θρησκευτικά ιδεώδη, τιμώντας την αξία της πίστης προς τον Θεό, επιδοκιμάζοντας την αγάπη για την Πατρίδα και αναγνωρίζοντας την σπουδαιότητα και σημασία της Ιστορίας, της Γλώσσας και του Πολιτισμού στην σφυρηλάτηση της πατριωτικής συνείδησης των πολιτών και στην εμπέδωση της κοινωνικής ομοιογένειας.

Αντίθετα, στην παγκοσμιοποιημένη Δύση οι δυστυχείς λαοί της έχουν μείνει άρριζοι και καταθλιπτικοί έχοντας χάσει τον πνευματικό τους προσανατολισμό και τον αξιακό τους κώδικα, επειδή οι δυτικές κοινωνίες μεταβάλλονται βαθμιαία σε έναν πολυεθνοτικό, πολυθρησκευτικό και πολυπολιτισμικό πολτό που εξαφανίζει την εθνική και θρησκευτική ιδιοπροσωπία των λαών και απορροφά την πολιτιστική και γλωσσική ταυτότητα και παράδοσή τους.

Οι λαοί της Ορθόδοξης Ανατολής αγωνίζονταν πάντοτε να αντισταθούν στην ορμητική επέλαση των ξενόφερτων δυτικών ηθών, προσπαθώντας να περισώσουν τις πολιτισμικές τους αξίες, τις ορθόδοξες παραδόσεις και τα έθιμά τους.

Η Δύση, απεναντίας, σαγηνευμένη από τις «σειρήνες» της «Νέας Εποχής», εργάζεται συστηματικά να υποτάξει την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων στο ψευτοϊδεολόγημα της επιστημονικής προόδου, στην τυραννία της πολιτικής ορθότητας και στον ολοκληρωτισμό της ψηφιακής τεχνολογίας.

Η δυτική κοινωνία, καθώς υπέκυπτε στην αίρεση του παπισμού, εν συνεχεία νιώθοντας αποστροφή για τον απολυταρχισμό, την πνευματική και θεολογική κατάπτωση και διαφθορά της παπικής «εκκλησίας», παρασύρθηκε από τα πολυποίκιλα πολιτικοκοινωνικά και φιλοσοφικά συστήματα που πρέσβευαν τον αγνωστικισμό και την αθεΐα, με αποτέλεσμα να εκβάλει από την ψυχή της την λατρεία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και να διακηρύξει την θεοποίηση της ψευδωνύμου ανθρώπινης γνώσης και σοφίας.

Με αφορμή τον φιλοσοφικό στοχασμό του Δημητρίου Γερούκαλη που υποστηρίζει ότι «ο θάνατος του Θεού σήμανε την οριστική απαξίωση της δυτικής χριστιανικής μεταφυσικής και μαζί το τέλος του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού»5, συμπληρώνουμε ότι ο «θάνατος του Θεού» δεν επέφερε κατά κυριολεξία το τέλος του δυτικού πολιτισμού, αλλά προκάλεσε μια χειρότερη εκδοχή του δηλ. την σατανική τροποποίησή του.

Αν η έννοια του πολιτισμού σηματοδοτεί την κίνηση εκ «του ζην» εις το «ευ ζην», τότε οι αξίες του δυτικού κόσμου έχουν προ πολλού πνευματικά, ηθικά και πολιτισμικά τροποποιηθεί, καθόσον επιβάλλουν σ(α)τανικώς στους ανθρώπους της Δύσης το «αθλίως ζην»!

Επομένως, η Ορθόδοξη Ανατολή θα αντιπαρατεθεί μοιραία σε μια επική σύγκρουση με τον «αντίχριστο πολιτισμό» της σατανοκίνητης «Νέας Εποχής» που έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο και η μικρή και καταφρονημένη Ελλάδα θα συμβάλλει (δυστυχώς, όμως, δεν θα συμμετέχει ολόκληρος ο λαός αλλά μόνο το ελάχιστο ποίμνιο που θα απομείνει να αντιστέκεται μέχρι τέλους στην φθοροποιό επέλαση της δυτικής νοοτροπίας) στην πνευματική αναγέννηση και στην ηθική αναστήλωση της ετοιμόρροπης ανθρωπότητας, διαλύοντας τα σκότη της αμαρτίας και της νομιμοποιημένης διαστροφής που επιχειρεί να επιβάλει η αντίθεη Ν.Τ.Π. στον κόσμο.

Η άρχουσα υπερεθνική πολιτική και οικονομική ελίτ, η οποία (κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες) εξύφαινε στην ασφάλεια της αφάνειας με θαυμαστή μαεστρία, υπομονή και σιωπηλή μεθοδικότητα το δίχτυ της αντίχριστης παγκοσμιοποίησης, μετά την κήρυξη της πανδημίας εγκαταλείπει οριστικά το σκοτάδι του παρασκηνίου και εισέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο της Ιστορίας, επιχειρώντας να αναλάβει τα ηνία του κόσμου και επιβάλλοντας την απάνθρωπη ατζέντα της Ν.Τ.Π., με απώτερο σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της Ανθρωπότητας και την ψυχοσωματική διάλυση του Ανθρώπου.

Η δυτικότροπη παγκοσμιοποίηση η οποία έχει παραδοθεί στην αγκαλιά των σκοτεινών δυνάμεων ακριβώς γιατί δεν ενδιαφέρεται να υπηρετήσει τον άνθρωπο και τις ηθικές του αξίες, αλλά εργάζεται μανιωδώς για την πλήρη κατάργηση της ελευθερίας του, θα αποτύχει οικτρά να επιβληθεί (αλλά θα παρασύρει στον καταστροφικό της όλεθρο τους ταλαίπωρους που πίστεψαν αφελώς στην κίβδηλη δύναμή της) και θα αντικατασταθεί από την εν Χριστώ παγκοσμιοποίηση που θα φέρει στο προσκήνιο της Ανθρώπινης Ιστορίας την ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ σύμφωνα με την οποία κάθε πολίτης της γης θα εύχεται στην γλώσσα του με ορθόδοξη πίστη και φρόνημα το «Χριστός Ανέστη».

Η Αναλαμπή της Ορθοδοξίας δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ευσεβής πόθος ή άγονη φαντασιοπληξία ορισμένων γραφικών και απόμαχων της ζωής αλλά πρέπει να αναμένεται ως λυτρωτική δωρεά της Άπειρης Αγάπης του Θεού για την σωτηρία και απαλλαγή του σύγχρονου Ανθρώπου από την δαιμονική λαίλαπα του σατανικά τροποποιημένου δυτικού πολιτισμού.

Αν θέλουμε να κάνουμε μια προβολή στον μέλλον, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η αναμενόμενη και προφητευμένη από πλειάδα Ορθόδοξων Αγίων Αναλαμπή της Ορθοδοξίας, ενώ αποτελεί ευεργετική δωρεά του Θεού στον σύγχρονο δυστυχισμένο άνθρωπο, ταυτόχρονα συνιστά σοβαρή πνευματική προειδοποίηση και υπενθύμιση στις μελλοντικές γενεές των ανθρώπων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την τελική επίθεση του Αντιχρίστου, καθώς πριν από την δημόσια εμφάνισή του θα προηγηθούν τα ίδια ακριβώς σημεία με τα σημερινά, αλλά σε πολλή μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα.

Ως σημεία που θα μαρτυρούν την επικείμενη παρουσία του Ανόμου μπορούν να αναφερθούν ενδεικτικώς τα εξής:

• τέλεια έκπτωση των ηθών
• αποθέωση και ειδωλοποίηση της ανθρώπινης σοφίας και επιστήμης,
• πιθανή πανδημία ενός φονικού ιού με συνακόλουθη συνέπεια τον υποχρεωτικό εμβολιασμό του παγκόσμιου πληθυσμού
• ηλεκτρονική επιτήρηση
• βιομετρική και ψηφιακή ταυτοποίηση
• υποχρεωτική καθιέρωση των αχρήματων συναλλαγών
• ολοκληρωτική αριθμοποίηση του ανθρώπου και
• υλοποίηση της μετανθρωπιστικής ατζέντας.

Ειδικότερα η ανατριχιαστική προοπτική του μετανθρωπισμού σχεδιάζεται να επιτευχθεί με την συνδυαστική εφαρμογή δύο αποκρουστικών μορφών έμβιας ζωής δηλ. είτε ως συγχώνευση (διεπαφή) μεταξύ του ανθρώπου και της υπολογιστικής μηχανής τεχνητής νοημοσύνης (μέσω ηλεκτρονικών ή ιατρικών μοσχευμάτων) με σκοπό τον βιολογικό μετασχηματισμό του σε ψηφιακό υβρίδιο μετανθρώπου (meta-homo digitalis), ήτοι σε ρομποτοποιημένο ανθρωποειδές, είτε με την δημιουργία του χιμαιρικού ανθρώπου.

(Το 2021 μία αμερικανο-κινεζική ομάδα επιστημόνων εισήγαγε για πρώτη φορά ανθρώπινα βλαστικά κύτταρα σε έμβρυα μαϊμούδων, αναπτύσσοντας χιμαιρικά έμβρυα ανθρώπου-πιθήκου. Η εν λόγω επιστημονική εξέλιξη σπάει «όλα τα ταμπού της βιοηθικής», ανοίγοντας «την πόρτα του φρενοκομείου» της γενετικής μηχανικής που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην δημιουργία ενός άλλου αποτρόπαιου είδους έμβιας ζωής, δηλ. στον πιθηκάνθρωπο).

Επομένως, ο Άγιος Τριαδικός Θεός (μέσα στο σχέδιο της Άπειρης Σοφίας Του), σώζοντας εμάς διά της Αναλαμπής της Ορθοδοξίας, συγχρόνως βοηθά και τους ανθρώπους των Εσχάτων Χρόνων, παρέχοντάς τους την πολύτιμη γνώση του αντίχριστου σχεδίου (που θα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά), προκειμένου αυτοί που θα ζουν στην τελευταία φάση της Ανθρώπινης Ιστορίας να μην πλανηθούν, αλλά αναγνωρίζοντας εγκαίρως τα προειδοποιητικά σημεία της εμφάνισης του τελικού Αντιχρίστου να αποφύγουν τις δολερές παγίδες του βδελύγματος της ερημώσεως.