Μεγάλη Εβδομάδα: Ο Θεός μας αξίωσε για άλλο ένα έτος να φτάσουμε ως το κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας. Και μετά το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων, να διαβούμε τη θεοβάδιστη θύρα της και να εισέλθουμε στο οικοδόμημα της Εκκλησίας όπου θα σταθούμε με δέος μπροστά στα άγια και φρικτά πάθη του Κυρίου.

Ως ευλαβείς προσκυνητές μπροστά στα χνάρια του Θεανθρώπου που οδηγούν προς τη Σταύρωση και την ένδοξη Ανάσταση Του, οφείλουμε να αφήσουμε πίσω τις έγνοιες και τις ανησυχίες μας, να ημερώσουμε τυχόν κακίες μας, να ξεχάσουμε για λίγο τις απαιτήσεις του εαυτού μας, να κλείσουμε ερμητικά το παράθυρο που εισβάλλει η βουή του κόσμου και να ησυχάσουμε, με το βλέμμα προσηλωμένο στο Θείο Δράμα.

Είναι η ώρα εκείνη που οτιδήποτε άλλο πέραν του Χριστού πρέπει να ξεθωριάσει για τα σωματικά και ψυχικά μας μάτια, και με το πνευματικό οξυγόνο που προσφέρει η προσευχή, να πάρουμε βαθιά ανάσα για να σηκώσουμε ο καθένας το σταυρό του στον ώμο και να ανηφορίσουμε προς τον Γολγοθά, εκεί που άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει ο κόσμος.

Οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο σε αυτήν την ανηφόρα πρέπει να φύγει από τη μέση, γιατί μας αποσπά από τα βήματα Εκείνου που προπορεύεται. Αν ξεφορτωθούμε τους άχρηστους και επιζήμιους λογισμούς, αν φιλιώσουμε με τον κάθε αδερφό μας, αν κρατήσουμε έναν αγώνα νηστείας, αν εξασφαλίσουμε για τη ψυχή μας το λουτρό της εξομολόγησης, τότε δεν θα ξεμακρύνουμε από την πομπή στην Οδό του Μαρτυρίου.

Έτσι δεν θα μας αποτραβήξουν τα αιμοχαρή και βλάσφημα πλήθη που στέκονται δίπλα στην περπατησιά του Χριστού μόνο και μόνο για να τον εμπαίξουν και για να νοιώσουν λίγη χαιρέκακη ανακούφιση στην κενότητα των ψυχών τους, αφού δεν θέλουν να παραδεχθούν πως Αυτός που περνά από δίπλα τους δεν κουβαλά μόνο έναν ξύλινο σταυρό, άλλα τις αμαρτίες όλου του κόσμου.

«Συμπορευθώμεν Αυτώ και Συσταυρωθώμεν»

«Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς…», λέει ένα υπέροχο Τροπάριο της Μεγάλης Δευτέρας.

Εμπρός λοιπόν και εμείς, αφού καθαρίσουμε τις διάνοιές μας (από κάθε κακή σκέψη) ας βαδίσουμε μαζί με Αυτόν και ας σταυρωθούμε μαζί Του, και χάριν Αυτού ας νεκρώσουμε τον εαυτόν μας ως προς τις ηδονές του βίου.

Αυτό είναι ολόκληρο το νόημα της εισαγωγής ενός χριστιανού στο τελευταίο στάδιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Ακριβώς όπως ο αθλητής φωνάζει το σύνθημα πως θα τα «δώσει όλα» λίγο πριν την έναρξη του τελικού αγώνα, έτσι και ο πνευματικός αθλητής ανασκουμπώνεται σωματικά και πνευματικά την Κυριακή των Βαΐων, και μετά αναχωρεί για μια στερνή συνοδοιπορία με τον Χριστό μέχρι τη Σταύρωση, και μέχρι να Τον αντικρύσει ξανά να ανατέλλει από τον τάφο.

Να σταυρωθούμε μαζί Του, σημαίνει να σταυρώσουμε τα φθοροποιά πάθη μας στον προσωπικό σταυρό της ζωής μας. Ειδικά τώρα που φτάνουμε κάτω από τη σκιά του Τίμιου Σταυρού, να μην πετάξουμε εμείς τον δικό μας σταυρό, όσο και να μας βάρυνε, όσο και αν μας κούρασε, όσο και δυνατό νοιώθουμε τον πειρασμό να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια χάριν της ανακούφισης του εγώ μας.

Με αυτό το ανδρειωμένο πνεύμα γίνεται η μυστική βίωση της Μεγάλης Εβδομάδας, που αποκαλύπτει τα μοσχομυριστά άνθη της σε κάθε καρδιά και την κάνει να σκιρτά από αυτό το ασύγκριτο αίσθημα χαρμολύπης.

Τότε μόνο θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το Νυμφίο Χριστό σε κάθε σταθμό της πορείας του προς την ολοκλήρωση του θεϊκού σχεδίου. Θα βιώσουμε μέρα με τη μέρα τη Μεγάλη Εβδομάδα «ίνα μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος». Και κάθε ημέρα αυτής της ευλογημένης περιόδου θα μας αποκαλύπτει το πνευματικό περιεχόμενο της σε όλο της το μεγαλείο.

Έτσι θα βιώσουμε την Εβδομάδα των Παθών και το Πάσχα, θα πιάσουμε τη συχνότητα τους όπως πραγματικά συντονίζεται με τον χτύπο μιας αλλοιωμένης καρδιάς. Όχι σαν φολκλορικό γεγονός. Όχι για τα φαγητά και τα τραπέζια και τις κραιπάλες. Όχι για να μας βρει αυτό το Χριστός Ανέστη ακόμα πιο αναίσθητους απ’ ότι μας άφησε το προηγούμενο.

Άλλα για να κλείσουμε τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας μέσα στις ψυχές μας σαν ατίμητο θησαυρό ζωής και να φωτίζει πάντοτε τις υπάρξεις μας το ανέσπερο φως της Αναστάσεως.

πηγή