5 Ιουνίου 1825 – Ο Ανδρούτσος δολοφονείται βάρβαρα στην Ακρόπολη
Κάποιος που «δεν μπορεί να κατονομαστεί», αναθέτει στον Fenton την δολοφονία του Trelawny, καρδιακού φίλου του Byron και γαμπρού του Οδυσσέα. Ο Trelawny θα γλυτώσει από θαύμα και θα βγει τραυματίας από τη σπηλιά του Οδυσσέα ύστερα από άδεια του Λονδίνου. Σε όλη του τη ζωή θα αφήνει μόνον υπονοούμενα για την εντολή δολοφονίας του Byron και θα λέει ότι ο Οδυσσέας δεν πρόδωσε την Επανάσταση. Ωστόσο, ούτε αυτός που τον ρωτάει (Στ. Ξένος) θα επιμένει με ερωτήσεις, προς τον Trelawny, ούτε ο Trelawny θα αποκαλύπτει γιατί πυροβολήθηκε μέσα στη σπηλιά του Ανδρούτσου. Οι δολοφόνοι των Byron, Trelawny, Ανδρούτσου ήταν διαφορετικοί μεταξύ τους;
198 χρόνια σήμερα από την δολοφονία του Ανδρούτσου. Τα αίτια ΔΕΝ αφορούν τους πανεπιστημιακούς ιστορικούς. Όχι μόνον τους νεωτερικούς (αποτελούν την πλειοψηφία) αλλά και τους παραδοσιακούς. Άπαντες έχουν βολευτεί πίσω από μισόλογα και δικαιολογίες. Ο λόγος; Άπαντες έχουν δεχθεί τον ιστορικό συμβιβασμό του 19ου αιώνα που επικυρώθηκε εκ των πραγμάτων μετά την μικρασιατική καταστροφή. Το κεφάλαιο «1821» θα παραμείνει κλειστό. Κάθε διαμάχη μεταξύ της παράδοσης και της νεωτερικότητας που δεν μπορεί να κρυφτεί από την κοινή θέα, θα σκεπάζεται όπως-όπως. Ο συμβιβαστικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος καλά κρατεί σε διάφορες παραλλαγές. Τον αμφισβητεί μόνο η παλαιοκομμουνιστική γραμμή.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος εξαιρέθηκε από την αμνηστία του 1825 με φωτογραφική διάταξη. Το συμβόλαιο θανάτου του που είχε υπογραφεί τον προηγούμενο χρόνο, παρέμεινε σε ισχύ. Το Λονδίνο δεν μπορούσε να συγχωρήσει τις πράξεις του Δυσσέα. Ποιες ακριβώς; Άγνωστον. Μόνον υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, με δεδομένο ότι ο Οδυσσέας αφού συμμάχησε με τους διαχειριστές του δανείου (λόρδο Byron & συνταγματάρχη Stanhope), έγραφε αγωνιώδη γράμματα προς τους Κοραή και μ. Ιγνάτιο, ζητώντας γνώμες για το πώς έπρεπε να κινηθεί. Όλα αυτά έγιναν στο πολύπαθο 1824 που ξεκίνησε με τον Κουντουριώτη, να αξιώνει -ως «νόμιμος» πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης- υποταγή από όλους.
Συνεπώς, η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει ο ερευνητής είναι η εσωτερική και η διεθνής νομιμοποίηση της πρόωρα ληγμένης Επανάστασης (1823). Είναι τα αίτια του λεγόμενου «εμφυλίου». Είναι η νομιμοποίηση του α΄ δανείου. Είναι η ταυτότητα της Εταιρείας που οργανώνει και κηρύσσει την Επανάσταση… Και ο,τιδήποτε σχετικό προκύψει στην πορεία.
Αντ’ αυτών, οι ιστορικοί μας ακολουθούν τη γραμμή της εθελοτυφλίας μέχρι της απόλυτης αυτογελοιοποίησης. Αποσιωπούν ή δικαιολογούν πρόχειρα την δολοφονία. Φτάνουν στο σημείο να πουν «με πόνο ψυχής» ότι υπάρχουν τα αδιάψευστα, γραπτά τεκμήρια της συνεργασίας του Οδυσσέα με τον εχθρό, δηλαδή με τους Τούρκους. Αρνούνται δηλαδή να εξηγήσουν ότι τον «εχθρό» της Επανάστασης και μάλιστα το 1824 δεν αποτελούν «οι Τούρκοι». Πολύ περισσότερο όμως αρνούνται να εξηγήσουν γιατί το «κράτος δικαίου» που πρεσβεύουν οι αντίπαλοι του Οδυσσέα προτιμά να δολοφονήσει έναν «προδότη» και όχι να τον δικάσει, παρουσιάζοντας στη δίκη τις αποδείξεις της προδοσίας. Γιατί στη συνέχεια εμφανίζει την δολοφονία ως «επέμβαση της Θείας δίκης» κατά την διάρκεια μιας κωμικοτραγικά στημένης «προσπάθειας απόδρασης»; Και γιατί όλο αυτό το δήθεν δημοσιογραφικό ρεπορτάζ παρουσιάζεται μέσα από τον «ακηδεμόνευτο Τύπο», την «ψυχή της δημοκρατίας» υπέρ της οποίας λέγεται ότι έγινε η Επανάσταση;
Στέργιος Ζυγούρας